RSS Feed (xml)
မဆံုးႏိုင္တဲ့ သံသရာ ေတြထဲမွာ ပညာသင္ျခင္း ဆိုတာလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက ပညာရဲ႕ အဆံုးအစ မရွိတဲ့သေဘာကို မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာဟူသည္ ဆံုးခန္းတိုင္သည္၊ ၿပီးဆံုးသည္လုိ႔ မရွိပဲ ေလ့လာ ဆည္းပူး သေလာက္ ဆက္လက္ တိုးတက္ေနမဲ့ သေဘာ ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ သံသရာ လည္ေနတဲ့ အျဖစ္၊ အစဥ္မျပတ္ေသးတဲ့ အျဖစ္ကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒီသံသရာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္ထြက္ျခင္းဆိုတဲ့ သံသရာပါပဲ။ ဘ၀ျဖစ္တည္တဲ့ သံသရာက အဆံုးအစ မထင္ဘူးလို႔ ဆိုၾကေပမဲ့ အခု သံသရာကေတာ့ အစရွိပါတယ္။ ဘယ္ကစလဲဆိုေတာ့ မင္းတုန္းမင္း တရာႀကီး လက္ထက္ ကေနာင္မင္းသား အိမ္ေရွ႕စံ ျဖစ္ကတည္းက လို႔ ဆုိရမွာေပါ့။ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ပထမစစ္နဲ႔ ဒုတိယစစ္ပြဲေတြၿပီးတဲ့အခါ ျမန္မာေတြ အေရးနိမ့္ရတဲ့ အျဖစ္ကို ေကာင္းစြာ သံုးသပ္မိတဲ့ ကေနာင္ မင္းသားႀကီးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စက္မႈႏိုင္ငံေတာ္ အျဖစ္ ထူေထာင္ဖို႔အတြက္ စတင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တယ္လို႔ မွတ္သားရပါတယ္။
ဒီအခါမွာ လိုအပ္တဲ့ လူသားအရင္းအျမစ္ေတြ ရရွိဖို႔အတြက္ ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြမွာ စက္မႈ၊ လက္မႈ အတတ္ပညာေတြကို သင္ၾကားဖို႔ ပထမဆံုးေသာ ပညာေတာ္သင္မ်ားကို ေစလႊတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီက စတာပါပဲ။ ယေန႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ brain drain တို႔ brain gain တို႔က အဲဒီ အခ်ိန္ကတည္းက စျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပညာေတာ္သင္ လႊတ္လိုက္တဲ့ အထဲမွာ တခ်ဳိ႕လည္း ျပည္ေတာ္ကို ျပန္ေရာက္သူရွိရဲ႕၊ တခ်ဳိ႕လည္း တျပည္သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ၿပီး မျပန္ျဖစ္ေတာ့ပဲ အဲဒီ ႏိုင္ငံမ်ားမွာပဲ အေျခခ် ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မေဆြးေႏြးပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းကိုလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဆြးေႏြး ၿပီးပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ပညာသင္ဖို႔ ထြက္ေနလိုက္ၾကတာ ၾကာၿပီေပါ့။ အခုခ်ိန္အထိ အဆံုးမသတ္ ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုးေဘးေတြ လက္ထက္ကလည္း ထြက္ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဖ၊ အေမေတြ လက္ထက္ကလည္း ထြက္ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထက္လည္း ထြက္ရတယ္။ ေဟာ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားေျမးျမစ္ေတြ လက္ထက္မွာေကာ ဒီလိုပဲ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသြား သင္ေနရအံုးမွာလား။ မ်ဳိးဆက္ေတြလည္း မ်ားခဲ့ၿပီ။ ဒီသံသရာက မဆံုးႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာပဲ အဆင့္ျမင့္ ပညာေတြ သင္ၾကားလို႔ မရလို႔လား။ မသင္ၾကားေပးႏိုင္လို႔လား။ ပညာသင္ၿပီး ျပန္လာတဲ့သူေတြက မိမိတို႔ သင္ထားတဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ထပ္မံတိုးပြားေအာင္၊ ဆက္လက္ လက္ဆင့္ကမ္း မျဖန္႔ေ၀ႏိုင္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီလူေတြကပဲ ည့ံေနလို႔လား။
ေနာက္တစ္ခ်က္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး သင္လာတဲ့ ပညာေတြက အသံုးမ၀င္လို႔လား။ ေခတ္မမီေတာ့ လို႔လား။ အခုေခတ္ေပၚ ပညာရပ္ေတြ၊ နည္းပညာေတြကို မိမိတို႔ ျပည္တြင္းမွာပဲ အိုးမကြာ၊ အိမ္မကြာနဲ႔ မသင္ၾကား ႏိုင္ဘူးလား။ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြ ဘယ္ေတာ့ရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အရင့္အရင္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာဆည္းပူးလာၾကတဲ့ သူေတြရွိရဲ႕နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာလို႔ တိုင္းတပါးကို ထြက္ေနၾကရ ေသးတာလဲ။ ကမာၻနဲ႔အမွီ ရင္ေဘာင္တန္း ေနႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အစြမ္းအစ မရွိၾကလို႔လား။ တကယ္ဆို သူမ်ားႏိုင္ငံေတြလည္း ဒီလိုပဲ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္ေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာပါပဲ။ ဥပမာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံလိုေပါ့။ သူတို႔ေတြၾကေတာ့ အခုဆိုရင္ ေအာင္ျမင္ေနၾကၿပီေလ။ က႑စံုမွာ တိုးတက္ေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ျပႆနာတိုင္းမွာ ေျဖရွင္းစရာ နည္းလမ္းကေတာ့ ရွိရမွာပါ။
ဘယ္ပညာရပ္ နယ္ပယ္ကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အားရစရာ ေကာင္းတဲ့ ပညာရပ္ နယ္ပယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အၿမဲတမ္း ေနာက္က် ေနတာခ်ည္းပါပဲ။ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ မရွိရတာနဲ႔၊ နည္းပညာ နိမ့္က်ေနရတာနဲ႔၊ စသည္ျဖင့္ မရွိတာေတြခ်ည္းပဲ လံုးလည္ ခ်ာလည္လိုက္ေနလို႔ ၾကားရတာ ႐ုိးေတာင္ ႐ုိးအီ လြန္းလွပါၿပီ။ မယ္မယ္ရရ့ ဒို႔ျမန္မာျပည္က ထြင္လိုက္တာလို႔ တခုတ္တရ ေျပာစရာလည္း ဘာမွ မရွိပါဘူး။ တီထြင္မႈေတြကို ျမင္ရဖို႔ေ၀းစြ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိး သိပၸံပညာရွင္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ ကိုေတာင္ မၾကားဖူးပါဘူး။ အဲဒီ စကားလံုးပိုင္ရွင္ေတြ ဘယ္ေတာ့ ေပၚလာမလဲ ဆိုတာလည္း မသိဘူး။ ဒါေတြရဲ႕ မူရင္း လက္သည္ေတြကို လုိက္ရွာၿပီး အျပစ္ဖုိ႔ေနလို႔လည္း ဒီသံသရာက ဆံုးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အရာရာကို မေကာင္းျမင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနလို႔လည္း လက္ရွိ အေျခအေနေတြက ပိုေကာင္းမလာပါဘူး။
တကယ္ျဖစ္ခ်င္ တကယ္လုပ္ အဟုတ္ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အတိုင္း တကယ္ကို ေစတနာပါပါနဲ႔ အားလံုးက တက္ညီလက္ညီနဲ႔ လုပ္ၾကပါမွ တိုးတက္မွာပါ။ ဟုိလူ လုပ္ႏိုး၊ ဒီလူ လုပ္ႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးလို႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကပဲ လက္ရွိအခ်ိန္က စၿပီးေတာ့မိမိတို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားရပါမယ္။ မိေ၀း၊ ဖေ၀းနဲ႔ တိုင္းတပါးမွာ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္ခံၿပီး သင္ၾကားလာခဲ့တဲ့ ပညာေတြနဲ႔ မိမိတို႔ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္၊ မိမိတို႔က ျဖစ္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္ေတြ အတြက္ အစြမ္းကုန္ လုပ္ေပးၾကရပါမယ္။
ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔ အတြက္ မ်ဳိးဆက္ႏွစ္ဆက္၊ သံုးဆက္ရင္းရင္ ရမယ္ဆိုတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္ဆန္၊ သီအိုရီလိုလို စကားတခု ၾကားဖူးပါေသးတယ္။ စကားအျဖစ္ပဲ ရွိတာပါ။ ဘယ္သူမွ မရင္းၾကပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အားလံုးက ပိုေနၿမဲ၊ ၾကားေနၿမဲ၊ ေရသာလိုက္ၿပီး ေနသာသလိုသာ ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ဆိုတာ မရွိခဲ့လို႔ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးကို ေရာက္ေနတာပါ။ ဘယ္မွာလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္အတန္းမီွတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ။ ဘယ္မွာလဲ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာေတြကို သင္ၾကားေပးႏိုင္တဲ့ သူေတြ။ ဘယ္မွာလဲ နည္းပညာရပ္ေတြကို ေလ့လာဆည္းပူးဖို႔ သုေတသန စင္တာေတြ၊ စမ္းသပ္ခန္းေတြ၊ ေထာက္ပံ့မႈေတြ။ အေရအတြက္ထက္ အရည္အခ်င္းကို ပိုမို ဦးစားေပးရပါမယ္။
လက္ေတြ႔နဲ႔ ကင္းကြာတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနလို႔လဲ မရေတာ့ပါဘူး။ ယေန႔ကမာၻမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ပညာေတြကို တိုင္းတပါးမွာပဲ သြားသင္ယူႏိုင္တာပါ။ သင္ယူၿပီး ျပန္လာတဲ့ သူေတြကလည္း ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ျပန္အသံုးမခ်ႏိုင္ေတာ့ အလဟႆပဲေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီပညာသင္ ထြက္ျခင္း သံသရာက မဆံုးႏိုင္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံတကာ တကၠသိုလ္ေတြကို စာသင္ဖို႔ လႊတ္ရအံုးမွာပါ။ ပိုက္ဆံေတြလည္း ကုန္အံုးမွာပါ။
ၾကည့္အံုးေလ။ ပတ္၀န္းက်င္ႏိုင္ငံေတြ၊ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးေတာ့။ ရွိရွိသမွ် က႑ေတြမွာ သူမ်ားေတြဆီက အကူအညီကို လက္ျဖန္႔ ေတာင္းေနရတာပါပဲ။ သယံဇာတေတြ ေပါပါတယ္တဲ့။ ကိုယ္တိုင္ မထုတ္လုပ္၊ မတီထြင္ ႏိုင္သေရြ႕ကေတာ့ နည္းပညာ လက္ေ၀ခံႏိုင္ငံ အျဖစ္က တက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ညံ့ေနေသးတယ္ ဆိုတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ စပါးစိုက္တဲ့ ေနရာမွာေတာင္ စပါးအေျခာက္ခံ ေခၽြေလွ႔ဖို႔ နည္းပညာ မရွိလို႔ သူမ်ားဆီက ယူရတယ္။ ငါးေမြးျမဴေရး၊ ေရလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မေန႔က စစ္ထဲက ရုန္းထလာတဲ႔ ဗီယက္နမ္လို ႏိုင္ငံက အကူအညီ ေပးရသတဲ့။ ျပည္တြင္းမွာ ဓာတ္ေျမၾသဇာ အလုံအေလာက္ မထုတ္ႏိုင္လို႔ သဘာဝကပ္ဆိုးေတြ ခဏခဏ က်ေရာက္ေနတဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က တင္သြင္းရသတဲ့။ တျခား က႑ေတြမွာလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ပါပဲ။ ဒီလို အေသးအဖြဲ ေတြမွာေတာင္ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စနဲ႔ မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ၿဂိဳဟ္တုလႊတ္ဖို႔၊ အာကာသ နည္းပညာတို႔ ဆုိရင္ ေ၀းေရာ။
ဗီယက္နမ္လို ႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ တကၠသိုလ္ေတြေတာင္ စာသင္တဲ့ တကၠသုိလ္က သပ္သပ္၊ ပေရာဂ်က္ေတြ လုပ္တဲ့ တကၠသိုလ္က သပ္သပ္ဆိုၿပီး ရွိသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ေလးႏွစ္၊ ငါးႏွစ္ေလာက္ အလြတ္က်က္ၿပီး ေျဖလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမွာ ဘာလက္ေတြ႔မွ မရွိၾကဘူး။ ခ်ိတ္ဆက္ လုပ္ကိုင္စရာ ပေရာဂ်က္ေတြ၊ လုပ္ငန္းေတြလည္း မရွိၾကဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ ဘြဲ႔တလံုးသာ ရသြားတယ္ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာတခုမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ဘာသာရပ္ေတြကို ဘယ္နားမွာ သြားအသံုးခ်ရမလဲ ဆိုတာလဲ မသိၾကဘူး။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒီဘြဲ႕ႀကီးနဲ႔ ဘာမွ လုပ္စားလို႔လည္း မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြကပဲ ညံ့ေနၾကလို႔လား။ အသံုးမက်တဲ့ လူမ်ဳိးလား။ အဲလိုမ်ဳိးက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျပာမခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြက တကယ္ျဖစ္ေနတာပါ။ ေခတ္အဆက္ဆက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ထူးခၽြန္တဲ့သူေတြ၊ ေတာ္တဲ့သူေတြ၊ ထက္ျမက္တဲ့သူေတြ ရွိခဲ့တာပဲ။ တီထြင္မႈေတြလည္း ရွိခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုမ်ဳိးကို အားေပးမဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြ မရခဲ့လို႔သာ တိုးတက္သင့္သေလာက္ မတိုးတက္၊ ျဖစ္ထြန္း သင့္သေလာက္ မျဖစ္ထြန္းခဲ့တာပါ။
တကယ္ေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနတာေတြကလည္း အားလံုး သိၿပီးသားေတြကို ေျပာေနတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပုဂၢလိက အျမင္အရ ေရွ႕ကလူေတြ ညံ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာလုိ႔ ျမင္တယ္။ အားလံုးဟာ အေၾကာင္းတရားေတြ ရွိလာလို႔ အက်ဳိးတရားေတြ ျဖစ္လာတာဆိုတာကို လက္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆင္းရဲမြဲေတတဲ့ ႏိုင္ငံ၊ မဖြံ႔ၿဖိဳး၊ မတိုးတက္ေသးတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံသားေတြ အျဖစ္ ေမြးဖြားလာရတာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကုသိုလ္ပဲေပါ့။ အဓိက ကေတာ့ ေရွ႕ကလုပ္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔၊ လုပ္ႏိုင္စြမး္ရွိရဲ႕သားနဲ႔ မလုပ္သြားၾကတဲ့ သူေတြေၾကာင့္လို႔ ယိုးစြပ္ရင္ လြန္မယ္ မထင္ပါဘူး။
အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလွည့္ ေရာက္လာပါၿပီ။ ေနာက္လူေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အျပစ္ မျမင္ရေအာင္ မိမိတို႔ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိသေလာက္၊ ကိုယ္စြမ္း၊ ဥာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ လုပ္ကိုင္ၾကရမွာပါ။ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္က စၿပီး အနာဂတ္အတြက္ လမ္းေဖာက္ၾကရမဲ့ အျဖစ္ပါ။ အနာဂတ္မွာ အားလံုး ေကာင္းစားဖို႔ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ မိမိတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ရင္းသင့္ရင္ ရင္းရပါမယ္။ စေတးသင့္ရင္ စေတးပစ္ရပါမယ္။ ရင္းႏွီးႁမွဳပ္ႏွံပစ္ရပါမယ္။ ဘ၀ အက်ဳိးေပးေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ကိုယ္က ပညာ ဥာဏ္စြမ္းရွိတုန္း လူ႔ေလာကအတြက္၊ ကိုယ္ေမြးတဲ့ ေျမအတြက္ အက်ဳိးျပဳႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရပါမယ္။ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္းကေန အခြင့္အလမ္းေတြ ရယူဖို႔ထက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္လံုး ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ တဖက္တလမ္းကေန ေပးဆပ္ စြန္႔လြတ္ၾကရေအာင္ပါ။ လူျဖစ္ရတဲ့ ဘ၀ေလးဟာ အင္မတန္ တိုေတာင္းပါတယ္။ တိရစာၦန္ ေလာက္ေတာင္ အသံုးမ၀င္ဘူး ဆိုရင္ မိမိတို႔က ဘာမ်ား ပိုသာပါ့မလဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီျဖစ္စဥ္ႀကီး တရပ္လံုးကို တမ်ဳိးသားလံုးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာလို႔ ႐ႈျမင္ပါတယ္။ အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းၾကံဆၿပီး ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ပါမွ ေရရွည္ေကာင္းစားမယ့္ အျဖစ္ပါ။ အဓိက အခန္းက႑မွာ ဘယ္သူရွိမလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။
အမိေျမမွာ ေရာင္စံုပန္းေလးေတြ ဖူးပြင့္ၾကဖို႔၊ ပြင့္ေသာပန္းတိုင္း လန္းၾကေစဖို႔ ဥယ်ာဥ္မႉးေကာင္း လိုတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။
လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ တိုးတက္တာ၊ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာတာကို ျမင္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥဟာ ပါးစပ္ဖ်ားကေန ေျပာေန႐ံုနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။
တကယ့္ေစတနာနဲ႔ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံၿပီးလုပ္မွ ျဖစ္မွာပါ။ ဦးေဆာင္တဲ့ သူေတြဘက္ကလည္း ေစတနာမွန္ဖို႔ လိုပါတယ္။ နာမည္ေကာင္း ရ႐ုံ သက္သက္နဲ႔ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူးလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔ အဓိကက်တဲ့ အရင္းအျမစ္ေတြမွာ ပညာေရးနဲ႔ လူ႔အရင္းအျမစ္ေတြက ေရွ႕ဆံုးမွာ ေနရာယူလာပါၿပီ။ ဟိုးေရွး ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ပညာမတတ္လို႔၊ နည္းပညာ မရွိလို႔ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ႐ုိး႐ိုးပဲ လယ္ယာလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကလို႔၊ ဓား၊လွံကိုင္ၿပီး စစ္တိုက္တဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ အားလံုးက သူမသာ ကိုယ္မသာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ပညာဟာ အေရးပါလာပါၿပီ။ နည္းပညာေခတ္မွာ နည္းပညာ မရွိရင္ေတာ့
ငမိုက္သား ေစာလူး နင့္ခ်ည္းသာ ခံေပေတာ့ !!!
ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးကို ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ စပါးတတင္း ရဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ၊ လုပ္အားေတြ၊ ေခၽြးေတြ ရင္းၿပီး မစို႔မပို႔ေငြေလးနဲ႔ လူလုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ စကၠန္႔နဲ႔အမွ် ခ်ိပ္စ္ျပားေလးေတြကို ထုတ္ၿပီး ေဒၚလာ သန္းခ်ီရေနတာဟာ နည္းပညာေၾကာင့္ပါပဲ။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြ အတြက္ ဘယ္လို လုပ္ေပးၾကမလဲ။ ဘာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္ၾကလဲ။ ဒီအတိုင္းပဲ ထားခဲ့မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံကို အေမရိက ကို၊ သို႔မဟုတ္ ဥေရာပတိုက္ကို တြန္းေရႊ႕ၾကဦး မလား။
တခုခုေတာ့လုပ္ၾကဖို႔သင့္ၿပီ ဆိုတာကို တဦး တေယာက္စီမွ တဖြဲ႔ တသင္းစီ ထိုမွသည္ တႏိုင္ငံလံုး ဆီသို႔ ဆင္ျခင္ ျပင္ဆင္ လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ မွားယြင္း ေနပါကလည္း ေနာင္ တိုင္းျပည္ အနာဂါတ္ေတြ လွပေအာင္ က်ရာေနရာက လက္ေတြ႔က်က် လမ္းမွန္ကို တည့္မတ္ ေပးၾကပါ။ !!!
--
All truth is not always to be told
--
sincerely yours,
WWH.
No comments:
Post a Comment