(၃၈) ေယာက္ (သို႔မဟုတ္) အေၾကာက္တရားကို ရင္ဆိုင္ျခင္း

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ဂ်ဳလိုင္လဟာ မိုးရြာတတ္လို႔ မနက္ကတည္းက မိုးရြာမွာကို က်ေနာ့့္ရင္ထဲမွာ အနည္းငယ္ စိုး ရိမ္ေနမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရာသီဥတုက က်ေနာ္တို႔ဘက္မွာပါ။ ေကာင္းကင္ဟာ ၾကည္လင္ၿပီး သာယာေန တယ္။ ဒီေန႔ ဂ်ဳလိုင္ (၂) ရက္ေန႔ ၁၉၉၁ ခု က်ေနာ္တို႔ အေၾကာက္တရားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ အစီအစဥ္တခု ဒီေန႔မနက္မွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူစုဖို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာက ေတာ့ ရမ္ဂန္ဟန္လို႔ေခၚတဲ့ ရပ္ကြက္က (၅၃) လမ္းမွာရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အိမ္မွာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအစီအစဥ္ကို ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က JRS (Jesuit Refugee Service) ႐ံုးခန္းမွာ အေခ်ာသတ္ ေဆြးေႏြးၿပီး ဆံုး ျဖတ္ခ်က္္ခ်ခဲ့တယ္။ JRS ဆိုတာ ဘန္ေကာက္ေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကို လူမႈေရးအရ အေထာက္ အပံ့ေပးေနတဲ့ ဌာနတခုပါ။

ဂ်ဳလိုင္ (၁) ရက္ေန႔ ညမွာ က်ေနာ္တို႔ ့မနက္ျဖန္လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္အတြက္ အလုပ္မ်ားေနၾကသလို က်ေနာ္ တို႔အားလံုးရဲ႕ စိတ္ေတြလည္း လႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္။ စိိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို ေတာ့ မနက္ျဖန္အစီအစဥ္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲ၊ အဆံုးသတ္ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလို႔ပါပဲ။ အဓိက အစိုးရိမ္ဆံုးကေတာ့ ဒီေန႔ညမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ထိုင္းရဲက ဖမ္းေနက်အ တိုင္း လာဖမ္းသြားမွာကိုပဲ။ တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရင္ မနက္ျဖန္လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္ပ်က္ၿပီ။

အဲဒီကာလကလည္း ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ ထိုင္းရဲက ေန႔တိုင္း တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ျမန္မာေက်ာင္းသား ေတြကို ဖမ္းေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘန္ေကာက္ေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ ထိုင္းရဲနဲ႔ လိုက္တမ္း ေျပးတမ္း ကစားေနရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳး၊ အခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ အခ်ဳပ္နဲ႔ အျပင္မွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ တြက္ၾကည့္ရင္ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေနရတဲ့ရက္က ပိုမ်ားေနတယ္။ ထိုင္းရဲက ဖမ္း၊ အခ်ဳပ္ထဲ ပို ့၊ ထိုင္းဥပေဒ အရ တရားမ၀င္ ခိုး၀င္လာတဲ့ ပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္ခ်၊ ရက္ေစ့ (သို႔) ရက္ေက်ာ္ၿပီးမွ ျပန္လႊတ္၊ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ အပို႔ခံရၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ နအဖစစ္တပ္က ဖမ္းမိၿပီး ေထာင္ခ်ခံရ၊ အခ်ိဳ႕ ဘန္ေကာက္ကို ျပန္ခိုးတက္လာ ၾက၊ တခါ ထိုင္းရဲက ျပန္ဖမ္းနဲ႔ သံသရာလည္ေနတဲ့ ဘ၀၊ ဒီသံသရာကို ထိုင္းအစိုးရက ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္ ေတြနဲ႔ အက်ိဳးတူပူးေပါင္းကာ ဖမ္းမိတဲ့ ေတာ္လွန္ေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို နအဖ(န၀တ)ေတြဆီ ျပန္ပို႔ ၿပီး အဆံုးသတ္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ ဘန္ေကာက္ေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျခအေနအခ်ဳိ႕ကို ေဖာ္ျပပါရ ေစ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးအေရးေတာ္ပံုအတြက္ ေန၀င္းစစ္အာဏာရွင္အစိုးရအား လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏြဲဖို႔ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ေဒသသို႔ ေရာက္ရွိလာတဲ့အခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔ဟာ စစ္အာဏာ ရွင္စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္၊ ပါးစပ္ပိတ္ဘ၀မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့အတြက္ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ အဆက္အ သြယ္ျပတ္ေနခဲ့တယ္။ နယ္စပ္မွတဆင့္ ဘန္ေကာက္ရွိ UNHCR ( United Nations High Commissioner for Refugees) ရဲ႕ အေထာက္အပံ့နဲ႔ ေနထိုင္ခြင့္ရတာ သိလာၾကၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို တျဖည္း ျဖည္း ေရာက္လာေတာ့မွပဲ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ တိုက္႐ိုက္အဆက္အသြယ္ရေတာ့တယ္။ (၂၆) ႏွစ္ၾကာ ေလွာင္ပိတ္ခံ ထားရၿပီးမွ ပထမဦးဆံုး သိတဲ့အသိကေတာ့ မ်က္စိပြင့့္၊ နားပြင့္၊ ပါးစပ္ပြင့္သြားျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ ဆိုလိုတာက ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္၊ ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့လမ္းေပၚကို ယံုၾကည္တဲ့အတိုင္း ေဖာ္ေဆာင္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ ပြင့္လင္းမႈ ရျခင္းကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ျဖန္လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္ဆိုတာလည္း ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ဆက္သြယ္ခြင့္ရခဲ့ တဲ့အက်ိဳးရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲလို႔ဆိုရမယ္။

က်ေနာ္တို႔ အိပ္ရာေစာေစာထၿပီး အားလံုးေရခ်ိဳးကာ တကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းၿပီးေနၿပီ။ အခ်ိန္ကလည္း နံနက္ (၈) နာရီေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ အျခားသူေတြလည္း ေရာက္ဖို႔သင့္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ပါ။ သိပ္မ ေစာင့္ရပါဘူး၊ အားလံုး အလွ်ဳိလွ်ဳိနဲ႔ ့ေရာက္လာၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အစည္းအေ၀းလုပ္က တည္းက ဆႏၵရွိသူေတြ စုေပါင္းထားေပမယ့္ မတူတဲ့အုပ္စုငယ္ေလးေတြ (၆) စု (၇) စုေလာက္ ေပါင္းထားတာ ဆိုေတာ့ ဒီေန႔လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္အတြက္ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္လာမယ္ဆိုတာ တိတိက်က်ေတာ့ မသိေသး ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အစည္းအေ၀းမွာေတာ့ လူ (၃၀) လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုအစီအစဥ္မ်ိဳး အတြက္က အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ လူလည္းေရြးရပါတယ္။ တူညီတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တခုအေပၚမွာ အားလံုး ညီ ၫြတ္မႈကို တည္ေဆာက္ယူရတယ္။

ထံုးစံအားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ညီၫြတ္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းရွိရင္ ညီလို႔ရတာ က်ေနာ္ တို႔ သိထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူစုဖို႔ျဖစ္လာတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းမွာ ထိုင္းအစိုးရက ဖမ္းဆီးခံံ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကို ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္ေတြလက္ထဲ ရက္ရက္စက္စက္ ဖမ္းဆီးျပန္ပို႔ခဲ့ၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးစိတ္ထဲမွာ ဘယ္မွာေနေန မလုံျခံဳေေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားလာရတဲ့အျပင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ရဲေ႒းလည္း န၀တလက္ထဲ ဖမ္းဆီးျပန္ပို႔ခံရတဲ့အထဲမွာ ပါခဲ့တယ္။ နဂိုကတည္းကလည္း မဟုတ္ ရင္မခံတတ္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြကလည္းရွိထားေတာ့ တခုခုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိလာတယ္။ ဒီေနရာမွာ မဟ တၱမဂႏၵီရဲ႕ အနစ္နာခံၿပီးလုပ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး (passive resistance) အေတြးအေခၚေလး ေရးျပခ်င္ပါတယ္။

“အေၾကာက္တရားနဲ႔ ေသမလား၊ စိတ္ထဲမွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့့အတိုင္း တခုခုထလုပ္မလား” ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ ေလးပါ။ လူတိုင္းမွာ အေၾကာက္တရားရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ေန၀င္းက မ တရားဖိႏိွပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အေၾကာက္တရားဟာ ျမန္မာျပည္သားေတြ အားလံုးအတြက္ေတာ့ အေလ့အက်င့္၊ အေလ့အထတခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့အတိုင္း အေၾကာက္တရားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွန္အ တိုင္းေျပာရရင္ အဲဒီအေၾကာက္တရားေတြ၊ စိုးရိမ္မႈေတြနဲ႔ပဲဲ ဒီေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့တယ္ဆိုတာ အ သက္ (၄၀) ေက်ာ္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလာပါတယ္။

က်ေနာ့္အေၾကာက္တရားက ေန၀င္းစစ္တပ္က လက္နက္မဲ့့ ျပည္သူေတြကို လက္နက္နဲ႔ အႏိုင္က်င့္ေနေတာ့ သူတို႔ကို ရင္ဆိုင္တိုက္ဖို႔အတြက္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဆီသို႔ ထြက္လာေပမယ့္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး မွာ စစ္တပ္ကပဲ ဖမ္းမလား၊ ငါျပန္ခ်ႏိုင္မလား၊ ငါတို႔သြားခ်င္တဲ့ေနရာအထိ သြားလို႔ရပါ့မလား စသျဖင့္ ရင္ထဲ က အေၾကာက္တရားမ်ိဳးစံုကို ငါေယာကၤ်ားပဲ၊ ျမန္မာျပည္သူေတြ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္ကလြတ္ေျမာက္ ဖို႔အတြက္ ငါထြက္လာတာပဲဆိုၿပီး အားတင္းၿပီးလာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို ေတာ္လွန္ဖို႔ ထြက္မလာျပန္ရင္လည္း စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးရင္ အဖမ္းခံရမလားဆိုၿပီး ေၾကာက္စိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလိုအေၾကာက္တ ရားေတြကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ။
ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာက အဲဒီအေၾကာက္တရားေတြကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မလဲဆိုတာကိုသိဖို႔ပဲ။ ေဒၚစုလည္း ‘ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမွ လြတ္ကင္းေရး’ ဆိုၿပီး စာအုပ္ေရးထားသလို ဦး၀င္းတင္ကလည္း “မေၾကာက္တရားလက္ နက္၊ အေၾကာက္တရားကို စြန္႔ၿပီး မေၾကာက္တရားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကပါ။ ရဲရဲတင္းတင္းႀကီးကို ရင္ဆိုင္ၾကပါ။ အ ေၾကာက္တရားရွိရင္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ လုပ္ကိုင္ၾကပါလို႔တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ မေၾကာက္တရားလက္ နက္နဲ႔ စစ္အစိုးရကို တြန္းလွန္ေခ်မႈန္းဖို႔၊ ရင္ဆုိင္ဖို႔ တလမ္းပဲရွိပါတယ္” လို႔ ေျပာထားသလိုပါပဲ။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ အေၾကာက္တရားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ စိတ္တူကိုယ္တူ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးနဲ႔ တိုက္ပြဲကာလအတြင္း မွာ အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းမကြဲဖို႔ကို အဓိကထားၿပီး လူေတြစုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အက်ႌအျဖဴေရာင္ေတြ ၀တ္မယ္၊ ဆံပင္တိုတိုညႇပ္ၿပီး ထိုင္းဘုရင္ ဘူမိေဘာရဲ႕ ပံုေတြကို က်ေနာ္တို႔ ရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားဖို႔ စီစဥ္ထား တယ္။ တကယ္ေတာ့ ထိုင္းနိုင္ငံဟာ ျမန္မာျပည္နဲ႔စာရင္ အပံုေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဒီမိုကေရစီရွိတယ္လို႔ ေျပာ လို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေအာက္မွာပဲ ထိုင္းရဲနဲ ့ထိုင္းစစ္တပ္ေတြေၾကာင့္ မတရားသျဖင့္ အသက္ေပ်ာက္သြားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ၊ ဥပေဒမဲ့ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံထားရတာေတြ၊ မတရားသျဖင့္ အႏိုင္ က်င့္ခံရတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ပ်က္မႈေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ရွိေနတာကို က်ေနာ္တို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ သိ ထားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း ထိုင္းဥပေဒရဲ႕ေနာက္ကြယ္က ျဖစ္ရပ္ေတြထဲ ေခၚေဆာင္သြားမွာ စိုးရိမ္မိ လို႔ ထိုင္းျပည္သူေတြရဲ႕ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာေတြ ရရွိဖို႔အတြက္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ထိုင္းဘုရင္ပံုေတြ ရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားတာဆို ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။

အားလံုးစံုစံုညီညီ ေရာက္မေရာက္ေမးၿပီး က်ေနာ္တို႔အစီအစဥ္ မစခင္မွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေၾကညာခ်က္နဲ႔ စာရြက္ ေပၚမွာ အားလံုးသေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း အားလံုးကို လက္မွတ္ထိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ လိုက္ပါတယ္။

“ထိုင္းႏိုင္ငံအစိုးရမွ မိမိတို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအား လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံတြင္ ျပည္သူ႔အစိုးရတရပ္ ေပၚေပါက္လာသည့့္အခ်ိန္အထိ မိမိတို႔ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအား လူသားတ ဦးအေနအျဖင့္ လြတ္လပ္စြာ ေခတၱေနထိုင္ခြင့္ျပဳေပးပါရန္ႏွင့္ မိမိတို႔့၏ ဆႏၵသေဘာထားမပါဘဲ အလံုပိတ္စ ခန္းသြင္းျခင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ျခင္းမ်ားကို မျပဳလုပ္ပါရန္” ခိုင္မာစြာ ေတာင္းဆိုထားၿပီး မိမိ သေဘာဆႏၵအေလွ်ာက္ လက္မွတ္ေရးထိုးပါတယ္လို႔ု (၃၈) ေယာက္ လက္မွတ္ထိုးလိုက္ၾကပါတယ္။

လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဦးဇင္း ဦးဥတၱရရဲ႕ တရားေတာ္နာယူကာ မိမိတို႔လုပ္မယ့့္အလုပ္ ဟာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြအားလံုးအတြက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မိမိတို႔အလုပ္ကို ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာလုပ္ေဆာင္ဖို႔ သံႏၷိဌာန္ခ်လိုက္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို ့စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း လူခြဲၿပီး ရမ္ဂန္ဟန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းကို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾက ပါတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစုရပ္ပါ။ ရမ္ဂန္ဟန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ လူစုဖို႔ ေနရာရွာထား ၿပီး က်ေနာ္တို႔အတြက္ ငွားထားတဲ့ နံပါတ္(၇၁) ဘတ္စ္ကားအစိမ္းေရာင္ေလး ေရာက္အလာကို ေစာင့္ေနၾကပါ တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္အတြက္ ေက်ေက်နပ္နပ္ျဖစ္ေနတာ အားလံုးရဲ႕မ်က္ႏွာေတြမွာ အထင္သားေပၚေနပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရင္တမမနဲ႔ပါ။ လူ (၃၈) ေယာက္ ထိုင္း ေက်ာင္းထဲမွာ ဟိုနားတစု ဒီနားတစု ျဖစ္ေနလို႔ ရဲေတြ႔သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနတာပါ။ မိမိတို႔ လုပ္မယ့္အလုပ္ မ လုပ္ျဖစ္ဘဲ ရဲအဖမ္းမခံႏိုင္ပါ။

ဒီအလုပ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔မွာ အမ်ားႀကီး ျပင္ဆင္ခဲ့ရပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး ဆႏၵရွိသူေတြ စုစည္းဖို႔အ တြက္ တာ၀န္ခံႏိုင္သူေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ေဆြးေႏြးၿပီး ဒီလိုလုပ္သင့္မသင့္၊ လုပ္ရင္ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးရမလဲ၊ တကယ္ေကာ လုပ္ရဲပါ့မလား၊ ဘာေၾကာင့္လုပ္တာလဲ စသျဖင့္ ေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကို ေဆြးေႏြးတိုင္ ပင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဆြးေႏြးမႈေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ႀကီးပဲမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ထက္ပိုၿပီး ဗဟုသုတရွိသူ၊ ဒါ့အ ျပင္ ႏိုင္ငံျခားသားအခ်ဳိ႕ေတာင္ ပါပါေသးတယ္။ အဲဒီလိုေဆြးေႏြးၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးမႈမွာ က်ေနာ္တို႔ လုပ္မယ့္အလုပ္အတြက္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြကိုလည္း ေလ့ လာၾကပါေသးတယ္။ သတင္းလံုျခံဳမႈ၊ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးစုေဆာင္းမႈ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီအလုပ္ ေအာင္ျမင္ေခ်ာ ေမြ႔ေအာင္ စီစဥ္မႈ စတာေတြ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ဂုဏ္ယူစရာတခုရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မိန္းက ေလး (၃) ေယာက္က သူတို႔လည္းပါမယ္ဆိုၿပီး အေရးဆိုလာတာပါ။ ေယာက်ၤားေလးေတြလုပ္တဲ့အလုပ္ကို သူ တို႔လည္း လုပ္ရဲတယ္လို႔ဆိုလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ေခါင္းကိုက္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာ ဆန္တဲ့ ျမန္မာေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ မိန္းခေလးေတြနဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔နားလည္ထားသလို တကယ္ လို႔ထိုင္းရဲက တစံုအရာ ေစာ္ကားတာမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း က်ေနာ္တို႔အတြက္ မေကာင္းဘဲ ျပႆနာေတြလည္း ပိုလာနိုင္တယ္ေပါ့ေနာ္။၊ ဒါေပမယ့္ အာဂအမ်ဳိးသမီးေတြပါ။ စစ္အာဏာရွင္ကိုေတာင္ အံတုရဲတဲ့ မိန္းကေလး (၃) ဦးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း သေဘာတူ လက္ခံေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

အခ်ိန္က မနက္ (၁၀) ေက်ာ္လာပါၿပီ။ ငွားထားတဲ့ကားက ေရာက္မလာေသးပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔အထဲ မွာ ေစာင့္ရတဲ့အတြက္ စိတ္ေျပာင္းခ်င္တဲ့သူလည္းရွိလာပါတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီလူကို စိတ္မပ်က္ဖို႔နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ်ထားၿပီးရင္ စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားဖို႔ ေဖ်ာင္းျဖရပါတယ္။ တကယ္လို႔ တစံုတေယာက္က ေဖာက္ၿပီးျပန္ခဲ့ရင္ က်န္တဲ့သူေတြ စိတ္ဓာတ္က်သြားႏိုင္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ အေနရခက္ေနပါတယ္။ ငွား ထားတဲ့ကား ျမန္ျမန္ေရာက္လာဖို႔သာ စိတ္ေစာေနပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ငွားထားတဲ့ကား ေရာက္လာပါ ၿပီ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကားေပၚတက္အၿပီးမွာ က်ေနာ္႔ရင္ထဲက စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြလည္း ေလ်ာ့က်လာပါၿပီ။ သြားရမယ့္ ခရီးလမ္းမွာလည္း ရဲအဖမ္းခံရႏိုင္ေသးေတာ့ ေဘးက ကားေတြကို သိပ္မၾကည့္ဖို႔နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ က သံသယရွိမသြားဖို႔ ေအးေအးေဆးေဆး သြားဖို႔ အားလံုးကို ခဏခဏ သတိေပးေနမိပါတယ္။

အခုသြားေနတဲ့ခရီးဟာ က်ေနာ္ အာဏာရွင္ကို တိုက္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာတုန္းက ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ နည္းနည္းဆင္ တယ္။ ေသခ်ာတာက တိုက္ပြဲတခုကို သြားေနတဲ့ ရဲေဘာ္တဦးရဲ႕ ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ ပိုတူပါေနတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း ခံစားမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက အားလံုးလည္း က်ေနာ္႔လိုပဲ သူတို႔ရင္ထဲ မွာ ခံစားမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ကားက က်ေနာ္တို႔သြားမယ့္ ခရီးဆံုးေနရာကိုေရာက္ဖို႔ လမ္းထဲကို ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ပါၿပီ။ မၾကာခင္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ ေရာက္ပါေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ရင္ေတြခုန္လာပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္္ခြင့္ရေတာ့မွာပါ။ ဘတ္စကားမွတ္တိုင္ကို ေရာက္ပါၿပီ။

က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ပါတယ္။ စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး (IDC – Immi -gration Detention Center) ႐ုံး၀င္းထဲကို လမ္းေလွ်ာက္၀င္သြားၾကပါၿပီ။ တျခားအခ်ိန္ေတြမွာဆို ဒီ႐ုံးကို ရဲ အဖမ္းခံရတဲ့အခ်ိန္ကလြဲလို႔ မေရာက္ၾကပါဘူး။ အခုေတာ့ ရဲလည္း မဖမ္းဘဲ ဒီ႐ုံးထဲကို ျမန္မာေက်ာင္းသား (၃၈) ေယာက္ အက်ႌအျဖဴေတြ၀တ္ထားၿပီး ရင္ဘတ္မွာလည္း ထိုင္းဘုရင္ပံုေတြကို ထိုးထားၿပီး ၀င္လာေနတာ ျမင္ေနရပါၿပီ။ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး၀န္ထမ္းေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ဘာမွန္းလည္း သိပံုမရပါဘူး။ လ၀က ၀န္ထမ္းေတြက တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းခြင့္ရွိပါတယ္။ သူတို႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ကို အိမ္ေတြမွာ လိုက္ဖမ္းေနတာပါ။ အခုေတာ့ သူတို႔ ႐ုံး၀င္းႀကီးထဲကို ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ၀င္လာေနတာျမင္ေနရေတာ့ ဖမ္းပို႔ေမ့ေနပံုရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီကိုလာေနၾကတာလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေန တာလည္း ျဖစ္မွာပါ။

ထူးဆန္းတာက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အားလံုးဟာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတာ က်ေနာ္ျမင္ေနရေတာ့ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲကအတိုင္း ျဖစ္ေန ၾကမွာပဲ။ ပံုမွန္ဆို ဘန္ေကာက္မွာ က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာျပည္က က်ီးကန္းေတြလိုပဲ အျမဲတမ္း ေတာင္ေတာင္ ေျမာက္ေျမာက္ ၾကည့့္ေနၾကည့္သြားရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ရဲအစာ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဲဒီလိုေနရတဲ့ ဘ၀ေၾကာင့္ ရဲတို႔ လ၀ကတို႔ ျမင္ရင္ အလိုလို ရင္ခုန္ၿပီး ရင္လည္းတုန္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္အျမဲတမ္း ေၾကာက္ေနရတဲ့ လ၀ကကို တည့္တည့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ရင္ဆိုင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ မရွိေတာ့့သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။

ဒီလိုခံစားမႈမ်ိဳးကို က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ၈၈ ခု မတ္လ (၁၆) ရက္ တံတားနီအေရးအခင္းမွာ ေန၀င္းစစ္တပ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္တုန္းက တခါခံစားဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း (၂၆) ႏွစ္ေက်ာ္ ျမန္မာျပည္သူေတြကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္အုပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေန၀င္းအစိုးရကို က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အေၾကာက္တရားကင္းစြာနဲ႔ အမွန္တရားအ တြက္ရင္ဆိုင္တာ အဲဒါပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ပါပဲ။ က်ေနာ္ ေၾကာက္ရမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း တံတားနီ ေရွ႕မွာ စစ္တပ္က ပိတ္ထားေတာ့ သံဆူးႀကိဳးကိုေက်ာ္ၿပီး စစ္ဗိုလ္နဲ႔ သြားစကားေျပာခဲ့မိတာေပါ့။
အခုလည္း ထိုင္းလ၀က႐ံုးထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ သတ္မွတ္ထားတဲဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္ သြားေန ပါတယ္။ အဲဒီေနရာလည္းေရာက္ေရာ က်ေနာ္တို႔ (၅) ေယာက္ (၆) ေယာက္ တတန္းစီ ထိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ စစထိုင္လိုက္ခ်င္းမွာ ထိုင္းလ၀ကေတြက နားမလည္ေသးပါဘူး။ ပထမဦးဆံုး က်ေနာ္တို႔ကို ေမးပါတယ္။ ဘာ ေၾကာင့္လာတာလဲလို႔။ က်ေနာ္တို႔ ဆႏၵလာျပတယ္ပဲ ထင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က ဒီေနရာမွာ ဆႏၵလာျပ လို႔မရဘူးေျပာပါတယ္။ တကယ္က ဆႏၵျပတယ္ဆိုတာ ျပၿပီးရင္ ျပန္ၾကတာပဲ။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔က ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လာအဖမ္းခံတာပါလို႔။ ဆႏၵသြားျပတာထက္ က်ေနာ္တို႔က သြားအဖမ္းခံတာပါ။ ဒီလို လာအဖမ္းမခံရင္လည္း တခ်ိန္မွာ၊ တေနရာမွာ အဖမ္းခံရမွာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဖမ္းခံရ မွာခ်င္းအတူတူ အခုလို လာအဖမ္းခံတာဟာ အေၾကာက္တရားကို ရင္ဆိုင္လိုက္တာပဲ။

အဲဒီေတာ့ လ၀က က ဘာေျပာတယ္ထင္သလဲ။ no no no တဲ့၊ မင္းတို႔ကို ဖမ္းလို႔မရဘူးလို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ တို႔ကလည္း ျပန္ေျပာတယ္။ ဘာလို႔မရရမွာလဲ မင္းတို႔ဖမ္းထားတဲ့ တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဟာဒီအခ်ဳပ္ထဲမွာ ရိွ ေနတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ငါတို႔က ထိုင္းႏုိင္ငံကို ၀င္လာၾကတာ အားလံုးအတူတူပဲ။ သူတို႔ကို မင္းတို႔ ဖမ္းလို႔့ရရင္ အခု ငါတို႔ကိုလည္း ဖမ္းလို႔ရရမယ္။ မင္းတို႔ဖမ္းတဲ့ ဥပေဒက အတူတူပဲလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ထိုင္း လ၀ကလည္း သေဘာေပါက္ပါေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အခုလို IDC ကို ေရာက္လာသလဲဆိုတာ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အဖမ္းသံသရာလည္ေနတဲ့ ဘ၀ကို ေဖာက္ထြက္ဖို႔ သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္လိုက္တာပါ။ သံသရာလည္တဲ့ စက္၀ိုင္းတခုရွိေနရင္ ေဖာက္ထြက္ဖို႔ နည္းလမ္းတခု ရွိေနရမွာပါ။ အဲဒီနည္းလမ္းကို ေတြ႔ ေအာင္ရွာႏုိင္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။

မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သတင္းေထာက္ေတြလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ လ၀က အႀကီးအမွဴးေတြလည္း ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုျပန္ဖို႔ ေဖ်ာင္းျဖပါေတာ့တယ္။ သူတို႔က ဒီေနရာဟာ ဆႏၵျပလို႔မရဘူး၊ မင္းတို႔ကို လည္း ဖမ္းလို႔မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စထိုင္တဲ့ အခ်ိန္ ဟာ နံနက္ (၁၁) နာရီေက်ာ္ေလာက္ကျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အစားအေသာက္အခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔ မိတ္ေဆြမွ ယူလာၿပီး ေကြၽးပါတယ္။ ထိုင္းလ၀က ၀န္းထမ္းအားလံုးကလည္း အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ ဖို႔သာ တိုက္တြန္းေနရင္း တဘက္မွာလည္း ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ဒီကိစၥကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမလဲဆိုတာ တိုင္ပင္ ေနၾကတယ္။ သတင္းသမားေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ေမးေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထဲက အမ်ားအားျဖင့္ ကိုညီ ညီေအာင္မွတဆင့္ အဂၤလိပ္လို စကားျပန္လုပ္ခိုင္းရပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ေတာ္လွန္ေသာ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး ထိုင္းတယ္လီဗီရွင္းသတင္းေတြေၾကာင့္ သိေနၾကပါၿပီ။

ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြက ဒီကိစၥကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ့ေျဖရွင္းလိုပါတယ္။ ပထမတနည္းက က်ေနာ္တို႔ကို ေခ်ာ့ ေျပာၿပီး ျပန္ခိုင္းတာပါ။ တကယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔က သေဘာတူၿပီး ျပန္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႔ကို လမ္းမွာတင္ လူမသိ သူမသိနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ထားလိုက္ၿပီး ျမန္မာျပည္ေတာင္ ျပန္ပို႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယတနည္းက က်ေနာ္တို႔ကို ထိုင္ေနတဲ့ အတန္းထဲကေန တေယာက္ခ်င္းစီ ဆြဲထုတ္ၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းေတြ ခြဲၿပီးထည့္ဖို႔ပါ။ ဒါဆို က်ေနာ္တို႔ ေထာင္ေတြကဲြၿပီး ေရာက္ကုန္ႏုိင္ပါတယ္။ ထိုနည္း (၂) နည္းစလံုးက က်ေနာ္တို႔လုပ္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈကို မေအာင္ ျမင္ေအာင္ လုပ္တာႀကီးပါပဲ။ က်ေနာ္ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့သလို က်ေနာ္တို႔က အဲဒီနည္း (၂) ခုစလံုးကို ေလ့လာထား ၿပီးမွ လာလုပ္တာျဖစ္ေတာ့ သူတို႔မေအာင္ျမင္ပါဘူး။

အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းေရးရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ၿခိမ္းေျခာက္ပါေတာ့တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ကလည္း မျဖံဳေတာ့ အစြန္မွာထိုင္ေနတဲ့ လူေတြကို စဆြဲတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း စထိုင္ကတည္းက (၅) ေယာက္တန္း (၆) ေယာက္တန္းေတြမွာ အဲဒီလိုဆြဲရင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ျပန္ဆြဲဖို႔ တိုင္ပင္ထားၿပီးသားပါ။ အ ၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းေရးရဲက ဆြဲလိုက္ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ျပန္ဆြဲလိုက္နဲ႔ လမ္းေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဒရြတ္ တိုက္ျဖစ္ေနတယ္။ ရဲက ဆြဲတဲ့အခါတိုင္း အသံေပးေပးၿပီးဆြဲေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ လန္႔စရာေကာင္းပါတယ္။ သတင္းသမားေတြကလည္း ဆြဲလိုက္တိုင္း ကင္မရာေတြနဲ႔ ပံုေတြလိုက္လိုက္႐ိုက္ပါတယ္။

(၁) နာရီျခားေလာက္ (၁) ခါ ဆဲြလားရမ္းလားျဖစ္ေနရာမွ ညေန (၃) နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္ နင္းေရးရဲေတြ ျပန္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ိုး႐ိုးရဲေတြ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန (၅) နာရီေလာက္ မွာ သတင္းေထာက္ေတြကို ျပန္္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း တခုခုေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ စိတ္နည္းနည္းယိုင္ခ်င္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ့ အခ်ဳိ႕က ျပန္ဖို႔ ကို စေျပာလာတာ သတိထားမိတယ္။ ဒါလည္း အျပစ္ေျပာလို႔မရဘူး၊ မနက္ (၁၁) နာရီကေန ညေန (၅) နာရီ ေက်ာ္အထိ အစိုးရတခုနဲ႔ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာ အခုအနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး။ အားလံုးကို ျပန္ခိုင္း လိုက္ၿပီ။ ထိုင္းရဲက ႐ိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း ခံ႐ံုပဲရွိေတာ့တယ္။ သူ႔တို႔လုပ္သမွ် လူမသိသူမသိ ခံရေတာ့မွာပဲ ဒါ့ အျပင္ အာဏာပိုင္ေတြက အိမ္ျပန္ဖို႔ကို တေယာက္ခ်င္းခြဲၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္စည္း႐ုံးေနတယ္။ ျပန္ခ်င္တဲ့သူကို သူတို႔ေပးျပန္မယ္။ လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ စည္း႐ံုးေနတာ၊ ဒါေၾကာင္ ့အခ်ိဳ႕စိတ္ယိုင္တာကို အျပစ္ေျပာလို႔မရဘူး။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ထဲက စိတ္ဓာတ္ပိုခိုင္တဲ့သူအခ်ိဳ႕က လွမ္းေအာ္တယ္ “က်ေနာ္တို႔လာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ၊ အဖမ္းခံဖို႔ လာတာ၊ ဘာလို႔လွည့္ျပန္ရမွာလဲ”

က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ လွမ္းေအာ္တဲ့သူေတြကို၊ အဲဒါနဲ႔ အားလံုးအားျပန္တက္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ ငါတို႔လာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး အားလံုးတညီတၫြတ္တည္း တၿပိဳင္တည္း သတိၱေမြး လိုက္ၾကၿပီးေတာ့ လ၀ကေတြကို ငါတို႔မျပန္ဘူးလို႔ ရဲရဲရင့္ရင့္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ ဆံုးအေျဖ ျဖစ္သြားတယ္။ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြကို စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ က်ေနာ္တို႔ အႏုိင္ရလိုက္ၿပီ။ က်ေနာ္ တို႔အားလံုး ညေန (၆) နာရီေလာက္မွာ IDC မွာရွိတဲ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကို ေအာင္ျမင္စြာ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့ တယ္။ က်ေနာ္္တို႔ရဲ႕ နွလံုးရည္တိုက္ပြဲေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာလည္း ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

အဲဒီလိုလုပ္လိုက္လို႔ က်ေနာ္တို႔တေတြ စံျပေထာင္ (ပံုစံေထာင္-ခပ္တခြက္ေလာင္းေထာင္)၊ ဘန္ေကာက္ဗဟို ေထာင္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြသာထားတဲ့ သီးသန္႔ေထာင္တို႔မွာ (၉) လနီးပါး ေနခဲ့ရၿပီး ေထာင္ထဲမွာ ေနာက္ ထပ္တိုက္ပြဲေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ထိုင္းျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးတို႔ သေဘာတူညီမႈရၿပီး ထိုက္သင့္ သေလာက္ ေနထိုင္ခြင့္ကို ထိုင္းနိ္ုင္ငံံမွာ ရသြားတယ္။ အေသအခ်ာ ေျပာနိုင္တာက အေၾကာက္တရားတခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး အဖမ္းသံသရာလည္ေနတဲ့ စက္၀ိုင္းတခုေတာ့ ျပတ္ထြက္သြားတယ္ဆိုတာပါပဲ။

က်ေနာ္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးရျခင္း အဓိကအေၾကာင္း (၂) ခ်က္ ရွိပါတယ္။

ပထမတခ်က္က ေဒၚေဆာင္ဆန္းစုၾကည္အား ေမလ (၅) ရက္၂၀၀၉ ခုႏွစ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား William Yettaw နဲ႔ အမႈဆင္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ပို႔ထားခ်ိန္အတြင္း ဦး၀င္းတင္နဲ႔လူငယ္အခ်ိဳ႕ ေန႔စဥ္အင္းစိန္ေထာင္ ေရွ႕သြားၿပီး အားေပးေနတဲ့အေပၚ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ခံစားမႈကေန လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၈) ႏွစ္ကာလအခ်ိန္က ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ (၃၈) ေယာက္လႈပ္ရွားမႈကို ယေန႔ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ ျပန္လည္ခ်ိန္ထိုး သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လည္း ေကာင္း၊

ဒုတိယတခ်က္က (၃၈) ေယာက္အတြင္းမွ က်ဆံုးသြားတဲ့ ေက်ာ္နီ (ခ) ေက်ာ္ဦး (ေအာက္တိုဘာ ၃ ရက္ ၁၉၉၉ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ နအဖသံ႐ုံးအား ၀င္ေရာက္စီးနင္းသိမ္းပိုက္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ အလံကို ျဖဳတ္ခ် ကာ တိုက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို တလွဴလွဴ လႊင့္ထူခဲ့တဲ့ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူ) သည္ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တေနရာ၌ ေတာ္လွန္ေရးသစၥာမဲ့သူအခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆံုး (အသတ္ခံရသည္ဟု ယံုၾကည္ရ) သြားျခင္း၊ ဧၿပီလ (၆) ရက္ေန႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တေနရာ၌ ညီငယ္ေငြစိုး အဆုတ္ေရာဂါ နဲ႔ ေသဆံုးသြားျခင္း၊ ေဇာ္ေဇာ္(လင္းၾကည္) ေသဆံုး၊ ကို၀င္းျမင့္ ေသဆံုး .. စတဲ့အေျခအေနေတြကို မွတ္တမ္း ျပဳထားခ်င္တဲ့ ဆႏၵတို႔ေၾကာင့္ ေရးမိပါတယ္။

စစ္အာဏာရွင္အုပ္စု က်ဆံုးဖို႔ …
ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံု ေအာင္ျမင္ဖို႔ …

ျပည္သူမ်ား စစ္အာဏာရွင္ေျခဖ၀ါးေအာက္မွ မိမိတို႔ဆႏၵအရ တြန္းလွန္တိုက္ပြဲ၀င္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဦး၀င္းတင္ ေရးတ ဲ့“ဘာလဲဟဲ့ … လူ႔ငရဲ” စာအုပ္ထဲမွ အေရးေတာ္ပံုတပ္သားစိတ္မ်ား ေမြးျမဴႏိုင္ၾကၿပီး “နင္လားဟဲ့ ငရဲ၊ ငါကြေဟ့ အေရးေတာ္ပံုတပ္သား” လို႔ ၾကံဳး၀ါးႏိုင္ၾကပါေစ။

ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ NLD အဖြဲ႔၀င္အားလံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူ အားလံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း (သို႔မဟုတ္) တတိုင္းျပည္လံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း ေထာင္ထဲမသြင္းထား ႏိုင္ပါဘူး။ ။

စိုးလြင္
ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕
၂၆၊ ဧၿပီလ၊ ၂၀၁၀

ဟီး႐ိုးမွ ဇီး႐ိုးသို႔

က်ဳပ္တို႔ ဗမာေတာသားေတြအတြက္ေတာ့ အေပါင္းေဖာ္ေတြနဲ႔ မိုးဦးက်မွာ ဖား႐ိုက္ ထြက္ရတာ ဘ၀အရသာတခုပဲ၊ အဆိုေတာ္ ကိုထြန္းေရႊက “တအား႐ိုက္မေလ ဖားမိုက္ေတြ အရီးတုတ္ရဲ႕တဲနေဘးမွာ ခ်က္ျပဳတ္စားကာ ဆုိၾကကၾက ေပ်ာ္သလိုေနႏိုင္ၾကေပ” လို႔စပ္ဆိုခဲ့တာ အေတာ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပဲ၊ အခုထိလဲ မ႐ိုးႏိုင္ေသးဘူး။
ဖား႐ိုက္တယ္ဆိုလို႔ သိပ္ေတာ့လြယ္တယ္ မထင္နဲ႔၊ သူ႔မွာလည္း ပညာနဲ႔သတိ ရွိဖို႔လို တယ္။ ေပါ့ေပါ့သြားလုပ္ရင္ ေကာက္ေကြးသြားမယ္။ ဖားေတြရဲ႕သဘာ၀နဲ႔ အထာကို သိဖို႔လို တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖားေတြကိုႀကိဳက္တတ္တဲ့ ေျမြေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ကိုလည္း သတိရွိဖို႔ လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိုးဦးက်ဆိုရင္ ေျမြကိုက္ခံရတဲ့ ဖား႐ိုက္သမားေတြ နည္းမွမနည္းပဲ။
ဖားေတြရဲ႕သဘာ၀က ေတာ္လွန္ေရးတံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ လုပ္စား ေတြနဲ႔ တူတယ္ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ဘူး။ သိတဲ့အတိုင္း ဖားဆိုတာက ေရေနကုန္းေန သတၱ၀ါ မွန္ေပမယ့္ ေရမရွိရင္မေနႏိုင္ဘူး၊ မရွင္သန္ႏိုင္ဘူး၊ ေရသိပ္ႀကိဳက္တယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ သဘာ၀ တရားက သူ႔ကိုမ်က္ႏွာသာေပး ဗီဇသတၱိတခု ေပးထားတယ္။ ေရရွိတဲ့ေနရာကိုသိတယ္၊ ေရခန္းေတာ့မွာကို သိတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ခ်ိန္မွာ မိုးရြာမယ္ဆိုတာကို ႀကိဳသိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗမာေတာသား လယ္သမားေတြက ဖားေအာ္သံကို နားေထာင္ၿပီး မိုးေလကို တြက္ခ်က္ၾကရတာပဲ။
ဖားဆိုတာကလဲအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္၊ အြန္အြန္နဲ႔ တခ်က္တခ်က္ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ေအာ္တတ္တဲ့ ႏွစ္ခ်ဳိ႕စားဖားႀကီးေတြရွိတယ္၊ ‘အုံအိုင္ အုံအိုင္’ နဲ႔ ဆက္တိုက္ေအာ္လို္က္ ခဏနားလိုက္ ျပန္ေအာ္လိုက္နဲ႔ ဖားအိုင္းေတြရွိတယ္၊ ‘ကက္ကက္ ကက္ကက္’ နဲ႔ ေအာ္တတ္ၿပီး ေရအ၀ေသာက္ ေျမထဲယက္ၿပီး ဇိမ္ရစ္ေနတတ္တဲ့ သဲဖားဆုိတာ ရွိတယ္၊ တေနရာထဲမွာ အၿငိမ္မေန ဟုိခုန္ဒီလူးနဲ႔ ဖားေပါင္စင္းအေသးစား ေက်ာ္စံေကးဆိုတာရွိတယ္၊ အဲဒါအျပင္ ဖား႐ိုက္သမားေတြကို ဒုကၡအေပးဆုံးကေတာ့ ဖားလတက္ပဲ။ အရြယ္ကေလးက လက္မ ေလာက္နဲ႔ တကြင္းလုံးဆူညံေနေအာင္ ေအာ္ႏိုင္စြမ္းတယ္။ စားလည္းမစားေလာက္ တုတ္ လည္းမ႐ိုက္ေလာက္၊ ဒါေပမဲ့ ဆူညံေနတဲ့ သူတို႔အသံေၾကာင့္ ဖား႐ိုက္သမားေတြ တျခား စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ ဖားႀကီးေတြရဲ႕အသံကို ဖမ္းရအေတာ္ခက္ေစတယ္။
ဖားဆုိေပမဲ့ ေလ်ာ့ေတာ့မတြက္နဲ႔ သူလည္းအသားစားသတၱ၀ါ၊ သူထက္ငယ္တဲ့ သူႏိုင္တဲ့ အေကာင္မွန္သမွ် အကုန္စားတယ္။ တခ်ဳိ႕ႏွစ္ခ်ဳိ႕စားဖားႀကီးေတြဆိုရင္ ငါးပုစြန္ ေတြသာမက ေတာ္ေတာ့အရြယ္ ပုတ္သင္တို႔ ငွက္တို႔ကိုေတာင္ ဖမ္းစားႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သိပ္အကင္းပါးတယ္၊ တေနရာအေျခအေနမဟန္ တေနရာ အေျပာင္းျမန္တယ္။ အေျခဟန္ မည့္ေနရာေတြ႕လို႔ကေတာ့ သူမ်ားတြင္း (ပုစြန္လိုဟာမ်ဳိး) လည္း အဓမၼ လုယက္ေနထိုင္ တတ္တယ္။
ေျပာပါပေကာ ဖားေတြရဲ႕သဘာ၀က က်ဳပ္တို႔ေတာ္လွန္ေရးတံဆိပ္ကပ္ လုပ္စားေတြနဲ႔ တူပါတယ္လို႔။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာႏုိင္ငံေရးေ၀ါဟာရေတြထဲမွာ ဖားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စကားလုံး ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတာပဲ။ “ တုံးေအာက္ကဖား” “အထက္ဖား ေအာက္ဖိ” “ေဖာ္လံဖား” “ စားဖားႏိုင္ငံေရး” “ ႏိုင္ငံေရးစားဖား” “ကပ္ဖားရပ္ဖား” “ ဖားစည္းငါးစည္း” ဆုိၿပီး မ်ားမွမ်ား။ က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေတာင္ “ စားဖား ညီညြတ္ေရး အလိုမရွိဘူး” လုိ႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား မိန္႔ခြန္းထဲ ထည့္ေျပာခဲ့ရေသးတာပဲ။
ဖားအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ကာတြန္းခ်စ္ေဆြရဲ႕ စကားတခုက ေပၚလာျပန္တယ္။ သူေျပာတာက “ စားဖားေတြ စားဖားေတြ၊ စားဖားေတြကို ဖားစားသူေတြ သိပ္ႀကိဳက္တယ္” တဲ့။ သ႔ူစကားအတိုင္းဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အဖိႏွိပ္ခံလူထုကို ဗန္းျပၿပီး စားဖားေတြနဲ႔ ဖားစားသူေတြ ေပါင္းၿပီးလုပ္စား ေနတဲ့ ႐ိုက္စားလုပ္ငန္းႀကီးလို႔ ေျပာရမလိုပါပဲ။ အားလုံးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး အဓိကေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ပညာကို သိသာသိၿပီး တတ္လည္း မတတ္ ၪာဏ္ေလးေကာင္းပါရဲ႕နဲ႔ ပညာရွိျဖစ္ဖို႔လဲ အလားလာမရွိတဲ့ လူတတ္ဆိုသူေတြ၊ ကြ်မ္းက်င္သူ ဆုိသူေတြေပါ့။ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ထုနဲ႔ တကယ္႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဘာအက်ဳိးကိုမွ မေမွ်ာ္ကိုးပဲ ဘ၀ေတြ အသက္ေတြ ေပးဆပ္ၿပီး အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲ၊ ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကဆဲပါ။ ဒီရဲေဘာ္ေတြ အက်အဆုံးမ်ားၿပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာေလ ေခါင္းေဆာင္စားဖားေတြ ဂြင္ၾကေလပဲ အေတာ္ကို ရင္နာစရာလည္းေကာင္း၊ ရြံစရာလည္းေကာင္းပါတယ္။
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတဲ့ ေပါကၡရ၀ႆမိုးႀကီး ရြာေတာ့မလိုလို မိုးၿခိမ္းသံေပးကာ ရွိေသး ဖားမ်ဳိးစုံတုိ႔ အကုန္ညီ ပလုံစီေအာင္ ေအာ္ေနလိုက္ၾကတာ တေလာကလုံးကို ဆူညံ ပြက္လို႔ပဲ။ ကိုယ္လာရာလမ္းကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ တခ်ဳိ႕ေသာ မက်က္တက်က္ ( Half Baked) သတင္းသမားေတြ ဖြတာလဲ ပါသေပါ့။ သူတို႔ကသာ အေမရိကန္ေဘာပြဲက ဖင္ေလးတြန္႔လိမ္တြန္႔လိမ္နဲ႔ (Cheer Leader) ေတြလို ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို ခုန္ေပါက္ခ်ီးပ ေရႊႀကဳိလုပ္ေနၾကေပမဲ့ ၿပိတၱာႀကီးသန္းေရႊက ခုထိ ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒတို႔ အခ်ိန္တို႔ကို မေၾကျငာေသးဘူး။ ပုဆိုးထဲ မိုးႀကိဳေသးေပါက္တဲ့သူလို လူထုၾကားမွာ ေစာက္ရွက္ကြဲၾကမွာ ျမင္ေယာင္မိပါေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ ဘယ္ကာလမွာ ဘယ္လိုလုပ္မယ္မွန္းမသိတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ကို မိုးဦးက်ဖားမ်ားလို တုတ္မျမင္ ေျမြမျမင္ ကြတ္ကြတ္ကက္ကက္၊ အုံအုံအိုင္အိုင္နဲ႔ ခ်ီးပ ေရႊ ႀကိဳလုပ္ေနၾကသူအားလုံးဟာ တခ်ိန္ကေတာ့ သူရဲေကာင္း ဟီး႐ိုးေတြေပါ့။ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲေခတ္ကေန ဒီေန႔ေခတ္ (၈၈) ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကာလအထိ ဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ တိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ တခ်ိန္ကဟီး႐ိုးေတြေပါ့။ ကာလေတြ ၾကာလာေတာ့ လူထုကို ဗန္းျပၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာခ်င္တဲ့ ၪာဥ္ေတြ၊ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းနဲ႔ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဗီဇေတြ၊ အေခ်ာင္သမားဇာတိေတြ၊ ဖုံးမရ ဖိမရေပၚလာၾကၿပီ။ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ စစ္အုပ္စုကို ဖားရင္းယားရင္းနဲ႔ ဇီး႐ိုး ( ဖိုးသုည ) ေတြ ဘ၀ကို ေရာက္သြားၾကရွာၿပီ။ ဇီ႐ိုးမွ အႏုတ္လကၡဏာမည္းမည္းႀကီး ထိပ္ပိတ္ထားတဲ့ ဇီး႐ိုး၊ က်န္တဲ့ ဇီး႐ိုးေတြနဲ႔မတူဘူး။ ႐ူပေဗဒ သင္ဖူးသူတိုင္းသိတယ္၊ ႐ိုး႐ိုးဇီး႐ိုးက တစ္ေနာက္မွာထား လိုက္ရင္ တစ္ ဆယ္လုံးရဲ႕အဓိပၸါယ္ တဆယ္ျဖစ္ေပမဲ့ အႏုတ္လကၡဏာနဲ႔ ဇီး႐ိုးကေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ကိန္းဂဏန္းေတြ ႀကိဳက္သေလာက္ျဖည့္ တစ္ ေတာင္ျဖစ္မလာဘူး။
အေဟာသိကံ အနႏၱပဲ။
လူထုကို ႏွိပ္စက္႐ုံမက ဘုရားေရႊခြာ ဌာပနတိုက္ ေဖါက္ေနတဲ့ ပုဂံေခတ္က စကား နဲ႔ေျပာရရင္ ငရဲမွာ သစ္ငုတ္ျဖစ္မဲ့ စစ္အုပ္စုကို အတၱအက်ိဳးအတြက္ ဖားရင္းနဲ႔ ဒီဘ၀ေရာက္သြားၾကတာေပါ့။
အဲဒီအထဲမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ သံေျခခ်င္း၀တ္ ပေရာဟိတ္လိုလို သုခမိန္လိုလို ေမာင္စူးစမ္း တို႔ သခင္တင္ျမတို႔ ထိပ္ဆုံးကေပါ့၊ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ ဟီး႐ိုးဘ၀ကေန ပ်က္ေရြ႕သြားတဲ့ ဇီး႐ိုးအႀကီးစားႀကီးေတြေပါ့ ေၾကာက္တတ္ရင္ အခါခါေသတယ္ဆိုတဲ့ စကားလို ဘ၀မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသေနရတဲ့သူေတြ။ ဖဆပလ၊ မဆလ ေခတ္ေတြကေန ဒီေန႔ေခတ္ န၀တ/ နအဖစတဲ့ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အုပ္စိုးသူအဆက္ဆက္ကို ေမွာက္ခ်ီလွန္ခ်ီ အသံုးေတာ္ခံ ေနၾကရတဲ့ သူေတြေပါ့။
အႏွီဇီး႐ိုးႀကီးေတြက အခုလာမယ့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးရင္ ျဖစ္ထြန္းလာမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းသစ္မွာ သူတို႔စကားအတိုင္းေျပာရရင္ Space (ေနရာ) ရွိသတဲ့။ အရပ္သားပါတီ (လူထု) ေတြအတြက္ ႏွီးျပားတေထာက္စာေတာင္ ေနရာမရွိတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံတက် စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို စစ္အုပ္စုအတြက္ ေျဗာင္လိမ္ေပးေနၾကတယ္၊ ဖားတာေပါ့။ သူစကားသူနင္း တေနရာက်ျပန္ေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲဟာ တျခားပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ေရြးေကာက္ပြဲေတြနဲ႔မတူဘူး၊ ႏုိင္တဲ့ပါတီ အစိုးရဖြဲ႕ဖို႔ မဟုတ္ဘူးဆိုျပန္တယ္။ အဲဒီအခင္းအက်င္းသစ္မွာ Institution သုံးခုေပၚလာမယ္၊ အဲဒါေတြက တပ္မေတာ္၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားဆိုပဲ။ တိုင္းျပည္ကို တကယ္စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မဲ့ အစိုးရ ဖြဲ႕စည္းေရးက်ေတာ့ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေျပာေတာ့မလဲ အဲဒီထဲမွာ လူထု (ပါတီ) ေတြရဲ႕ အခန္းက႑မွ မပါေတာ့ဘဲ။ သူတို႔ အေၾကာင္းေတာ့ အထူး၀ိတၱာခ်ဲ႕စရာမလိုပါဘူး၊ ဒီဇီး႐ိုးႀကီးေတြဟာ ပီသုံးလုံး (PPP= Professional Political Prostitute) ေတြဆိုတာ အမ်ားကသိၿပီးသားပါ။
ေနာက္ ပီသုံးလုံးပိုင္ရွင္ ႏွစ္ခ်ဳိ႕စားဖားႀကီးကေတာ့ ျပည္ပက ဟန္ေညာင္ေရႊပါ။ စစ္အာဏာရွင္အလုိက် ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွမေလး ကုိစိတ္ဒုကၡမ်ိဳးစံုေပးေနတ့ဲ၊ ဂုဏ္သေရ ၾကီးျမတ္တ့ဲ အမိအဖေတြရ့ဲ မ်ိဳးဆက္မပီ ေသြးဆုိးျပည္ပုပ္ သားယုတ္ေအာင္ဆန္းဦးနဲ႕ ပိန္မသာလိမ္မသာ၊ ဗမာျပည္ ပထမဆုံး သမၼတႀကီးစ၀္ေရႊသိုက္ရဲ႕ သားဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ပဲေလွာ္နဲ႔လဲစားေနတဲ့သူေပါ့။ အျပင္ပန္း အေတာ္လယ္၀ယ္ ရည္မြန္တယ္၊ စနစ္က်တယ္၊ လုပ္စားတာလဲ ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။ သူရဲ႕ကမၻာ ပတ္လည္ ႐ိုက္စားလုပ္ငန္းႀကိီးကို စားဖားနဲ႔ ဖားစားသူေတြရဲ႕ သီးသန္႔အင္ပါယာ (Exclusive Class) ျဖစ္ေအာင္ ထူေထာင္ထားတယ္။ ဘယ္ေတာ္လွန္ေရးသမားမွ ကပ္လို႔မရဘူး၊ လက္ရွိမွာေတာ့ မ်ားစြာေသာ သူရဲ႕အင္ပါယာေတြထဲမွာ အဓိက အင္ပါယာက အီးဘီအို (EBO= Euro-Burma Office) ဆိုတာေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ ဗမာဆိုလို႔ သူတေယာက္ပဲ ဟုတ္ဟုတ္ ျငားျငားရွိတယ္။ က်န္တာ ႏိုင္ငံတကာ စားဖားေတြ ဖားစားသူေတြနဲ႕ ဖြဲ႕ထားတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အိႏၵိယဘက္ ေဒလီမွာေတာင္ အဲဒီအီးဘီအို႐ုံးတခု လာဖြင့္ထားေသးတယ္၊ ဗမာတစ္ေယာက္ မွ မပါဘူး။ ေဒလီမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမွ ႐ုံးခန္းေတာင္ တူတူတန္တန္မဖြင့္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ အီးဘီအုိ ႐ုံးခြဲကေတာ့ ေဒလီျမိဳ႕ရဲ႕ ေစ်းအႀကီးဆုံးဆိုတဲ့ (South Extension) မွာ အက်အနဖြင့္ထားတယ္။ ကုလားအရာရွိေတြေတာင္ မမွန္းႏိုင္တဲ့ လခစား ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ေဒလီက ႏိုင္ငံေရးစားဖားတခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔မွ အဆက္အဆံ မလုပ္ဘူး။
ဟိုတေလာကေတာင္ ဟန္ေညာင္ေရႊနဲ႔ အသင္းအပင္း စားဖားတသိုက္ ေဒလီကို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေရာက္လာၿပီး ေဒလီက လက္သင့္ရာတသိုက္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ႐ိုက္စား ေရြးေကာက္ပြဲေရႊႀကိဳအလုပ္ေတြ လုပ္သြားၾကေသးတယ္။ သူတို႔က လာမယ့္ေရြး ေကာက္ပြဲ ဟာ ပကတိ အေျခအေန (Reality) မွန္ျဖစ္တယ္၊ ဗမာျပည္သူေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္းတခု ( Opportunity ) ျဖစ္လို႔ ေထာက္ခံေၾကာင္း ကုလားဧည့္သည္ေတြကို မ်က္စိထဲ သဲပက္ သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဟိုတုန္းက သူတို႔ပဲ ဗမာျပည္ရဲ႕ျပႆနာဟာ ဖြဲ႕စည္းပုံျပႆနာ လို႔ေျပာခဲ့ၾကၿပီး အခုေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ၂၀၀၈ စစ္ကြ်န္ဖြဲ႕စည္းပုံက ျပႆနာမဟုတ္ ေတာ့ဘူးတဲ့။ ျပႆနာက မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအသိပညာ( Voter Education) ကသာ အဓိကျပႆနာတဲ့။ Voter Education ကို အဓိကလုပ္ရမယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ျပီး မဲဆႏၵရွင္ေတြကို ႏိုင္ငံေရးအသိပညာ ေပးရမယ္၊ သူတုိ႔အေနနဲ႔ ေရြး ေကာက္ပြဲ၀င္မယ့္ အင္အားစုေတြကိုလဲ ေငြေၾကးကအစ ကူညီေထာက္ပံ့သြားမယ္လို႔ ေျပာသြားၾကတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါေတြလုပ္ႏိုင္ဖို႔ လူထုလူတန္းစားအဖြဲ႕အစည္း (Civil Society) လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုပါလား။ ႏြားျပာႀကီးအေၾကာင္းသိထားေတာ့ ဒါဟာ လာမည့္ ေပါကၡရ၀ႆမိုးႀကီးကို တြက္ၿပီး စားခြက္သစ္ထြင္လိုက္ျပန္ၿပီဆိုတာ လူေတြက သိၾကပါတယ္။ ဖားစားသူေတြကေတာ့ စားရႏိုးနဲ႔ မေျပာတာ၊ စားလက္စေလးေတြ ေက်းဇူးနဲ႕ မေျပာၾကတာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အင္ဂ်ီအိုနဲ႔သူတို႔ၾကားက “ကိုယ့္ေဖာက္သည္နဲ႔ ကိုယ္ဆက္ဆံေရး” ကိုသိၿပီး ေျပာလည္းမထူးမွန္းသိလုိ႔ မေျပာၾကတာပါ။
ေနာက္ ႏွစ္မခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ စားဖားလား ဖားစားလား မကြဲျပားတဲ့ ေက်ာ္၀င္းတုိ႔လို ပညာရွင္ဘြဲ႕ခံ ဇီး႐ိုးေတြေပါ့။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေက်ာခိုင္းမယ္ဆိုရင္ NLD ဟာ သမိုင္းတရားခံျဖစ္ေတာ့မေယာင္ ေတာင္တလုံးေျမာက္တလုံး အဂၤလိပ္စကားေတြ ညွပ္ညွပ္ၿပီး ေတာေျခာက္သံေပးၾကတယ္၊ သူတို႔ထဲက တေယာက္ဆိုရင္ ကိုယ့္အျမင္ကို ေျပာမိတဲ့ အျပစ္နဲ႔ လူႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုကိုေတာ့ မ်က္ေမႊးေထာ္ ေလာ္လို႔မွ မၾကည့္၀ံ့ပဲ၊ ႀကံ႕ဖြံ႕လိုစြမ္းအားရွင္လို လက္ကိုင္တုတ္ေတြကေတာင္ မထင္မထင္ သလို ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရတဲ့ NLD ပါတီကိုပဲ ေခါင္းမာသလိုလို၊ လက္ေတြ႕မက်သလိုလုိ ေ၀ဖန္ အပုတ္ခ် သတိၱျပေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ NLD နဲ႕ေဒၚစု ေနာက္မွာရွိတဲ့ လူထုအားကိုေတာ့ သိပုံရတယ္၊ ေၾကာက္ပုံရတယ္။ သူက စစ္အုပ္စုကိုယ္စား အလံ႐ႈးလုပ္တာက NLD ဟာ တကယ္႔အမ်ဳိးသား ရင္ၾကားေစ့ေရး လုပ္ခ်င္ရိုးမွန္ရင္ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲဆႏၵနယ္ (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းထက္မေက်ာ္ဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္သင့္သတဲ့၊ ဒါဆို အာဏာမမက္ဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ၿပီးေတာ့ နိဂုံးသိပ္လွသြားမယ္ ဆိုပါလား။ ၀မ္းေရစပ္ခံ ေမြးထုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ေမြးသမိခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးဂုဏ္ကိုမွ မေထာက္ ေအာ့ႏွလုံးနာေလာက္ေအာင္ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဦးေႏွာက္ပါပဲ၊ ဘယ္တရားနဲ႔ သံေ၀ဂယူရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ တကြင္းလုံးဆူေအာင္ ေအာ္ေနတဲ့ ၈၈ ထြက္ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဖားလတက္ ေတြေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ စစ္အုပ္စုမ်က္ႏွာရဖို႔ဆိုရင္ ဘုရားခန္းလဲ ေသးပန္းမယ္ ဆိုတဲ့ ဇီး႐ိုးဖားလတက္ေတြ။ ေစ့ေစ့ငုငု ေျပာရရင္ အထဲမွာ တတိယအုပ္စုလိုလို ၈၈ လိုလို ပုံမွား႐ိုက္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြနဲ႔ အျပင္မွာ ဟိုေက်ာင္းဒီေက်ာင္းေတြက ေခြး၀င္စားဘြဲ႕ေလး ေတြကိုင္ထားၿပီး လူတတ္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူေတြေပါ့။ ညွိၿပီး တိုင္ပင္ကိုက္ေနသလား၊ တိုင္ပင္ ကိုက္လို႔ ညီေနသလားေတာ့ မသိဘူး။ အတြင္းအျပင္ကြဲေပမဲ့ အလုပ္တာ့ ညီၾကတယ္။ သူတို႔က ေရြးေကာက္ပြဲ ဆန္႔က်င္တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ပစ္မွတ္ထား တုိက္ခိုက္ ၾကတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦး၀င္းတင္နဲ႔ လူထုဦးစိန္၀င္းတို႔လို ဖက္ဆစ္စစ္အုပ္စုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ငရဲခန္းေတြကို မေၾကာက္မရြံ႕ဘဲ မူေပၚမွာ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနတဲ့ အစဥ္အလာရွိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီး ေတြကို က်ားကိုေခြးေဟာင္သလို ေဟာင္ေနၾကတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးဖားလတက္ေတြနဲ႔ အျဖစ္တူ ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္ထဲက ၀က္တေကာင္အေၾကာင္း ေျပာရအုံးမယ္၊ ဇာတ္ေတာ္ကိုေတာ့ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သေဘာသြားကေတာ့ တခါက ေတာအုပ္တခုမွာ ၀က္ တေကာင္ ရႊံ႕လူးေနတယ္။ အပုပ္ႀကိဳက္တဲ့ သတၱ၀ါဆိုေတာ့ ရႊံ႕ပုပ္ပဲေနမွာေပါ့။ ဒီအခ်ိိန္မွာပဲ ျခေသၤ့တေကာင္ သူရွိရာကို ျဗဳန္းကနဲ ေရာက္လာတယ္။ ၀က္လဲ အေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့က ၀က္ကိုဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ဒေရာေသာပါး ၀က္အပါးက ခြာသြားတယ္၊ ဒါကို ငေရႊ၀က္က ျခေသၤ့ႀကီးက သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ ေျပးသြားတယ္လို႔ ထင္သြားတယ္။ အသိေခါင္းပါး မိုက္မဲတဲ့ ဒီ၀က္ဟာ အေျခာက္တိုက္ဘ၀င္ျမင့္ၿပီး၊ ျခေသၤ့ႀကီးကို ဘယ္လိုမွ နား၀င္ပီယံ လည္းမျဖစ္ ၾသဇာလည္းကင္းတဲ့ သူ႕အသံနဲ႔ ဟိန္းေဟာက္သတဲ့၊ စိန္ေခၚေလသတဲ့။ အခုဖားလတက္ မ်ားလိုေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ျခေသၤ့ႀကီးက အသင္၀က္ ရွိေနတာကို ငါသိလည္းမသိ၊ ျမင္လည္း မျမင္၊ ဂ႐ုလည္းမစိုက္။ အခုခ်ိန္မွာ ငါဂ႐ုစိုက္ေနတာ ေတာအုပ္တဖက္က ဆင္႐ိုင္းတအုပ္ပဲလို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါေတာင္ ၀က္အႏၶက ျခေသၤ့ႀကီးကို တေကာင္ခ်င္းတိုက္ဖို႔ စိန္ေခၚျပန္သတဲ့။ ဒီေတာ့ျခေသၤ့ႀကီးက အိုေကေပါ့။ အခုေတာ့အခ်ိန္မရွိလို႔ ဘယ္ေန႔ဘယ္ေနရာမွာ တိုက္ၾက မယ္လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။
ဒီတင္ ဘ၀င္႐ူး၀က္အႏၶဟာ ျခေသၤ့ႀကီးသူ႔ကို ေၾကာက္ၿပီး ေျပးသြားေၾကာင္း၊ ဘယ္ေန႔မွာ တေကာင္ခ်င္းတိုက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားေၾကာင္း ၾကြားလုံးထုတ္ေတာ့ တာေပါ့။ မသိတဲ့ သတၱ၀ါေတြကေတာ့ ၀က္အႏၶကို အထင္ႀကီးသြားၾကတယ္၊ ျခေသၤ့ႀကီးကိုေတာင္ စိန္ေခၚ တယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားေလာင္းပညာရွိ ယုန္မင္းနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ယုန္းမင္းက ျခေသၤ့ေတြရဲ႕ အစြမ္းသတၱိကို ေျပာျပတယ္။ တခ်က္ခ်င္း ေျပာေျပာၿပီး၊ မင္းမွာေကာရွိသလား လို႔ေမးတယ္။ မရွိဘူး မရွိဘူးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျခေသၤ့အစြမ္းသတၱိကို သိၿပီး အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္လာတယ္။ ယုန္မင္းကိုပဲ ကယ္ပါကူပါ ပူဆာတယ္။ ဒါနဲ႔ ယုန္မင္းလည္း ဒီ၀က္အႏၶကို ငါကယ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ဂ႐ုဏာနဲ႔ အႀကံတခု ေပးလိုက္တယ္။ ၀က္အႏၶလည္း ယုံမင္းေပးတဲ့ အႀကံအတိုင္း ခ်ိန္းတဲ့ေန႔မွာ ျခေသၤ့ႀကီးနဲ႔ သြားရင္ဆိုင္ေလသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့ႀကီးက အဲဒီ ၀က္အႏၶကို အနားေတာင္ ကပ္မခံဘူး ၀က္ သူ႔အနား ခ်ဥ္းကပ္လာရင္ပဲ ေရွာင္ခြာသြားေတာ့ သတဲ့။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ယုံမင္းေပးတဲ့အႀကံက ေကသရာဇာျခေသၤ့မင္းတို႔ဟာ မစင္ဘင္ပုပ္ကို အလြန္စက္ဆုတ္ရြံရွာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္၀က္ကို မစင္ဘင္ပုပ္ေတြ ကိုယ္လုံးျပည့္လူသြားဖို႔ အႀကံေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၀က္အႏၶလည္း သူတို႔အႀကိဳက္ မစင္ဘင္ပုပ္ လူးသြားတာနဲ႔ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရသြားသတဲ့။ အခုလည္း ဖားလတက္ဇီး႐ိုးေတြ မစင္ဘင္ပုပ္က်င္းေတြ ရွာထားဖို႔ အႀကံေပး လိုက္ပါတယ္။
ဇီး႐ိုးေတြ အထူးသျဖင့္ အတြင္းအျပင္က လူတတ္လိုလို ပညာရွင္လိုလိုေတြ သိဖို႔က ဗမာလူထုဟာ ဇီး႐ိုးဖားအေပါင္းေလာက္ ႏိုင္ငံေရးမညံ့ပါဘူး၊ အကင္းပါးပါတယ္။ ဟိုေက်ာင္း ဒီေက်ာင္းေတြမွာ ဖုံတက္စာအုပ္ႀကီးေတြဖတ္ၿပီး ဖီလစ္ပိုင္ကဘယ္လို၊ ေတာင္အာဖရိကတုံးက ဘယ့္ႏွယ္၊ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ဘယ္သုိ႔နဲ႔ ကိုယ္နားလည္သေလာက္ သေဘာတရား အတိုအစ ေလးေတြနဲ႔ မကိုက္တိုင္း လူထုက ႏုိင္ငံေရးစိတ္မ၀င္စားဘူး ေၾကာက္သေလးဘာေလး ပုတ္ ခတ္မေနပါနဲ႔ သမိုင္းတျဖတ္တည္းကို ၾကည့္ၿပီး မႏႈိင္းယွဥ္ပါနဲ႔။ ဗမာလူထုဟာ အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္ေတြထဲက ႀကိဳက္တဲ ့ျပည္သူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ ႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ေခတ္ မွာၾကည့္ၾကည့္ သူေခတ္နဲ႔သူ တာ၀န္သိခဲ့ၾကတယ္၊ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ ေရးေခတ္၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးေခတ္၊ လြတ္လပ္ေရးေခတ္၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔ ႏိုင္ငံတကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ၾကည့္မလား၊ ေဒသတြင္းမွာ ထိပ္ဆုံးကရွိေန ပါတယ္။
ျပႆနာရဲ႕ အရင္းမူလဘူတက ဦးေဆာင္အခန္းက႑ ျခစားပ်က္စီးမႈပဲ၊ ကိုလိုနီေခတ္ ကစလို႔ ဒီေန႔ေခတ္အထိ ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ကို စားဖားေတြနဲ႔ ဖားစားသူေတြကပဲ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႀကီးစုိးခ်ယ္လွယ္ ေနခဲ့ၾကတယ္။ ပေယာဂပူးကပ္တာလဲ ပါတာေပါ့။ က်န္တာ မၾကည့္နဲ႔ အနီးကပ္ဆုံး က်ဳပ္တို႔ ျပည္ပလႈပ္ရွားမႈကိုပဲၾကည့္။ ေခတ္သစ္ မစ္ရွင္နရီ (Missionary) လို႔ဆိုရမဲ့ အင္ဂ်ီအိုေျမွာက္စားသူက ၾသဇာေပါက္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပကတိအေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ကိုက္ မကိုက္ကိုက္ အထက္ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ေဖာ္နည္းကား မ်ဳိးစုံနဲ႔ တခုမဟန္ တခုႀကံ ရမ္းကုအပ္ပုန္းေတြလို ဗမာျပည္ျပႆနာကို အေျဖရွာ ကုစားရင္း အႏွစ္၂၀ ေက်ာ္ ကုန္ခဲ့တယ္။ လက္တဆုပ္စာေတာ့ သူေဌးျဖစ္သြား ၾကၿပီး လူထုကေတာ့ ပိုေတာင္ဖြတ္သထက္္ညစ္သြားခ့ဲရတယ္။
ဗမာလူထုဟာ အဂၤလိပ္လို အေပ်ာ့ဆြဲ ပါးပါးလွီးတဲ့ ကိုလိုနီေအာက္မွာလည္း ေနဖူးတယ္၊ အတုံးအတစ္လိုက္ ခုတ္ထစ္တဲ့ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေအာက္မွာလည္း ေနဖူးတယ္၊ ေနာက္ ကယ္တင္ရွင္တျဖစ္လဲ အသြင္မတူ ရန္သူဆိုတဲ့ ဖဆပလ ဆိုရွယ္လစ္ေတြ ေအာက္မွာ လည္း ေနဖူးတယ္။ အခုေနာက္ဆုံး အၾကမ္းဆုံး အရမ္းဆုံး အယုတ္ကန္းဆုံး စစ္အုပ္စု ေအာက္မွာ ေနေနရတယ္။ အေတြ႕အႀကဳံေတြ မ်ားလွေပါ့။
ဘယ္ေခတ္မွာ ၾကည့္ၾကည့္ လူထုဟာ သူ႔က႑ေရာက္လာရင္ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကတယ္၊ ေဖါက္ျပန္တဲ့ အုပ္စိုးသူ အဆက္ဆက္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္ အကင္းပါးပါးနဲ႔ ဆုံးမခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာလူထုရဲ႕ႏိုင္ငံေရး အကင္းပါးမႈကို ၁၉၆၀ျပည့္နဲ႕ ၁၉၉၀ျပည့္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တယ္။ စစ္၀ါဒကို တိုက္ဖို႔ ၁၉၆၀မွာ ဦးႏုကို မဲေပးခဲ့ဲၾကေပမဲ့ ၁၉၉၀ၾကေတာ့ စစ္အုပ္စုကို တကယ္တုိက္ႏိုင္မယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မဲေပးခဲ့ၾကတယ္။ ၆၀ခု သူရဲေကာင္း ဦးႏုကို မဲမေပးၾကေတာ့ဘူး၊ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ ၁၃၅၀ ျပည့္ (ရွစ္ေလးလုံး) အေရးေတာ္ပုံေတြက ဗမာလူထုရဲ႕ သမိုင္းတာ၀န္သိမႈနဲ႔ ေက်ပြန္မႈကို သက္ေသထူေနတယ္။ လူထုဟာ တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ိဳးကုိ ခ်စ္ျပီး ေစတနာမွန္တ့ဲ ေခါင္းေဆာင္ေတြေနာက္ကို လိုက္ဖို႕၀င္မေလးပါဘူး။ ၂၀၀၂/၂၀၀၃ တုန္းက ေဒၚစုရဲ႕ျပည္တြင္းစည္းရံုးေရးခရီးစဥ္ေတြမွာ အထင္အရွားျပခ့ဲတယ္။ ဒါေတြကို မျမင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ရဲ႕အျမင္ဟာ အတၱ ေလာဘေတြ၊ ေမာဟေတြ ပိတ္ဖုံးေနတာ ျဖစ္ပါလိိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အ႐ိုးအေရေတြထဲမွာ ငပိဓာတ္ ကုန္ခန္းၿပီးေတာ့ ေထာပတ္ေလခ်ဥ္ တက္တာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးအေပါင္းကို ဗမာလူထုရဲ႕ သမိုင္းနဲ႕ခ်ီၿပီး ဆုံးမတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးကို ေျပာရအုံးမယ္။ ဗမာလူထုဟာ ျပည္သူကို အက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ ေစတနာထားခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ သို႔မဟုတ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ၊ ျပည္သူေပၚမွာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ အျမတ္ထုတ္ခဲ့သူေတြကို ေကာင္းရင္ ေကာင္းတဲ့အေလ်ာက္ ဆုိးရင္ဆုိးတဲ့အတိုင္း ေနာက္ေႏွာင္းလူေတြအထိ သိေအာင္ တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ခ်ီမြန္းေျခေက်ာက္ ဆုံးမတတ္တယ္။ ျပည္သူအေပၚမွာ အက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ အေနာ္ရထာကို ေနာ္ရထာေစာလို႔ ေခၚသလို က်န္းစစ္သားကို မင္းက်န္စစ္ လို႔ ခ်စ္ၾကည္ေလးျမတ္ေခၚတယ္၊ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို အေလာင္းမင္းတရားရယ္လို႔ တံဆိပ္ကပ္ ခ်ီးေျမွာက္ၾကတယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ နရသူကိုေတာ့ ကုလားက် သို႔မဟုတ္ စေလငေခြးလို႔ တံဆိပ္ကပ္ ေျခေက်ာက္တယ္။ ည႔ံဖ်င္းတဲ႔ သီေပါကုိေတာ႔ မဒရပ္ပါမင္းလုိ႔ ကဲ႔ရဲ႕သမုတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုပဲ ႏုိင္ငံလုံးမေက်ာ္ေပမဲ့ လူထုအၾကားမွာ စြဲထင္ေနတဲ့ ဟီး႐ိုးနဲ႔ ဇီး႐ိုးပုံရိပ္ေတြဟာ ဗမာျပည္အႏွံ႔ ေဒသတုိင္းမွာ ရွိေနတယ္။ ႀကဳံႀကဳိက္တဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း ဟီး႐ိုးေတြကုိ ခ်ီးေျမွာက္လို႔ ဇီး႐ိုးေတြအေၾကာင္း ကဲ့ရဲ႕ေျခေက်ာက္ ေနၾကတယ္။ မ်ဳိးဆက္ေတြ တခုၿပီးတခု လက္ဆင့္ကမ္း သြားၾကအုံးမွာလည္း ျဖစ္တယ္။
က်ဳပ္တုိ႔ေခတ္နဲ႔ အနီးဆုံး နမူနာကေတာ့ ပမညတေခါင္းေဆာင္ သခင္ခ်စ္ေမာင္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔အျဖစ္ကေတာ့ လူတေယာက္ထဲရဲ႕လုပ္ရပ္ကိုပဲ လူထုက အေကာင္း အဆုိးအလိုက္ ခ်ီးမြမ္းေျခေက်ာက္ ၾကတာပါ၊ ၁၉၅၈ ၀င္ဒါမီယာ အာဏာသိမ္းမႈႀကီးကို ဦးႏုက ပါလီမန္မွာ တင္ေတာ့ သခင္ခ်စ္ေမာင္က ၀ိဒူရဇာတ္ေတာ္နဲ႔ ပမာေဆာင္ၿပီး အာဏာသိမ္းမႈကို ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ပါလီမန္မွာ သူ႐ႈံးပါတယ္၊ လူထုႏွလုံးသားကိုေတာ႔ ေအာင္ႏိုင္ပါတယ္။ အာဏာသိမ္းတာကို ဆန္႔က်င္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ေကာင္းမႈကို လူထုက ၀ိဒူရသခင္ခ်စ္ေမာင္ ရယ္လို႔ ဘြဲ႔တပ္ ခ်ီးေျမာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းတာကိုၾကေတာ့ သခင္ခ်စ္ ေမာင္က ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ကိုသာ သြားမယ္ဆိုရင္ ေခြးကတက္ကပဲ လုိက္ရလိုက္ရလို႔ ေထာက္ခံမိတဲ့အတြက္ ၀ိဒူရဘြဲ႕ေပ်ာက္ၿပီး ေခြးကတက္ခ်စ္ေမာင္လို႔ ကဲ့ရဲ႕တံဆိပ္ကပ္ၿပီး လူထုက ေျခေက်ာက္ကဲ့ရဲ႕ဆုံးမလိုက္ပါတယ္။
ဒါ သတိခ်ပ္စရာ သိမွတ္ဖြယ္ရာ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ လူထုႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း တေစ့ တေစာင္းပါပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ စားဖားလား ဖားစားသူလား မကြဲျပားေတာ့တဲ့ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးမ်ားသိဖို႔က ဖားေတြရဲ႕လားရာဟာ ႏွစ္လမ္းပဲ ရွိပါတယ္။

တလမ္းက တုတ္စာ။
တလမ္းက ေျမြစာ။
ဒါပဲ။

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
၂၉.၁.၂၀၁၀။
Kyaw_than2004@yahoo.com
Kyaw_t@hotmail.com

Hero to Zero-1

LOVE < >

အခ်စ္ဆိုတာကို အတိအက် မသိပဲနဲ႔ `ငါ မင္းကို ခ်စ္တယ္´ လို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ လူေတြ အားလံုးအတြက္ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္လို႔ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္ေနတာလား။ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ျဖစ္ေနတာလား။ ေျပာဖုိ႔ စကားေတြက ရင္ေခါင္းထဲကေနကို မထြက္ဘူး ျဖစ္ေနတာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ သေဘာက်တာပါ။

မင္းရဲ႕ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္ကို မခံႏိုင္ဘူး။ တစ္ခဏေလး လက္တြဲျဖဳတ္ရမွာကို သိပ္စိုးရိမ္ေနတယ္။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ရမၼက္ပါ။

ဂုဏ္ယူၿပီး သူ႕ကို ထုတ္ႂကြားမယ္။ အဲဒီလို ထုတ္ႂကြားရတာကိုပဲ သေဘာက်ေနတယ္။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ကံေကာင္းလို႔ပါ။

မင္းရဲ႕ အနားက တစ္ဖ၀ါးမွ မကြာ သူ႕ကုိ ေနေစခ်င္တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အထီးက်န္လို႔ေလ။

လူတိုင္း လိုလားအပ္တဲ့ အရာတစ္ခုမို႔ သူ႕ကို မင္းအနားမွာ ရွိေစခ်င္တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ ပုိင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ပါ။

သူက မင္းကုိ အနမ္းေလး ေပးတယ္။ မင္းရဲ႕ လက္ကေလးကို ျမဲျမဲ ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔ မင္း သူ႔အနားမွာ ရွိေနတာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ နည္းေနလို႔ပါ။

အခ်စ္ပါလို႔ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးၿပီး သူ႔အနားမွာ မင္းေနေပးတာ သူ႔ကို လံုး၀ မထိခုိက္ေစခ်င္လို႔ မဟုတ္လား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ သနားတာေလ။

သူ႔ရဲ႕ အၾကည့္တစ္ခ်က္မွာ ရင္ခုန္သံ ရပ္တန္႔မတတ္ ျဖစ္သြားလို႔ သူ႔ကုိ ပံုအပ္လိုက္ခ်င္တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အ႐ူးအမူး စြဲလမ္းတာ ေလာက္ပါ။

သူ႔ကို သိပ္ ဂ႐ုစိုက္လို႔ သူ႔အျပစ္ေတြကို ခြင့္လြတ္ေပးႏိုင္တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈပါ။

အေတြးထဲမွာ ေန႔တုိင္းလိုလို သူ႔တစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိေနတယ္လို႔ မင္း သူ႔ကုိေျပာသလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ လိမ္ေနတာ။

သူ႔အတြက္ ကိုယ့္ႀကိဳက္တဲ့ အရာအားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ၀န္မေလးဘူး မဟုတ္လား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ေပးကမ္း စြန္႔ၾကဲ ရဲတဲ့ စိတ္ဓါတ္ပါ။

သူ ၀မ္းနည္းတဲ့အခါ မင္း အသည္းေႂကြမတတ္ ခံစားရသလား။
ဒါမွ အခ်စ္ေလ။

သူရဲ႕ နာက်င္မႈေတြ အတြက္ အျပင္ပန္း မဟုတ္ေတာင္ စိတ္ထဲက က်ိတ္ ငိုေကၽြးခဲ့ရသလား။
အဲဒါ အခ်စ္ေလ။

မင္းရဲ႕ ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္နဲ႔ မင္းရဲ႕ ရင္တြင္း ခံစားခ်က္ေတြကို သူ ျမင္ႏိုင္ရဲ႕လား။
ဒါမွ အခ်စ္ေလ။

ဒုကၡေတြ သုခေတြနဲ႔ စည္းေႏွာင္ထားၿပီး အဲဒီ ႀကီးမားတဲ့ အားေတြက မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ လက္တြဲညီညီ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားတာလား။
ဒါဆို အခ်စ္ေလ။

သူ႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို သူ႔ရဲ႕ အစိတ္အပုိင္း တစ္ခုအေနနဲ႔ လက္ခံထားတာလား။
အဲဒါ အခ်စ္ပါ။

တျခားသူေတြကုိ စြဲေဆာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ သူ႔ကိုပဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ သစၥာရွိရွိနဲ႔ အတူ လက္တြဲေနသလား။
ဒါဆို အခ်စ္ေလ။

မင္းရဲ႕ ႏွလံုးသား၊ မင္းရဲ႕ အသက္နဲ႔ မင္းရဲ႕ ဘ၀ကို သူ႔ကို ေပးဖုိ႔ ၀န္မေလးဘူးေလ။
ဒါဟာ အခ်စ္ပဲေပါ႔။

အခု အခ်စ္ဟာ သိပ္ ခါးသီး နာက်င္ေနေစမယ္ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္ၾကဦးမလဲ။
ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ဒါႀကီးကို တစ္ဘ၀လံုး ရွာေနဦးမလဲ။
က်ေနာ္တို႔ ဒါကို ဘာလုပ္ဖုိ႔ ေတာင့္တေနဦးမလဲ။
ဒီအနာတရ၊ ဒီမခ်ိမဆံ့ ေ၀ဒနာ၊ ဒီဒုကၡေတြက ဘာေၾကာင့္လဲ။
ကိုယ့္ရဲ႕ အတၱကိုေတာင္ ဆန္႔က်င္ရဲတဲ့ သတၱိနဲ႔ေလ။ အဲဒါ ဘာအတြက္လဲ။
အေျဖက သိပ္႐ိုးရွင္းပါတယ္။ အဲဒါ အခ်စ္ေၾကာင့္ေလ။
ဘယ္ေလာက္ထိ စြဲေဆာင္အား ေကာင္းသလဲဆိုရင္ အခ်စ္ မရွိဘူး ဆိုတဲ့လူေတြေတာင္ ခံစားၾကည့္ခ်င္တယ္။ ရွိၿပီးသား လူေတြက သူမ်ားကိုလည္း ခံစားေစခ်င္တယ္ေလ။



You will find ur true love

You'll be blessed !!

မ်ွေ၀ေပးတာပါ

နယ္စပ္လမ္းက ဝမ္းတထြာ ၁၁-ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ဇန္န၀ါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၀

ရာဘာၿခံေတြထဲမွာ လူသတ္၊ ဓားျပတိုက္၊ လုယက္၊ မုဒိမ္းက်င့္တာေတြဟာ ေဆာင္းနဲ႔ ေဆာင္းအကုန္ကာလေတြမွာ အျဖစ္မ်ားပါတယ္။ လက္သည္မေပၚတဲ့ လူသတ္မႈ၊ လုယက္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးၾက သူေတြ၊ ဘဝပ်က္ၾကသူေတြလည္း ရာဘာၿခံေတြထဲမွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ …
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ စံခလဘူရီနဲ႔ ဘုရာသံုးဆူ ေဒသတဝိုက္မွာ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ရာသီမလပ္ စိမ္းစိမ္းၫို႔ၫို႔ အုပ္အုပ္ဆိုင္း ဆိုင္းရွိေနတာက ရာဘာၿခံက်ယ္ႀကီးေတြပါ။ ဘုရားသံုးဆူနဲ႔ မဲကဆၾကားက မ်က္ေစ့တဆံုး တေမွ်ာ္တေခၚျမင္ရတဲ့ ရာဘာၿခံႀကီိးေတြထဲမွာေတာ့ မြန္ျပည္နယ္ မုုဒံု၊ သံျဖဴဇရပ္၊ ဘီလူးကြၽန္းနယ္ေတြကလာ မြန္တိုင္းရင္းသား ရာဘာၿခံအလုပ္သမားေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႔ မိသားစုေတြရွိပါတယ္။
သူတို႔ဟာ ရာဘာၿခံေတြပိုင္တဲ့ ထိုင္းသူေဌးေတြ၊ ကုပဏီေတြက ေနရာခ်ေပးတဲ့ ရာဘာၿခံက်ယ္ႀကီးေတြထဲက ေျမကြြက္ လပ္ေတြမွာ မိသားစုအလိုက္၊ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ရာ အစုအဖြဲ႔လိုက္ေနထိုင္ၾကၿပီး ရာဘာေစးျခစ္၊ ရာဘာေစးေတြကေန ရာဘာျပားေတြျဖစ္ေအာင္ ထုေထာင္း၊ စက္နဲ႔ႀကိတ္၊ အေျခာက္လွန္းတဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ၾကပါတယ္။
မြန္လူမ်ဳိးေတြဟာ ရာဘာၿခံအလုပ္ကို သူတို႔ရဲ႔ မိဘဘိုးဘြားေတြဆီက လက္ဆင့္ကမ္း အေမြရခဲ့တာပါ။ သူတို႔ထဲက တခ်ဳိ႔ဟာ တခ်ိန္က ရာဘာၿခံပိုင္ရွင္ေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ပိုင္တဲ့ ရာဘာၿခံေတြကို စစ္အစိုးရက မတရားသိမ္း ယူတာ၊ ေစ်းႏွိမ္ဝယ္ယူတာ၊ ေဒသခံ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ အစည္းေတြနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုင္တာေတြေၾကာင့္ သူတို႔ပိုင္တဲ့ ရာဘာၿခံေတြ ဆံုးရႈံးခဲ့ရသလို တခ်ဳိ႔လည္း စားဝတ္ေနေရး အၾကပ္အတည္းေၾကာင့္ ဘိုးဘြားမိဘပိုင္ ရာဘာၿခံေတြကို ေရာင္း ခ်ၿပီး မိသားစုအလိုက္ နယ္စပ္ေဒသကို ေရာက္လာၾကတာပါ။
အခုေတာ့ သူတို႔ ရာဘာၿခံအလုပ္ကို ထိုင္းသူေဌးေတြ၊ ကုပဏီေတြပိုင္တဲ့ ရာဘာၿခံေတြထဲမွာ ထက္ဝက္စား၊ လစား၊ ေန႔စား အဆင္ေျပသလို လုပ္ကိုင္ၿပီး မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေျဖရွင္းေနၾကတယ္လို႔ မုဒံုနယ္ကလာတဲ့ ရာဘာၿခံလုပ္ သားႀကီးတဦးက ေျပာပါတယ္။
“ရာဘာၿခံအလုပ္က က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ မိရိုးဖလာလုပ္ငန္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မြန္လူမ်ဳိးေတြ ကြၽမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္တခုပဲ။ က်ေနာ္ အရင္ကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ၿခံကို ကိုယ္တိုင္ဦးစီးလုပ္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ၿခံ မရွိေတာ့ဘူး။ အစိုးရ သိမ္းလို႔ကုန္ၿပီ။ စားဝတ္ေနေရး အခက္ခဲျဖစ္လာလို႔ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေတြ ထိုင္းကိုေရာက္လာတာ။ ဒီမွာေတာ့ ရာဘာၿခံအလုပ္ကို ၿခံပိုင္ရွင္နဲ႔ ထက္ဝက္စားလုပ္တယ္။ အခုလို ရာသီမွာ တလကို ဘတ္(၁)ေသာင္းခြဲေလာက္ေတာ့ ရတယ္”လို႔ အသက္(၅ဝ) ေက်ာ္ အရြယ္ရွိတဲ့ ရာဘာၿခံလုပ္သားႀကီး တဦးက ေျပာပါတယ္။
ရာဘာၿခံလုပ္သားႀကီးေျပာတဲ့ အခုလို ရာသီဆိုတာက ေဆာင္းရာသီကာလကို ေျပာတာပါ။ ေဆာင္းရာသီဟာ ရာဘာၿခံသမားေတြ လက္ဖ်ားေငြသီးခ်ိန္၊ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြ အလုပ္မ်ားၿပီး ဝင္ေငြမ်ားမ်ားရတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရာဘာေစးဟာ မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူးနဲ႔ ေဆာင္းရာသီကာလေတြမွာ အထြက္မ်ားပါတယ္။ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြ လုပ္ငန္း ဂြင္ဝင္ရတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ရာဘာေစးေတြထြက္တဲ့ ညအခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။
ရာဘာေစးအထြက္မ်ားတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြဟာ ေစာင္ထူထူၿခံဳၿပီး အိပ္ယာထဲ ေကြးေနလို႔ မရပါဘူး။ ည(၁ဝ)နာရီ၊ ည(၁၁)နာရီ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး အိပ္ယာကေန ထၾကရၿပီး ဘထရီမီးလံုးေလးေတြ ေခါင္းမွာတပ္၊ ဓားေကာက္ကို ခါးမွာခ်ိတ္ၿပီး ရာဘာေစးခံတဲ့ ပုံးေတြကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ရာဘာၿခံထဲ ဝင္ၾကရပါတယ္။
ရာဘာၿခံေတြထဲ ညဘက္ မီးစိမ္းေလးေတြ လင္းလက္ၿပီး တပင္နဲ႔တပင္ ကူးေျပာင္းေနၾကတာဟာ ပိုးစုန္းၾကဴးေလး ေတြ ပ်ံဝဲေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘထရီမီးလံုးေလးေတြ ေခါင္းမွာခိ်တ္ထားတဲ့ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြ ရာပင္ေတြတပင္ၿပီး တပင္ ကူးကာေျပာင္းကာ ရာဘာေစး ျခစ္ေနၾကတာပါ။
“အေစးျခစ္ဖို႔ ည(၁ဝ)နာရီေက်ာ္တာနဲ႔ က်မတို႔ အိမ္ကထြက္ရတယ္။ မနက္မိုးလင္းထဲ့အထိ တညလံုး ျခစ္တာ လက္ျမန္ရင္ ျမန္သလို အပင္ ၁ဝဝဝ ေက်ာ္၊ ၁၂ဝဝ ေလာက္ၿပီးတယ္။ မနက္(၇)နာရီေလာက္ဆိုရင္ ျခစ္ထားတဲ့ရာ အေစးေတြ ကို ျပန္စုၿပီး ရာဘာျပားျဖစ္ေအာင္ စက္နဲ႔အထပ္ထပ္ႀကိတ္၊ ေရအထပ္ထပ္ေဆးၿပီးေတာ့ ေနလွန္းရတယ္။ မနက္ ၉ နာရီ၊ ၁ဝ နာရီေက်ာ္ေလာက္ဆိုရင္ က်မတို႔ အလုပ္သိမ္းၿပီ”လို႔ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ အေႏြးထည္အထူႀကီး ဝတ္ထားတဲ့ အမ်ဳိး သမီးတဦိးက ေျပာပါတယ္။
ၿခံရွင္ေတြနဲ႔ ထက္ဝက္စားလုပ္ၾကတဲ့ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြဟာ အခုလို ေဆာင္းကာလမွာ မိသားစုထဲက ဓားကိုင္ ႏိုင္တဲ့ အရြယ္ကစလို႔ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သူ မွန္သမွ် ရာဘာၿခံထဲ ဆင္းၾကရပါတယ္။ ဒါကလည္း မိုးတြင္းစာ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ရ ေအာင္ ေငြႀကိဳ စုေဆာင္းၾကတာလို႔ သူတို႔က ဆိုပါတယ္။
“ရာဘာၿခံအလုပ္က မိုးတြင္းဆိုရင္ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ မိုးအရမ္းႀကီးရင္ တလလံုး ထိုင္စားပဲ။ မိသားစုမ်ားတဲ့လူ၊ အသံုး မ်ားတဲ့လူဆို အေၾကြးေတာင္ တင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိုးတြင္းစာကို အခုထဲက လူကုန္လုပ္ၿပီး စုေဆာင္းၾကတာ”လို႔ ရာဘာ ၿခံလုပ္သားေတြက ေျပာၾကပါတယ္။
ေဆာင္းရာသီကာလဟာ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြ ဝင္ေငြမ်ားတဲ့ ကာလျဖစ္သလို ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြ အထူးသတိ ထားရတဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရာဘာၿခံေတြထဲမွာ လူသတ္၊ ဓားျပတိုက္၊ လုယက္၊ မုဒိမ္းက်င့္တာေတြဟာ ေဆာင္းနဲ႔ ေဆာင္းအကုန္ကာလေတြမွာ အျဖစ္မ်ားပါတယ္။ လက္သည္မေပၚတဲ့ လူသတ္မႈ၊ လုယက္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးၾက သူေတြ၊ ဘဝပ်က္ၾကသူေတြလည္း ရာဘာၿခံေတြထဲမွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
ဒီအေျခအေနကို သိေနၾကတဲ့ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြဟာ တခ်ဳိ႔ ဇာတိရပ္ရြာေတြရွိရာကို တပ္ျပန္ေခါက္ၾက၊ တခ်ဳိ႔ အဆင္ေျပမယ္ထင္တဲ့ အလုပ္သစ္ေတြ ေျပာင္းလုပ္ၾက။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ရြာအျပန္လွ၊ အိမ္အျပန္လွဖို႔ ရာဘာၿခံေတြထဲမွာပဲ သတိရွိရွိနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေနၾကသလို မိသားစုမ်ားသူေတြ၊ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ အေၾကြးေတြ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ကာ ျပန္မရ၊ ေျပာင္းမရ၊ ေျပးမရ ျဖစ္ေနသူေတြကေတာ့ ရာဘာၿခံေတြထဲမွာပဲ က်ဳိးစားရုန္းကန္ ရွင္သန္ေနၾကဆဲပါ။
# Posted by leoninedragon on ဇန္နဝါရီ 21, 2010 at 11:00am

ေန႔ဖက္မွာ ငါးဖမ္းေလွေတြ၊ ငါးပုဇြန္္လုပ္သားေတြနဲ႔ စည္ကားတဲ့ ရေနာင္းၿမိဳ႔ဟာ ညဘက္မွာေတာ့ စား ေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႔တၿမိဳ႔ပါ။ ျမန္မာလူငယ္ေတြ၊ ျမန္မာငါးဖမ္းလုပ္သားေတြနဲ႔ ညစဥ္ညတိုင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိေနတာကေတာ့ ရေနာင္းၿမိဳ႔ဆိပ္ ကမ္းရပ္ကြက္က စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲ့ဒီဆိုင္ေတြဟာ ေမွာင္ရီပ်ဳိးပ်တာနဲ႔ ေရာင္စံုမီလံုးေလးေတြ လင္းလက္လာၿပီး Rဇာနည္၊ ေဇာ္ပိုင္၊ ဝိုင္းဝိုင္း၊ ၿဖိဳးႀကီိးစတဲ့ ျမန္မာအဆိုေတာ္ေတြရဲ႔ သီးခ်င္းေတြလည္း တဆိုင္နဲ႔တဆိုင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ ေဘးခ်င္းကပ္ စီတန္းေနတဲ့ ဆိုင္ေတြရဲ႔အေရွ႔မွာေတာ့ ျဖဴ၊ နီ၊ ဝါ၊ ျပာ ကာလာစံု ဝတ္ဆင္၊ ခ်ယ္သ ထားတဲ့ မိန္းကေလးေတြက ဒီဆိုင္မွာ ဆိုပါ၊ ေပ်ာ္ပါ၊ စားသံုးပါလို႔ ဖိတ္ေခၚေနၾကသလို ဆိုင္ရွင္ေတြ၊ စားပြဲထိုး၊ သန္႔ရွင္းေရး ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္တဲ့ အလုပ္သမားေတြကလည္း ဧည့္သည္ေတြအလာကို ေမွ်ာ္ၾကပါတယ္။
ဆိပ္ကမ္းရပ္ကြက္က စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြကို လာေရာက္ ေပ်ာ္ပါး၊ စားသံုးသူေတြကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေရလုပ္သားေတြက အမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္။
“ဧည့္သည္ေတြက ျမန္မာျပည္သားေတြမ်ားတယ္။ ထိုင္းေတြက လာေတာ့ လာတယ္။ နည္းတယ္။ နီနီတို႔ အလုပ္က ဧည့္သည္ေတြကို ႀကိဳဆိုဧည့္ခံရတာဆုိေတာ့ ဧည့္သည္လာမွ ပိုက္ဆံရတာ”
လို႔ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ရဲေနေအာင္ ဆိုးထားတဲ့ အသက္(၂ဝ)အရြယ္ရွိတဲ့ နီနီက ေျပာပါတယ္။
ဧည့္သည္ဆိုတာက ဆိုင္ေတြမွာ ဆိုၾကကၾက၊ ေသာက္ၾကစားၾက၊ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကတဲ့ သူေတြကို ေျပာတာပါ။ အိပ္ ခန္းေတြနဲ႔ တြဲဖြင့္ထားတဲ့ အဲ့ဒီဆိုင္ေတြကိုလာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြဟာ နီနီတို႔လို မိန္းကေလးေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ပါးၾကတာပါ။
ဒီလိုဧည့္သည္ တေယာက္လာရင္ ဆိုင္ရွင္ေတြက ဘတ္ ၁ဝဝ၊ ၁ဝဝ ေက်ာ္ရၿပီး နီနီတို႔ကေတာ့ ဧည့္သည္ တေယာက္ကို ဘတ္ ၆ဝ၊ ၇ဝ ရတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ေငြကိုေတာ့ ဆိုင္ရွင္ေတြက တလတခါ ေနထိုင္စားေသာက္စရိတ္ေတြ ျဖတ္ေတာက္ တြက္ခ်က္ၿပီးမွ နီနီတို႔ကို ေပးတာပါ။ နီနီတို႔လိုပဲ ေက်ာ္ေက်ာ္တို႔ စားပြဲထိုး၊ သန္႔ရွင္းေရး၊ ေၾကာ္ေလွာ္၊ ခ်က္ျပဳတ္ အလုပ္သမားေတြလည္း ဧည့္သည္လာမွ လုပ္ခလစာ မွန္မွန္ရၾကတာပါ။

“အရင္ကေတာ့ က်ေနာ္ကို တလကို စရိတ္ၿငိမ္း ၁ဝဝဝ ေပးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ေနရာထိုင္းခင္း ေပးရတယ္။ အစားအေသာက္ ေကြၽးထားရတယ္ဆိုၿပီး ဧည့္သည္အလာနည္းရင္ လစာမေပးေတာ့ဘူး။ ဧည့္သည္ နည္းနည္း မ်ားမ်ား သူတို႔ကေတာ့ ေန႔တိုင္း ဝင္ေငြရွိတယ္။ စီးပြားလည္း ျဖစ္ေနၾကတာပဲ” လို႔ ေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာပါတယ္။
ရေနာင္းဆိပ္ကမ္းမွာ လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္ေက်ာ္က ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ သိပ္မေတြ႔ရေပမယ့္ အခုအခါမွာ ဆိပ္ကမ္းရပ္ကြက္တိုင္းလိုလိုမွာ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ မႈိလိုေပါက္ေနၿပီး၊ နီနီတို႔လို မိန္းက ေလးေတြ၊ အေပ်ာ္အပါးလုိက္စားတဲ့ ျမန္မာေလွထိုးသားေတြလည္း တေန႔တျခား မ်ားလာသလို ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ထိုင္း ေတြကလည္း ဆိုင္ေသးေလးေတြက ဆိုင္ႀကီးေတြ ပိုင္ဆိုင္လာၾကတယ္လို႔ ျမန္မာေတြက ေျပာၾကပါတယ္။

ရေနာင္းဆိပ္ကမ္းက ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြဟာ ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္း ေၾကာ္ေနၾကတာလို႔ လည္း ျမန္မာေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ ျမန္မာလူငယ္ေတြကို အရင္းျပဳၿပီး ထိုင္းလူမ်ဳိးတခ်ဳိ႔ စီးပြားျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ေငြအနည္းငယ္ရဖို႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႔ ခႏၳာကိုယ္ကို ရင္းႏွီးေနၾကရတယ္၊ ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြဟာ တဝမ္းစား၊ တခါးဝတ္အတြက္ သူတို႔ရဲ႔ လုပ္အားေတြ၊ အခ်ိန္ေတြကို ေပးဆပ္ေနၾကရတယ္လို႔ ျမန္မာတခ်ဳိ႔က သံုးသပ္ေျပာ ဆိုပါတယ္။
ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ျမန္မာစီးပြားေရးအၾကပ္အတည္းက အဓိက တြန္းပို႔ေနတာလို႔လည္း ရေနာင္းေရာက္ ျမန္မာေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးတခ်ဳိ႔ဟာ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းမႈေၾကာင့္ ဒီလိုအလုပ္ေတြကို မလုပ္ခ်င္ပဲ လုပ္ေနရသလို လူကုန္ကူး သူေတြရဲ႔ ေရာင္းစားျခင္းကို ခံရသူေတြ။ သူတို႔လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို စားပြဲထိုး၊ သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္လို႔ထင္ၿပီး ႀကိဳတင္ေငြေတြ ယူသံုးမိလို႔ ဒုကၡေတြ႔ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။
ဒီလိုဒုကၡ ေတြ႔ခဲ့ရသူေတြထဲမွာ ဝါဝါလည္း တေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္ပါတယ္။
“အရင္ကေတာ့ စားပြဲထိုး၊ သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္လို႔ထင္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ တျခားအလုပ္ ရွာလုပ္ဖို႔လည္း မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဝါဝါ ဒီအလုပ္ လုပ္တာကို အိမ္ကလည္း သိသြားၿပီ၊ လူေတာ္ေတာ္မ်ားလည္း သိေနၾကၿပီ”
လို႔ ဝါဝါက ေျပာပါတယ္။
တဝမ္းစား တခါးဝတ္အတြက္နဲ႔ ဝါဝါတို႔လို ေရတိမ္မွာ နစ္ေနၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ ရေနာင္းမွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဝါဝါတို႔လို မိန္းကေလးေတြကို ဒုကၡသံသရာထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသူေတြ၊ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကိုသာၾကည့္ၿပီး ဒုကၡတြင္းထဲ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေနသူေတြ၊ ေရနစ္သူ ဝါးကူထိုးဆိုသလို ဝိုင္းဝန္း ရႈတ္ခ် လက္ၫွဳိးထိုးေနၾကသူေတြလည္း ရေနာင္းမွာ အမ်ားႀကီိးရွိပါတယ္။

# Posted by leoninedragon on ဇန္နဝါရီ 11, 2010 at 9:30am

အပ်ိဳမေတြ မငုိရေလေအာင္.. ( ဘယ္သူကိုမွမရည္ရြယ္ပါဘူ..သိရွိေအာင္အသိေပးတာပါ )

ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာျပန္တယ္။

လူမႈေရးကိစၥေတြေစတနာ့ဝန္ထမ္းနားေထာင္ေပး၊ကူေတြးေပးတဲ့အလုပ္ကေလးလုပ္ေနတာတစ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ႏွစ္ႏွစ္နီးခဲ့ၿပီဆိုေတာ့လည္း
ကြ်န္ေတာ့္ဆီကိုေရာက္ေရာက္လာသူေတြ မနည္းလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္
အမ်ားစုကေတာ့အိမ္ေထာင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အမ်ိဳးသားေတြထဲကလည္းအခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးအေရအတြက္ေလာက္
မမ်ားဦးေတာင္တိုးတိုးၿပီးေရာက္လာေနၾကတာ ေတြ႕ရေတာ့ ၾကည္ႏူးရတယ္။

လာၾကတဲ့အထဲမွာ အင္မတန္နည္းတာကေတာ့ အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ကေလးမေလးေတြပါ။

သည္တစ္ေခါက္ေရာက္လာတဲ့ ကေလးမေလးနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္ခ်ိန္မွာ
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေရးစရာက ရလို႔ သြားျပန္တယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ
ေယာက္်ားေတြရဲ႕အခ်စ္ကိုအက်ယ္တဝင့္ ေရးျပျဖစ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္လည္း
ေက်နပ္ၾကည္ႏူးမိသြားရတယ္။
(တခ်ိဳ႕ေယာက္်ားေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ခ်ီးမြမ္းေျခေက်ာက္လုပ္ၾကတယ္။ဘာလို႔ ဖြင့္ခ်ရတာတုန္းတဲ့ဗ်ား။)


သည္လိုပါ။ ကေလးမေလးမွာက ခ်စ္သူ ရွိတယ္။ ကေလးမေလးက အသက္ ၁၈ႏွစ္၊
ဒုတိယႏွစ္တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသူေလး။ အဲဒါ သူ႔ခ်စ္သူက သူ႔ကို
ဆိတ္ကြယ္ရာသြားဖို႔ မရမကေခၚေနသတဲ့။ ကေလးမေလးကလည္း ျငင္းတယ္။
ကေလးမေလးရဲ႕စကားက ရွင္းပါတယ္။

“သမီး အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသးဘူးဆရာ၊ သမီးမွာ ရည္မွန္းခ်က္ေတြလည္း
ဘာဆိုဘာမွ မျပည့္စံုေသးဘူး။ မိဘေတြကိုလည္း သမီး လုပ္ေကြ်းခ်င္ေသးတယ္”

သိပ္ေကာင္းတဲ့ စကားေလး။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ခ်စ္သူက ဇြတ္ေခၚေနတယ္။ မလိုက္ရင္
ခ်စ္သူနဲ႔ကြဲခ်င္ကြဲရလိမ့္မယ္တဲ့။ အဲဒါ ဘာလုပ္ရမလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို
လာတိုင္ပင္တာတဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို ေျပာမယ္ မွတ္သလဲ။ တစ္ေခါက္တေလေတာ့
လိုက္သြားပါသမီးရယ္လို႔ ေျပာရမွာလား။ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း
သမီးနဲ႔။ကိုယ့္သမီးေလးကိုသာဆို ေျပာျဖစ္မယ့္ စကားကိုပဲ ေျပာရပါတယ္။

“မွန္လိုက္တာ။ သမီး သိပ္မွန္တာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ကိုကိုယ္ကိုယ္တိုင္က
တန္ဖိုးထားမွ ရမွာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကိုယ္ပဲ
ထိန္းသိမ္းႏိုင္တာ။ သမီး သိပ္ေတာ္တာပဲ”လို႔ ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။

ကေလးမေလးက အခ်ီးက်ဴးခံလိုက္ရလို႔ ဝမ္းသာပံု မျပဘူး။ မ်က္လံုးေလး
ေပကလပ္၊ေပကလပ္နဲ႔၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနေသးတယ္။

“ဘာလဲ၊ သမီးက သူနဲ႔ ကြဲသြားမွာ စိုးလို႔လား”လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့
ေခါင္းေလးတဆတ္ဆတ္ညိတ္တယ္။

“ဒါျဖင့္ သူ႔အလိုကို လိုက္ေတာ့မယ္ေပါ့”လို႔ ေမးျပန္ေတာ့
ေခါင္းကိုသြက္သြက္ခါတယ္။

“ဒါဆိုလည္း ရွင္းေနတာပဲ သမီးရယ္၊ အလိုမလိုက္လို႔ ကြဲခ်င္လည္း
ကြဲပါေစ။ထိန္းသိမ္းရမွာက သမီးတာဝန္ပဲ”လို႔ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ သည္ကေလးမေလး အပါအဝင္ ဒါမ်ိဳးကိစၥနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ
ေရာက္လာသူေတြေလး-ငါးေယာက္ မကေတာ့ပါဘူး။ သည္တစ္ေယာက္ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔လာေတြ႕ခ်ိန္အထိ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တာ
ေတြ႕ရဖူးပါေသးတယ္။
က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ခ်စ္သူအလိုက် မလိုက္ေလ်ာသင့္တာကို
လိုက္ေလ်ာမိရာကစိတ္ညစ္ကုန္ရတဲ့သူေတြပါ။

သည္ေနရာမွာ ေယာက္်ားေတြအေၾကာင္းကို မိန္းကေလးေတြ
သိေအာင္ထပ္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း
ေယာက္်ားထဲကေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သည္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔
တစ္စက္မွမကင္းတဲ့အျပင္ ရည္းစားသက္ေစ့ထားခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္လည္း
သည္ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အပိုင္ေျပာလို႔ ရမယ္ထင္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အသက္ ၁၉ႏွစ္အရြယ္မွာ ရည္းစားအျဖစ္
ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း(သူ႔ေရွ႕ကဟာေတြက ေျခေအးဝမ္းေရာင္ေတြပါ)စတင္
တြဲခဲ့သူမွသည္ ၂၀ဝ၁ခုႏွစ္ႏွစ္ဦးမွာ လမ္းခြဲလိုက္တဲ့
(အိမ္ေထာင္ရွင္တန္မဲ့နဲ႔ ထားခဲ့ဖူးတဲ့)ရည္းစားအထိ ရွိရွိသမွ်
ရည္းစားအားလံုးကို ဟုတ္ကဲ့… “ဆိတ္ကြယ္ရာ”ကိုေခၚသြားဖူးတာခ်ည္းပါပဲ
ခင္ဗ်ား။ [မယံုရင္ ၁၉၇၆-၇၇ရန္ကုန္ဝိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း
ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ ပထမဆံုးရည္းစားအျဖစ္ ထားခဲ့ဖူးသူကို ဆိတ္ကြယ္ရာ
အေခၚေကာင္းလို႔ဒုကၡမ်ားတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ကိုယ္ေတြ႕ ဝတၳဳေလးကို ရွာသာ
ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခရာၿပိဳးေျပာက္ လြမ္းပြင့္
ေကာက္သီကိုယ္တိုင္ၾကံဳ၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္ထဲမွာ ပါပါတယ္။]

ေျပာခ်င္တာက သမီးရည္းစားရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ ေယာက္်ားေတြဟာ
ဘာမွန္းကိုမသိဘူး။ ဆိတ္ကြယ္ရာကိုမွ ေခၚမသြားရရင္ မေနတတ္ၾကပါဘူး။ အဲ…
လိုက္တဲ့သူကလိုက္လာၿပီဆိုရင္လည္း အဲဒီ့ ကိုေရႊေယာက်ာ္းသားမ်ားဟာ
တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္
တိုးတိုး တက္ဖို႔လည္း တစ္စက္မွ ဝန္မေလးတတ္ၾကျပန္ဘူး။

အဲ… ေခၚရာကို မလိုက္ဘူးဆိုရင္လည္း မ်က္ႏွာေတာ္ညိဳ၊
အလိုမက်ျဖစ္ၿပီးအမ်ိဳးစံု ဂ်ီက်၊ ဂ်စ္တိုက္၊ ေမာင့္ကို မခ်စ္လို႔လား၊
မယံုလို႔လားစသျဖင့္ မ်က္ရည္ခံထိုး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပပ္ခြ်ဲႏွပ္ခြ်ဲ
လုပ္တတ္တာလည္း အဲဒီ့ကိုေရႊေယာက်္ားသားမ်ားပါပဲ ခင္ဗ်ာ။

ဒါဟာ အခုမွမဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္အဆက္ဆက္ကတည္းကပါ။ “လေရာင္ကို
မေၾကာင္ဝံ့လို႔၊သစ္ပင္ေအာက္ကို ေမွာင္ခိုကာရယ္၊ ႏွစ္ေယာက္သား
ေတြ႕ၾကရာဝယ္”ဆိုတဲ့ ဟိုးေရွးေရွးကတည္းက ေယာက်ာ္းနဲ႔မိန္းမ သမီးရည္းစားဘ
ဝေရာက္ၾကၿပီဆိုတာနဲ႔
ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းသာ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ အာသီသက အဖိုမွာေရာ အမမွာပါ ရွိတတ္စျမဲပါ။

ဒါေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ခ်စ္သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း
ေတြ႕ခ်င္တာကလြတ္လြတ္လပ္လပ္ တြတ္ထိုးခ်င္လို႔ပါ။ ႏြဲ႕ခ်င္၊ မီခ်င္လို႔ပါ။
ဒါေပမယ့္အစ္ကို ကာလသားမ်ားကေတာ့ သူတို႔ ခ်ိန္းတဲ့ေနာက္ ေကာက္ေကာက္
ပါေအာင္လိုက္လာၿပီဆိုကတည္းက သူလည္း ငါလိုပဲ၊ ေငြပင္လယ္
လက္ပစ္ကူးခ်င္စိတ္အျပည့္နဲ႔လို႔ ထင္ကုန္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲသလို
ထင္ကုန္ေအာင္လည္း မမေတြဖက္က
ခ်စ္သူကို ခ်စ္တာေလး တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ
မလိုက္ေလ်ာသင့္တာေတြလိုက္ေလ်ာျဖစ္ေနတတ္ၾကတာကိုး။ အမွန္ကေတာ့
ေယာက်္ားေတြမွာ ရွိတဲ့စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ တံု႔ျပန္တာထက္ ကိုယ့္ခ်စ္သူ
စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လို႔စံုလံုးကန္းၿပီး ဇြတ္မွိတ္ၾကတာက အမ်ားစုပါ။
သည္မွာတင္ မိန္းမေတြမ်ားႏွာေခါင္းမပါရင္ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္
အေျပာခံကုန္ရေတာ့တာပါပဲ။

အခုေခတ္က်ေတာ့ ပိုဆိုးပါတယ္။ ဗီဒီယို စက္ေတြ ေပၚလာတဲ့အခါမွာ
အိုးမကြာ၊အိမ္မကြာလည္း ၾကည့္စရာေတြက ေပါလာ၊ ဗွီစီဒီဆိုတဲ့
ဓာတ္ျပားေလးေတြကလည္းေပါေပါေလာေလာနဲ႔ဆိုေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြမွာ
အတုျမင္ဖို႔က အရင္ေခတ္ကထက္
ပိုလို႔ လြယ္လာပါေတာ့တယ္။ အတတ္သင္ဖို႔က်ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔
လက္ရွိတြဲေနတဲ့ခ်စ္သူက ပစ္မွတ္ျဖစ္ကုန္ျပန္တယ္။

ကိုယ့္တုန္းကလည္း ရည္းစားရွိလာရင္ ဆိတ္ကြယ္ရာမွာ
ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းခဲ့တာခ်ည္းျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ႏွမ၊ သူ႔ႏွမ၊ ကိုယ့္သမီး၊
သူ႔သမီးက်ေတာ့ သတိ မေပးလို႔က မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ (၂၀ေက်ာ္) မိန္းကေလးေတြ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္လိုက္ခ်င္လို႔
လိုက္သြားမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ သေဘာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္မို႔
ဘယ္သူကမွ ကန္႔ကြက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့
အက်ိဳးဆက္ေတြကိုေတာ့ မမမ်ား ကိုယ့္ဘာသာ ေသခ်ာစဥ္းစားသိရွိထားသင့္ပါတယ္။

ဆိတ္ကြယ္ရာကို လိုက္မိၿပီဆိုကတည္းက…

(၁) ကိုယ့္ကို အလိုတူ အလိုပါအျဖစ္ ေယာက္်ားေလးဘက္က အလိုလို
သတ္မွတ္လိုက္ၿပီဆိုတာကို နားလည္ထားရပါမယ္။

(၂) လက္ကေလးကိုင္႐ံု၊ နဖူးကေလး နမ္း႐ံု၊ ပခံုးကေလး
ဖက္႐ံုေလာက္နဲ႔တင္ပီးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုလည္း ႀကိဳတင္ တြက္ဆထားရပါမယ္။
သိပ္လ်င္တဲ့ေယာက်ာ္းသားေတြဆိုရင္ ဝ႐ုန္းသုန္းကား မဟုတ္ဘဲနဲ႔
လက္ကေလးကိုင္ရင္း၊
နဖူးကေလး နမ္းရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး
“က်ံဳးသြင္း”တတ္ၾကတာမို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ငိုက္ခနဲ
ၫြတ္က်သြားမွန္း
မသိလိုက္ရသူေတြလည္း ရွိတတ္တယ္။ ဒါေတြကို ႀကိဳျမင္ထားဖို႔လိုတယ္။

ဒါက မလိုက္ခင္ကတည္းက သိေနရမွာပါ။ ဒါကို သိသိႀကီးနဲ႔ လိုက္ရင္ေတာ့…

(၁) အလိုတူလို႔ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္

(၂) မိမိစိတ္ မိမိႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းနဲ႔
ဘယ္အတိုင္းအတာအထိလိုက္ေလ်ာမယ္လို႔ ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ရပ္သင့္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္
တိခနဲ
ရပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိလို႔ရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

သည္ေနရာမွာ “ဟင့္အင္း၊ လံုးဝ မလိုက္ေလ်ာႏိုင္ဘူး”လို႔ ေျပာတာ
(ဝါ)ျငင္းဆန္ႏိုင္တာဟာ အရည္အခ်င္းပါ။ အသိဉာဏ္ ရွိတာပါ။ ရင့္က်က္တာပါ။

နမူနာေလးနဲ႔ ေျပာပါရေစ။ ကေလးဘဝတုန္းက “မိျဖဴနဲ႔ ငါနဲ႔ မေခၚဘူးဟ၊
နင္လည္းသူ႔ကို မေခၚနဲ႔ေနာ္”လို႔ ေျပာရင္ လိုက္ေလ်ာမိတတ္ၾကပါတယ္။
အရြယ္ေလးရလာေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးလာေျပာရင္ “ဘာဆိုင္လို႔တုန္း၊
နင့္ဘာသာမေခၚခ်င္မေခၚနဲ႔ေပါ့။ နင္မေခၚတာနဲ႔ ငါလည္း
မေခၚဘဲေနရမယ္ဆိုတာကေတာ့အဓိပၸာယ္ မရွိဘူးဟာ”လို႔ ေျပာျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။
ဒါဟာ ရင့္က်က္လာမႈ၊
အသိဉာဏ္ရွိမႈကို ျပသတာ မဟုတ္ဘူးလား။

အလားတူပဲ၊ မူးယစ္ေဆးဝါးတစ္ခုခုကို စမ္းၾကည့္ရေအာင္လို႔
သူငယ္ခ်င္းကအေဖာ္စပ္လာခ်ိန္မွာလည္း “ဟင့္အင္း”လို႔ ျငင္းႏိုင္တာဟာ
အသိဉာဏ္ရွိတာကိုျပတာပါပဲ။ ကေလးဘဝတုန္းက သူမ်ား ပစၥည္းေသာ၊ ဘာေသာ
မသိ၊လိုခ်င္ၿပီေဟ့ဆိုရင္ တဂြဲဂြဲ ေအာ္ငိုတတ္ၾကေပမယ့္ အသက္ကေလး
ရလာတာနဲ႔အမွ်သူမ်ားပစၥည္းကို ေပးသူက ေပးလို႔ အလကား ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ခ်ိန္ဆကုန္ၾကတာ၊ေပးကမ္းမႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကိုပါ
တြက္ကုန္ၾကတာဟာအသိဉာဏ္ရွိတာ၊ ရင့္က်က္တာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူက အဆင့္ေတြ ေက်ာ္ဖို႔
အားထုတ္တဲ့အခါမွာလည္းကိုယ့္ဘက္က ယတိျပတ္ ျငင္းပယ္ႏိုင္တာဟာ ကိုယ့္မွာ
အသိဉာဏ္ မႏံ႔ုနဲ႔ရာ၊ရင့္က်က္ခိုင္မာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ရွိရာ ေရာက္တာမို႔ ကိုယ္
မလိုက္ေလ်ာႏိုင္ရင္ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းပယ္ႏိုင္ရပါမယ္။
ျငင္းပယ္တတ္ရပါလိမ့္မယ္။

အဲ… အဲသလိုမွ မဟုတ္ဘဲ၊ လိုက္လည္း လိုက္သြားမိတယ္၊
ျငင္းဖို႔ကလည္းအားနာတယ္၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူက ကိုယ့္ကို အမ်ိဳးစံု ဂ်ီက်၊
မ်က္ရည္ခံထိုးတဲ့ဒဏ္ကို
မခံႏိုင္ေတာ့လို႔လည္းလိုက္ေလ်ာမိသြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္လာႏိုင္ေခ်ရွိတဲ့
အက်ိဳးဆက္ေတြက
တစ္စက္မွ မေကာင္းလွပါဘူး။

(၁) ကိုယ့္ခ်စ္သူက ကိုယ့္ကို တန္ဖိုးထားေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။လံုးလံုး
တန္ဖိုးမထားေတာ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ကို
အရင္ကေလာက္တန္ဖိုးထားေတာ့မွာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
လြယ္လြယ္နဲ႔ရရင္ေယာက္်ားျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ လူ မွန္ရင္
သိပ္တန္ဖိုးမထားတတ္တာသဘာဝပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘက္က လြယ္လြယ္
လိုက္ေလ်ာမိလို႔ကိုယ့္ေဈးပ်က္သြားတာ၊ သူ႔ဘက္က တန္ဖိုးမထားတာဟာ
ေစ့ေစ့ေတြးရင္ကိုယ့္အျပစ္ေတြခ်ည္းပါ။

(၂) တစ္ခါလိုက္ေလ်ာမိၿပီဆိုတာနဲ႔ အခါအခါ
အထပ္ထပ္လိုက္ေလ်ာရေတာ့မွာလည္းသိထားဖို႔ လိုတယ္။

(၃) သည္အထဲမွာမွ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္၊
အဓိကအက်ဆံုးအခ်က္ကကိုယ့္ခ်စ္သူဆိုေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔ တစ္အိမ္တည္း
ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။မနက္အိပ္ရာထက ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္အထိလည္း
ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာ ရွိေနသူမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္သူ႔ေနာက္ေၾကာင္း
ရာဇဝင္ကို သူေျပာသေလာက္သာသိထားရတာပါ။ သူဟာ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ
ဘယ္လိုအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ့မွန္းကိုယ္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ
အမွန္အတိုင္း မသိႏိုင္ပါဘူး။ သည္အခါမွာ သူ႔မွာအိပ္ခ်္အိုင္ဗွီဆိုတဲ့
ကုရာနတၳိေရာဂါပိုး ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုပါအလိုလို ကူးစက္လာမယ့္
အႏၲရာယ္ႀကီးက ေက်ာခ်မ္းစရာႀကီးပါ။အိပ္ခ်္အိုင္ဗွီပိုး ရွိသူေတြမွာ
ခ်ိဳေပါက္ေနတာမဟုတ္ဘဲ သူလို ကိုယ္လိုသြားသြားလာလာ၊ က်န္းက်န္းမာမာမို႔
ကိုယ့္ခ်စ္သူကို အျမင္နဲ႔တင္၊
သူ႔စကားတစ္မ်ိဳးနဲ႔တင္ ယံုလို႔မရဘူးဆိုတာ
သတိခ်ပ္ၾကေစလိုပါတယ္။အစီအစဥ္အတိုင္း အမွတ္စဥ္ထိုးၿပီး ေျပာေနလို႔သာ ဒါက
နံပါတ္(၃)ျဖစ္သြားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ သည္အခ်က္ဟာ ထိပ္ဆံုး
နံပါတ္တစ္ကသတိထားရမယ့္ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

(၄) ေနာက္ထပ္အႏၲရာယ္ကေတာ့ တျခား လိင္မွတစ္ဆင့္ ကူးစက္ေရာဂါေတြလို႔ေခၚတဲ့
ကာလသားေရာဂါ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကူးစက္လာႏိုင္စရာ ရွိတာေတြပါပဲ။
ဒါ့အျပင္ေရယုန္ေပါက္တာလို၊ အသည္းေရာင္အသားဝါ ဘီပိုး၊ စီပိုးလိုဟာေတြလည္း
ကူးစက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတြကလည္း လူေကာင္းပကတိေတြဆီမွာခိုေအာင္းေနႏိုင္တဲ့
ေရာဂါပိုးေတြပါပဲ။

(၅) ေရာဂါေတြၿပီးတဲ့ေနာက္
တျခားဆိုးရြားတဲ့အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ကိုယ္ဝန္ရွိလာႏိုင္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ဝန္ရွိလာတဲ့အခါ
ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ားက တာဝန္ယူရင္ ေတာ္ရဲ႕၊ တာဝန္မယူရင္
မမမ်ားပဲအက်ိဳးနည္းရမွာပါ။ တာဝန္ယူတဲ့အခါမွာလည္း ကဲတုန္းက သူတို႔ပဲ
ဇြတ္ကဲခဲ့သူေယာက်ာ္းသားမ်ားေပမယ့္ ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္ ယူလိုက္ရရင္
အဲဒီ့မိန္းမအေပၚမွာအေျခာက္တိုက္ ညိဳးတတ္တဲ့ေယာက္်ားေတြလည္း မ်က္စိနဲ႔
တပ္အပ္ ျမင္ဖူးပါတယ္။ဒါေၾကာင့္မို႔ ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ယူလိုက္တဲ့
ေယာက္်ားဟာ
ကိုယ့္အေပၚမွာ အလိုလို အသာစီး ယူသြားတတ္တယ္။
တာဝန္မယူတဲ့သူနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘဝပ်က္သြားႏိုင္တာ အထူး
ရွင္းေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူရည္းစား ထားေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးမ်ားအေနနဲ႔
ကိုယ့္ခ်စ္သူကကိုယ့္ကို ဆိတ္ကြယ္ရာကို ေခၚရင္၊ ဆိတ္ကြယ္ရာမွာ ေတြ႕ဖို႔
ခ်ိန္းရင္သတိထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ သည္အခ်က္ေတြကို ေလးေလးနက္နက္
စဥ္းစားဆင္ျခင္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။

သည္အတြက္ ခ်စ္သူနဲ႔ ကြဲရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔
ေမးစရာရွိပါတယ္။ကြ်န္ေတာ့္စာအစမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကေလးမေလးကလည္း
ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမးသြားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အဲသလို အလိုမလိုက္လို႔
ကြဲသြားမွေတာ့ကိုယ့္ခ်စ္သူဟာ ကိုယ့္ကို တကယ္ခ်စ္တာမဟုတ္မွန္း၊
ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာမႈကိုသာ လိုခ်င္မက္ေမာမွန္း အလိုလို
သက္ေသျပလိုက္ရာေရာက္ၿပီးသားမို႔ တကယ္တမ္းမွာ အဲလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ လြဲသြားတာဟာ
လြမ္းစရာတစ္စက္မွ
မရွိပါဘူး။ေနာက္တစ္ခ်က္ကခ်စ္သူတစ္ေယာက္မရွိေတာ့ရင္ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔
အစားထိုး လို႔ရပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ပ်က္သြားတဲ့ဘဝအေနအထားကိုေတာ့ ဘာနဲ႔မွ
အဖတ္ဆယ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဆိုလိုတာက
အပ်ိဳရည္တစ္ခါပ်က္ၿပီးရင္ အပ်ိဳျပန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္ၿပီး
တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ပဲလက္ထပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အူေၾကာင္ေၾကာင္ အယူအဆေတြကိုလည္း
လက္ကိုင္ မထားၾကေစခ်င္ဘူး။လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ေပါင္းၿပီးမွ ဘယ္ဟာက
သူငယ္ခ်င္းေကာင္း၊ ဘယ္ဟာကသာေပါင္း ညာစား၊ ဘယ္ဟာက အေပၚယံလို႔
ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတြတစ္ေလွႀကီး ၾကားမွာလည္း ဘယ္သူက
မိတ္ေဆြေကာင္း၊ ဘယ္သူက အေရးဆို
အားမကိုးရဘူး၊ ဘယ္သူက ဖက္လွဲတကင္း မေနတတ္ေပမယ့္ အေရးက်အားကိုးရတယ္စသျဖင့္
ေနရင္းနဲ႔မွ သိလာရပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ဆရာသမားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊လူေတြျဖစ္ၾကတာမို႔ လူအေၾကာင္းဟာ
ေပါင္းရင္းနဲ႔မွ သိလာၿပီး ဘယ္သူကျဖင့္ကိုယ္နဲ႔
အဆင္ေျပတယ္အစပ္တည့္တယ္၊ေရရွည္လက္တြဲႏိုင္တယ္ဆိုတာကို
အမ်ားထဲက ေရြးၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ယူရတတ္စျမဲပါ။

ခ်စ္သူရည္းစား၊ အိမ္ေထာင္ဖက္ဆိုတာလည္း နတ္ျပည္က
လာတဲ့သူေတြမဟုတ္ပါဘူး။လူထဲက လူေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီ့ လူေတြထဲက
လူေတြကိုမွတစ္ေယာက္ဆိုတစ္ေယာက္၊ ပိေတာက္ဆိုပိေတာက္ဆိုၿပီး လက္ထပ္သူနဲ႔ခ်စ္သူကိုတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာဟာ
ဆင္ျခင္တံုတရားကင္းမဲ့လြန္းရာက်ပါတယ္။ျမန္မာလည္းမပီသပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို၊ေရွးလူႀကီးသူမေတြကိုယ္၌ကရည္းစားတစ္ေထာင္
လင္ေကာင္တစ္ေယာက္လို႔ ဆိုထားခဲ့တဲ့ ျမန္မာစကားဟာ အင္မတန္
ဓမၼဓိ႒ာန္က်တဲ့စကားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

အဲေတာ့ အပ်ိဳမတို႔အေနနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူရည္းစားက
ကိုယ့္ကိုဆိတ္ကြယ္ရာမွာ ေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းဆိုမယ္၊ ေခၚသြားမယ္ဆိုရင္
သေဘာမလြယ္မိမွဒူးနဲ႔ မ်က္ရည္ မသုတ္ရမွာကို ေတြးတတ္ေနေစခ်င္လွပါတယ္။

ထပ္ေျပာပါရေစ…

ကိုယ့္တန္ဖိုးကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သာ
ထိန္းသိမ္းႏိုင္ၾကမွာပါ။ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကိုလည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သာ
ျမႇင့္တင္ႏိုင္႐ိုး
ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ့္ဘဝကိုလည္း ေကာင္းေအာင္၊ ဆိုးေအာင္မိနစ္ပိုင္း၊
စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာ ခ်မွတ္လိုက္တဲ့
ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကသာ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါကို စဥ္းစားမိၾကမယ္ဆိုရင္…

အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ...

မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာ အတၱေက်ာ္ရဲ ႔ စာစုေလးပါ........
# Posted by လြမ္းေနာင္ on ဇန္နဝါရီ 11, 2010 at 8:00pm

ဆံပင္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းဖို႕

တစ္ေန႔ကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေခါင္းၿဖီးရင္ ဆံပင္က်န္းမာသန္စြမ္းတယ္ ထင္ေနသလား။
ဆံပင္အဖ်ားတိတိေပးရင္ ဆံပင္အရွည္ျမန္တယ္ဆိုတာေကာ တကယ္ပဲလား။သင့္ဆံပင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၾကားဖူးတဲ့အခ်က္ေတြ မွန္ရဲ႕လား။တကယ့္အမွန္တရားေတြကေကာဘာလဲဆိုတာသိခ်င္ရင္ ဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။
ဆိုၿပီးေမးလ္ေရာက္လာလို႕ ျပန္လည္ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။

၁။ ဆံပင္အဖ်ားေတြ တိတိေပးရင္ ဆံပင္ရွည္ႏႈန္းျမန္ေစသလား။

မဟုတ္ပါဘူး။ ဆံပင္အဖ်ားတိတိ၊ မတိတိဆံပင္အရွည္တစ္လကိုလက္မ၀က္ေလာက္ပိုတိုးလာေလ့ရွိပါတယ္။ ေႏြရာသီမွာ ဆံပင္ရွည္ႏႈန္း ပိုျမန္တတ္ပါတယ္။
ဆံပင္တိေပးလို႔ပိုုရွည္လာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဟာ္မုန္း ေတြေၾကာင့္ ပါ။ ဆံပင္တိေပးျခင္းအားျဖင့္ဆံပင္နွစ္ခြျဖစ္တာေတြကိုသာ ဖယ္ရွားေပးၿပီး ဆံပင္က်န္းမာ လွပေစႏိုင္ပါတယ္။

၂။ စိတ္ဖိစီးမႈက ဆံပင္ပို ကၽြတ္ေစႏိုင္သလား။

ဆံပင္ေတြဟာအခ်ိန္တိုင္းလိုလိုကၽြတ္ေနတတ္ၿပီးပံုမွန္အေနနဲ႔တစ္ေန႔ကိုဆံပင္ေပါင္း ၅၀ မွ ၁၂၀ ေခ်ာင္းၾကား ကၽြတ္ေလ့ရွိပါတယ္။သင့္ဘ၀အတြက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ေျပာင္းလဲမႈေတြ ( ဥပမာ - အိမ္ေထာင္ ပ်ိဳကြဲျခင္း၊ အလုပ္ျပဳတ္ျခင္း၊ ခြဲစိတ္ကုသမႈခံယူျခင္း) တို႔ေၾကာင့္ အလြန္အမင္း စိတ္ဖိစီးမႈခံေနရပါက ဆံပင္ပိုကၽြတ္လာနိုင္ပါတယ္။ဆံပင္ကၽြတ္ရျခင္းရဲ႕ တျခားအေၾကာင္းေတြကေတာ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ျခင္းနဲ႔ ပဋိဇီ၀ပိုးသတ္ေဆးတို႔ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၃။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေတြ ေျပာင္းသံုးေပးရင္ ဆံပင္ပို က်န္းမာသန္စြမ္းလာနိုင္သလား။

ဆံပင္ရွည္ေတြကေတာ့ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေတြကိုဒီေန႔တစ္မ်ိဳး၊ေနာက္ေန႔တစ္မ်ိဳးနဲ႔ခဏ ခဏေျပာင္းသံုးတာကို အားမေပးပါဘူး။ သင္သံုးေနတဲ့ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နဲ႔ အဆင္မေျပတာေတြ ( ဥပမာ - ဆံပင္ကၽြတ္ျခင္း၊ ေဗာက္ထျခင္း) ျဖစ္မွ တျခား တံဆိပ္ေျပာင္းသံုးသင့္ပါတယ္။ ေဗာက္ထတတ္တဲ့ သူဆိုရင္လည္းေဗာက္ေပ်ာက္တဲ့ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ကို တစ္ပတ္တစ္ခါ၊ နွစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေျပာင္းသံုးသင့္ပါတယ္။ ပံုမွန္အေနနဲ႔ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔အဆင္ေျပတဲ့ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ တစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲသံုးသင့္ပါတယ္။

၄။ ဆံပင္ျဖဴတစ္ေခ်ာင္းႏႈတ္ရင္ ေနာက္ထပ္ဆံပင္ျဖဴႏွစ္ေခ်ာင္း၊သံုးေခ်ာင္းအစားထိုးေပါက္လာတတ္သလား။

မဟုတ္ဘူးဆိုပင္မယ့္ ဆံပင္အျဖဴကို ဆြဲႏုတ္တာ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ပါ။ ဆံပင္အျမစ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးလိုက္သလုိ ျဖစ္ၿပီး ေရာဂါပိုးေတြ၀င္လာႏိုင္ကာအမာရြတ္က်န္ေစႏိုင္ပါတယ္။

၅။ ဆံလံုးေသးၿပီးပါးတဲ့ ဆံပင္ကို ဆံပင္အံုထူေအာင္ လုပ္လို႔ရသလား။
အျမင္အားျဖင့္ေတာ့ အံုထူတ ဲ့ပံုစံျဖစ္ေအာင္ေတာ့ အံုထူတဲ့ပံုစံျဖစ္အာင္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ဆံပင္လိပ္တံနဲ႔ အပူေပးကာ ဖြလိုက္ရင္ငါးမိနစ္အတြင္းဆံပင္အံုထူထူေလးျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။

၆။ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္တဲ့ ဆံပင္ရဖို႔ ေခါင္းေလွ်ာ္ရာမွာ ႏွစ္ခါျပန္ေလွ်ာ္သင့္သလား။

မလိုပါဘူး၊ ဆံပင္အႏွံ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ထည့္ကာ အေသအခ်ာေခါင္းေလွ်ာ္လုိက္ရင္တစ္ခါတည္းနဲ႔ သန္႔ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။

၇။ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး အရမ္းေအးတဲ့ ေရနဲ႔ ေဆးခ်လိုက္ရင္ ဆံပင္သား ေတာက္ေျပာင္သြားႏိုင္သလား။

သင့္အေနနဲ႔ အိပ္ခ်င္ေတာ့ ေျပသြားပင္မယ့္ ေရခဲေရနဲ႔ဆံပင္သားေတာက္ေျပာင္တာ အဆက္အစပ္မရွိဘူးလို႔သာ ဆိုပါရေစ။

၈။ ဆံပင္နွစ္ခြကြဲတာ ေပ်ာက္ေဆးရွိသလား။

ဆံပင္ ႏွစ္ခြကြဲတာ မျမင္ခ်င္ရင္ ညွပ္ပစ္ဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။ ဆံပင္ႏွစ္ခြ ကြဲၿပီးသားကို ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ႏွစ္ခြမကြဲေအာင္ ကာကြယ္လို႔ေတာ့ရပါတယ္။
ေျခာက္ေသြ႕ပ်က္စီးေနတဲ့ ဆံေကသာအတြက္ ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ကိုသာေရြးသံုးသင့္ပါတယ္။

၉။ ဆံပင္ အေရာင္ ဆိုးျခင္းဟာ ဆံပင္ကို ပ်က္စီးေစတဲ့ အဓိက အေၾကာင္း အရင္းလား။

အခုေနာက္ပိုင္း ထြက္ရွိလာတဲ့ ဆံပင္ဆိုးေဆးေတြဟာ သိပ္မျပင္းေတာ့ တဲ့အတြက္ ဆံပင္အသားကို ထင္သေလာက္ မပ်က္စီးေစႏိုင္ပါဘူး။ ဆိုးေဆးအေကာင္းစားကို ေရြးသံုး ဖို႔ေတာ့လိုပါတယ္။ ဆံပင္ေဆးဆိုးတာ ထက္စာရင္ ေျဖာင့္တာတို႔၊ ေကာက္တာတို႔ လုပ္တာက ဆံပင္ကို ပိုပ်က္စီးေစပါတယ္။

၁၀။ ေန႔စဥ္ အႀကိမ္တစ္ရာေလာက္ ေခါင္းၿဖီးရင္ ဆံပင္သန္ေစႏိုင္သလား။

မဟုတ္ပါဘူး။ ဆံပင္သပ္ရပ္ေနေအာင္ေခါင္းၿဖီးသင့္ပါတယ္။ ဆံပင္သန္တာနဲ႔ ဘာမီမဆိုင္ပါဘူး။ ေခါင္းအရမ္းၿဖီးလြန္းမွ ဆံပင္ေတြက ိုအျမစ္ကေန ဆြဲလိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး ဆံပင္အားေတာင္ နည္းသြားေစ ႏိုင္ပါတယ္ဟု Good Health ဂ်ာနယ္တြင္ေဖာ္ျပထားပါသည္။

ကင္ဆာေဘးဆိုးကို ကာကြယ္ႏိုင္မယ့္ အသီးအႏွံ ( ၁၀ ) မ်ိဳး

ေမးလ္ထဲေရာက္လာလို႕ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ . . ေပးပို႕သူ၊ ေရးသားသူ ေက်းဇူးပါ . . .
( ၁ ) ပန္းေဂၚဖီစိမ္းႏွင့္ ေဂၚဖီထုပ္

ပန္းေဂၚဖီစိမ္း၊ ေဂၚဖီထုပ္၊ Brussel (ကြမ္းသီးေဂၚဖီထုပ္)၊ ပဲပင္ေပါက္၊ပန္းေဂၚဖီ၊ ကိုက္လန္၊ မုန္ညင္းမက္ေစ့ စားျမန္ရည္ႏွင့္ မုန္လာဥ စသည္တို႕ျဖစ္ပါသည္၊ အဲဒီဟင္းသီဟင္းရြက္ေတြထဲက ကင္ဆာကို တိုက္ခိုက္ေပးႏိုင္မဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ပစၥည္းေတြ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ေနခဲ့ပါတယ္၊ အဆိုပါ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြထဲက ရရွိမယ့္ အင္ဇိုင္းေတြကပဲ ကင္ဆာျဖစ္ေစမယ့္ ကာစီႏိုဂ်င္ေတြကို ပယ္ဖ်က္ေပးခဲ့ပါတယ္။

( ၂ ) မုန္လာဥ-၀ါ

ေဆးလိပ္ေသာက္သံုးသူေတြ ျဖစ္လာတတ္မယ့္ ကင္ဆာေရာဂါကို မုန္လာဥ၀ါ တေန႔တလံုး
မွန္မွန္စားေပးႏိုင္ရံုနဲ႔ ေရာဂါေလ်ာ့ပါးလာႏိုင္ပါမယ္၊ မုန္လာဥ၀ါဟာ
စိတ္ပင္ပန္းမႈ၊ ပန္းနာေရာဂါျဖစ္မႈ၊ ဖ်ဥ္းေရာဂါစြဲမႈနဲ႔ အသားအေရ
ဓာတ္ေဖာက္မႈတို႔ကိုပါ ကာကြယ္ေပးပါတယ္၊ ေရာဂါျမင့္မားရင္လည္း
ခ်ံဳ႔ေပးတတ္ပါတယ္၊ မုန္လာဥ၀ါထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ Betacarotene ဓာတ္သဘာ၀ဟာ
ေသြးထဲက ကိုလက္စထေရာေတြကိုေတာင္ ဖိခ်ေပးျပီး အူမကင္ဆာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့
ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေျဖရွင္းေပးတတ္ပါတယ္။
သို႔ေသာ္ သတိျပဳဖို႔မွာ ဘယ္လိုပဲ မုန္လဥ၀ါႏွင့္ ကာကြယ္ဖို႔
ေဆာင္ရြက္ေပမယ့္လည္း ေဆးလိပ္ စီးကရက္ ေတြကို ဆက္လက္ျပီး သဲႀကီးမဲႀကီး
ဖြာရႈိက္ေနရင္ေတာ့ ဓာတ္သဘာ၀ရဲ့ ထက္ျမက္တဲ့အာနိသင္ကို
ေကာင္းစြာခံယူရရွိႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

( ၃ ) ငရုတ္ႏွင့္ ငရုတ္ေကာင္း
ပူစပ္ပူရွိန္းရွိလွတဲ့ ငရုတ္၊ ငရုတ္ေကာင္းေစ့တို႔ထဲမွာ
Capsaicinလို႔ေခၚတဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ပစၥည္းေတြ ပါရွိပါတယ္၊ ဒီပစၥည္းေတြဟာ
ေဆးလိပ္အေသာက္မ်ားမႈ၊ အဆုတ္ကင္ဆာျဖစ္မယ့္ ေဘးရန္ကို ကာကြယ္ေပးတတ္ပါမယ္၊
ထို႔ျပင္လည္း ပင္ပန္းမႈဗဟိုမွာ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈျဖစ္တတ္မယ့္
သဘာ၀အေႀကာင္းေတြကိုပါ ပယ္ဖ်က္ေပးခဲ့ ပါတယ္၊ Capsaicinဓာတ္ဟာ ကိုက္ခဲမႈကို
ကာကြယ္ေပးမယ့္ သဘာ၀လည္း ရွိေနပါတယ္၊ ငရုတ္ေကာင္းဟာ သလိပ္ေပ်ာက္ေစတယ္၊
ေခ်ာင္းဆိုးရင္က်ပ္ သက္သာေစတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေသြးထဲက ခဲက်ပ္မႈေတြကိုလည္း
အရည္ေပ်ာ္ေစတတ္တယ္။

( ၄ ) ေရွာက္၊ သံပရာ၊ အသီးအႏံ
သဘာ၀အင္ဇိုင္းေတြပါ၀င္ျပီး ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ မ်ိဳးပ်႔ံေအာင္ ေဆာင္ႀကဥ္းေနတဲ့
ကာစီႏိုဂ်င္ေတြကို ဖယ္ရွား ႏိုင္တဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ေတြဟာ ေရွာက္တို႔၊
သံပရာတို႔ထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္စြာ တည္ရွိေနခဲ့ပါတယ္၊ Limoneneလို႔ ေခၚတဲ့
ဓာတ္သဘာ၀ေတြဟာ ကင္ဆာကို တိုက္ဖ်က္ႏိုင္မယ့္ အင္ဇင္းေတြကို
ျမႇင့္တင္ေပးပါတယ္၊ ေရွာက္ႏွင့္ သံပရာတို႔ထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ Glucarase
ဓာတ္ေတြကလဲ ကင္ဆာဖြဲ႔စည္းေစမယ့္ အေႀကာင္းေတြကို အရွိန္အဟုန္နဲ႔
ေခ်ဖ်က္ေပးေလ့ ရွိခဲ့တယ္၊ Limonene ဓာတ္ေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့အထဲမွာ
တရုတ္နံနံ၊ ဖာလာ၊ ကရေ၀းႏွင့္ စမုန္နက္တို႔လည္း ပါ၀င္ေနပါတယ္။

( ၅ ) ႀကက္သြန္ျဖဴ ႏွင့္ ႀကက္သြန္နီAllium ကြန္ေပါင္းေတြ
ဖြဲ႔စည္းတည္ရွိေနတဲ့အတြက္ေႀကာင့္လည္း ႀကက္သြန္ျဖဴ၊ ႀကက္သြန္နီတို႔ဟာ
စူးရွတဲ့ အနံ႔အရသာပစၥည္းအျဖစ္နဲ႔ တည္ရွိခဲ့တာဟာ တမူထူးျခားေနခဲ့ပါတယ္၊
ႀကက္သြန္ျဖဴနီတို႔ဟာ အင္ဇိုင္းေတြကို ျမင့္တင္ေပးခဲ့တာနဲ႔ အမွ်ပဲ
ကင္ဆာျဖစ္ေစတဲ့ ကာစီႏိုဂ်င္ေတြကို ေခ်ဖ်က္ေပးပါတယ္၊ ႀကက္သြန္ျဖဴ
ႀကက္သြန္နီ တို႔အျပင္ ႀကက္သြန္ျမိတ္နဲ႔ ဟင္းခတ္ႀကက္သြန္ျမိတ္တို႔ကလည္း
ထက္ျမက္တဲ့ ေဆးဖက္၀င္ပစၥည္းေတြအျဖစ္ တည္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

( ၆ ) စပ်စ္သီး
စပ်စ္သီးထဲမွာ ကင္ဆာတိုက္ဖ်က္တဲ့ အင္ဇိုင္းေတြကို ထုတ္လုပ္ေပးမယ့္
Ellagic အက္ဆစ္ေတြနဲ႔ ျပည့္သိပ္ေနခဲ့ ပါတယ္၊ ပန္းသီး၊ စေတာ္ဘယ္ရီသီးႏွင့္
ရတ္စဘယ္ရီသီးတို႔ထဲမွာလည္း အသံုး၀င္လွမယ့္ အက္ဆစ္ေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနပါတယ္၊
Phenol လို ဓာတ္တိုးဆန္႔က်င္မႈ သဘာ၀ေဆာင္ယူရာ လူေတြအတြက္ အလြန္အဖိုးတန္
လွမယ့္ဓာတ္ေတြ စပ်စ္သီးထဲမွာ ျပည့္၀ေနတာေႀကာင့္လည္း လူကိုဒုကၡေပးမယ့္
ေသြးခဲမႈေတြကို အရည္ေဖ်ာ္ခ် ေစႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္
အဆိုးကိုလက္စထေရာ (LDL)ေတြကို ျဖစ္ပါတယ္။

( ၇ ) ဖရဲသီ၊ သခြားသီး
ကင္ဆာကို ကာကြယ္ႏိုင္မယ့္ အသီးအႏွံေတြကို ေလ့လာခဲ့ရာမွာ ဟင္းသီး
ဟင္းရြက္စိမ္းတို႔လို ထက္ျမက္တဲ့ ဖရဲသီးတို႔ သခြားသီးတို႔ကိုပါ
ျမင္ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္၊ ဖရဲသီး၊ သခြားသီးတို႔ထဲမွာ ျပည့္၀တဲ့ဓာတ္ကေတာ့
Carotenoids ႏွင့္ Cantaloupes တို႔ ျဖစ္ႀကပါတယ္၊ ကင္ဆာကို
တိုက္ခိုက္ႏိုင္တဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ ကြန္ေပါင္းေတြ ျဖစ္ႀကပါတယ္၊
တရုတ္ျပည္မွာေတာ့ ကတိုးသခြားဟာ အသည္းေရာင္ ေရာဂါ၊ ကင္ဆာႏွင့္
မိန္းမသားေတြ ဓမၼတာထိန္းညႇိဖို႔ရာ ကိစၥေတြမွာ အသံုးခ်ရမယ့္
ေဆးဖက္၀င္ပစၥည္းတခု ျဖစ္ေနပါတယ္၊ ႀကက္သြန္နီ ႀကက္သြန္ျေဴနဲ႔
ဂ်င္းတို႔လိုပဲ Adenosine ေခၚ ေသြးခဲမႈကို အရည္ေပ်ာ္ေစတဲ့ သဘာ၀ေကာင္းေတြ
ပါ၀င္ေနတာေႀကာင့္ ႏွလံုးနဲ့ပတ္သက္တဲ့ ေရာဂါေတြ ကုစားရာမွာပါ
ဆက္စပ္သံုးစြဲခဲ့ပါတယ္။

( ၈ ) ပဲပိစပ္
ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ မ်ိဳးပြားေအာင္ ပံ့ပိုးေနတဲ့ ေသြးေတြကို ျဖတ္ေတာက္ေပးရာမွာ
ပဲပိစပ္ဟာ အသံုး၀င္တဲ့ပစၥည္း တခုလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊ ပဲပိစပ္ပဲတို႔ထဲမွာ
Genistien ဓာတ္သဘာ၀ေတြ ျပည့္၀စြာ ပါ၀င္ေနတာေႀကာင့္လည္း
ကင္ဆာေရာဂါမျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ရာမွာ ထူးထူးျခားျခား အသံုး၀င္ေနပါတယ္၊
ပဲပိစပ္ဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြ မေတာ္တဆ ႀကံဳဆံုလာႏိုင္တတ္မယ့္ ရင္သားကင္ဆာႏွင့္
သားအိမ္ကင္ဆာတို႔ကို စြန္႔စားမႈႀကီးမျဖစ္ေစေအာင္ ေျဖေလွ်ာ့ေပးတတ္ပါမယ္၊
Genistien ဓာတ္ဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို အက်ိဳးျပဳတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာထဲက ထုတ္လုပ္ရာ
အီစထရိုဂ်င္ ဓာတ္သဘာ၀ေတြနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူပါတယ္၊ ပဲပိစပ္ကို
အဲဒီေဟာ္မုန္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲရယူႏိုင္ ပါမယ္၊ တိုဟူး၊ ပဲက်ပ္ပ်ဥ္၊ ပဲႏို႔
စသည္တို႔ထဲမွာ Genistien ဓာတ္ အျပည့္အ၀ ပါရွိပါတယ္၊ ေျမပဲ၊
လူဆန္ပဲပင္ႏွင့္ ေဒါက္ခြရြက္တို႔ထဲမွာလည္း အဲဒီဓာတ္သဘာ၀ေတြ တည္ရွိပါတယ္။

( ၉ ) လက္ဖက္
လက္ဖက္ရြက္၊ အထူးသျဖင့္ ဂရင္းတီး လက္ဖက္ထဲမွာ လူကိုအက်ိဳးျပဳရာ
ေရာဂါတိုက္ဖ်က္ျပီး က်န္းမာမႈတိုးျမႇင့္ ေစမယ့္ Polyphenols ဓာတ္ေတြ
ပါ၀င္ေနပါတယ္၊ အကယ္၍ ပံုမွန္ဆဲလ္ေတြကေန ကင္ဆာဆဲလ္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းျပီး
ဆက္လက္ပြားတိုးလာေတာ့မယ့္ အခါေတြမွာ Catechin ေခၚ ပိုလီဖီေနာလ္ ဓာတ္သဘာ၀
ေတြကပဲ မျပန္႔ပြားေအာင္ တားဆီးကာကြယ္ေပးတတ္ပါတယ္၊ ကင္ဆာအျဖစ္
ဖြဲ႔စည္းေပးေတာ့မယ့္ ကာစီႏိုဂ်င္ ေတြကိုလည္း တိုက္ထုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္၊
ဂရင္းတီးကို ေသာက္စရာအေအးအျဖစ္ ဖန္တီးေသာက္ခဲ့ရင္ အာနိသင္
ပိုထက္ျမက္ႏိုင္ပါမယ္။

( ၁၀ ) ခရမ္းခ်ဥ္သီး
လူကို ေရာဂါတိုးပြားေအာင္ ဖန္တီးေနမယ့္္ ပိုယ္ထဲက ဖရီးရယ္ဒီကယ္
အညစ္ေတြကို ဖယ္ရွားေပးႏိုင္မယ့္ ဗီတာမင္စီဓာတ္ဟာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးထဲမွာ
အမ်ားဆံုး ေပ်ာ္၀င္ေနတတ္ပါမယ္၊ ဗီတာမင္စီဟာ အသီးအရြက္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
ပါ၀င္ေနေပမယ့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမွာ ထူးျခားတာတခုက Lycopene အျဖစ္
ပါ၀င္တာျဖစ္တယ္၊ ကင္ဆာျဖစ္ေစတဲ့ ႏိုက္ထရစ္အက္ဆစ္ေတြကို ဖယ္ရွားေစမယ့္
Pcoumaslic အက္ဆစ္ႏွင့္ Chlorogenic အက္ဆစ္တို႔လည္း ခရမ္းခ်ဥ္သီး
နီနီထဲမွာ ျပည့္၀စြာတည္ရွိေနပါတယ္၊ အလားတူ အဲဒီသဘာ၀ေတြကို ဖရဲသီး၊
စေတာ္ဘယ္ရီနဲ႔ မုန္လာဥ၀ါ တို႔ထဲမွာလည္း ေတြ႔ႏိုင္ေႀကာင္း
တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ကင္ဆာေဘးဆိုးကို ကာကြယ္ႏိုင္မယ့္ အသီးအႏွံ ( ၁၀ ) မ်ိဳး

ေမးလ္ထဲေရာက္လာလို႕ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ . . ေပးပို႕သူ၊ ေရးသားသူ ေက်းဇူးပါ . . .
( ၁ ) ပန္းေဂၚဖီစိမ္းႏွင့္ ေဂၚဖီထုပ္

ပန္းေဂၚဖီစိမ္း၊ ေဂၚဖီထုပ္၊ Brussel (ကြမ္းသီးေဂၚဖီထုပ္)၊ ပဲပင္ေပါက္၊ပန္းေဂၚဖီ၊ ကိုက္လန္၊ မုန္ညင္းမက္ေစ့ စားျမန္ရည္ႏွင့္ မုန္လာဥ စသည္တို႕ျဖစ္ပါသည္၊ အဲဒီဟင္းသီဟင္းရြက္ေတြထဲက ကင္ဆာကို တိုက္ခိုက္ေပးႏိုင္မဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ပစၥည္းေတြ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ေနခဲ့ပါတယ္၊ အဆိုပါ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြထဲက ရရွိမယ့္ အင္ဇိုင္းေတြကပဲ ကင္ဆာျဖစ္ေစမယ့္ ကာစီႏိုဂ်င္ေတြကို ပယ္ဖ်က္ေပးခဲ့ပါတယ္။

( ၂ ) မုန္လာဥ-၀ါ

ေဆးလိပ္ေသာက္သံုးသူေတြ ျဖစ္လာတတ္မယ့္ ကင္ဆာေရာဂါကို မုန္လာဥ၀ါ တေန႔တလံုး
မွန္မွန္စားေပးႏိုင္ရံုနဲ႔ ေရာဂါေလ်ာ့ပါးလာႏိုင္ပါမယ္၊ မုန္လာဥ၀ါဟာ
စိတ္ပင္ပန္းမႈ၊ ပန္းနာေရာဂါျဖစ္မႈ၊ ဖ်ဥ္းေရာဂါစြဲမႈနဲ႔ အသားအေရ
ဓာတ္ေဖာက္မႈတို႔ကိုပါ ကာကြယ္ေပးပါတယ္၊ ေရာဂါျမင့္မားရင္လည္း
ခ်ံဳ႔ေပးတတ္ပါတယ္၊ မုန္လာဥ၀ါထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ Betacarotene ဓာတ္သဘာ၀ဟာ
ေသြးထဲက ကိုလက္စထေရာေတြကိုေတာင္ ဖိခ်ေပးျပီး အူမကင္ဆာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့
ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေျဖရွင္းေပးတတ္ပါတယ္။
သို႔ေသာ္ သတိျပဳဖို႔မွာ ဘယ္လိုပဲ မုန္လဥ၀ါႏွင့္ ကာကြယ္ဖို႔
ေဆာင္ရြက္ေပမယ့္လည္း ေဆးလိပ္ စီးကရက္ ေတြကို ဆက္လက္ျပီး သဲႀကီးမဲႀကီး
ဖြာရႈိက္ေနရင္ေတာ့ ဓာတ္သဘာ၀ရဲ့ ထက္ျမက္တဲ့အာနိသင္ကို
ေကာင္းစြာခံယူရရွိႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

( ၃ ) ငရုတ္ႏွင့္ ငရုတ္ေကာင္း
ပူစပ္ပူရွိန္းရွိလွတဲ့ ငရုတ္၊ ငရုတ္ေကာင္းေစ့တို႔ထဲမွာ
Capsaicinလို႔ေခၚတဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ပစၥည္းေတြ ပါရွိပါတယ္၊ ဒီပစၥည္းေတြဟာ
ေဆးလိပ္အေသာက္မ်ားမႈ၊ အဆုတ္ကင္ဆာျဖစ္မယ့္ ေဘးရန္ကို ကာကြယ္ေပးတတ္ပါမယ္၊
ထို႔ျပင္လည္း ပင္ပန္းမႈဗဟိုမွာ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈျဖစ္တတ္မယ့္
သဘာ၀အေႀကာင္းေတြကိုပါ ပယ္ဖ်က္ေပးခဲ့ ပါတယ္၊ Capsaicinဓာတ္ဟာ ကိုက္ခဲမႈကို
ကာကြယ္ေပးမယ့္ သဘာ၀လည္း ရွိေနပါတယ္၊ ငရုတ္ေကာင္းဟာ သလိပ္ေပ်ာက္ေစတယ္၊
ေခ်ာင္းဆိုးရင္က်ပ္ သက္သာေစတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေသြးထဲက ခဲက်ပ္မႈေတြကိုလည္း
အရည္ေပ်ာ္ေစတတ္တယ္။

( ၄ ) ေရွာက္၊ သံပရာ၊ အသီးအႏံ
သဘာ၀အင္ဇိုင္းေတြပါ၀င္ျပီး ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ မ်ိဳးပ်႔ံေအာင္ ေဆာင္ႀကဥ္းေနတဲ့
ကာစီႏိုဂ်င္ေတြကို ဖယ္ရွား ႏိုင္တဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ေတြဟာ ေရွာက္တို႔၊
သံပရာတို႔ထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္စြာ တည္ရွိေနခဲ့ပါတယ္၊ Limoneneလို႔ ေခၚတဲ့
ဓာတ္သဘာ၀ေတြဟာ ကင္ဆာကို တိုက္ဖ်က္ႏိုင္မယ့္ အင္ဇင္းေတြကို
ျမႇင့္တင္ေပးပါတယ္၊ ေရွာက္ႏွင့္ သံပရာတို႔ထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ Glucarase
ဓာတ္ေတြကလဲ ကင္ဆာဖြဲ႔စည္းေစမယ့္ အေႀကာင္းေတြကို အရွိန္အဟုန္နဲ႔
ေခ်ဖ်က္ေပးေလ့ ရွိခဲ့တယ္၊ Limonene ဓာတ္ေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့အထဲမွာ
တရုတ္နံနံ၊ ဖာလာ၊ ကရေ၀းႏွင့္ စမုန္နက္တို႔လည္း ပါ၀င္ေနပါတယ္။

( ၅ ) ႀကက္သြန္ျဖဴ ႏွင့္ ႀကက္သြန္နီAllium ကြန္ေပါင္းေတြ
ဖြဲ႔စည္းတည္ရွိေနတဲ့အတြက္ေႀကာင့္လည္း ႀကက္သြန္ျဖဴ၊ ႀကက္သြန္နီတို႔ဟာ
စူးရွတဲ့ အနံ႔အရသာပစၥည္းအျဖစ္နဲ႔ တည္ရွိခဲ့တာဟာ တမူထူးျခားေနခဲ့ပါတယ္၊
ႀကက္သြန္ျဖဴနီတို႔ဟာ အင္ဇိုင္းေတြကို ျမင့္တင္ေပးခဲ့တာနဲ႔ အမွ်ပဲ
ကင္ဆာျဖစ္ေစတဲ့ ကာစီႏိုဂ်င္ေတြကို ေခ်ဖ်က္ေပးပါတယ္၊ ႀကက္သြန္ျဖဴ
ႀကက္သြန္နီ တို႔အျပင္ ႀကက္သြန္ျမိတ္နဲ႔ ဟင္းခတ္ႀကက္သြန္ျမိတ္တို႔ကလည္း
ထက္ျမက္တဲ့ ေဆးဖက္၀င္ပစၥည္းေတြအျဖစ္ တည္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

( ၆ ) စပ်စ္သီး
စပ်စ္သီးထဲမွာ ကင္ဆာတိုက္ဖ်က္တဲ့ အင္ဇိုင္းေတြကို ထုတ္လုပ္ေပးမယ့္
Ellagic အက္ဆစ္ေတြနဲ႔ ျပည့္သိပ္ေနခဲ့ ပါတယ္၊ ပန္းသီး၊ စေတာ္ဘယ္ရီသီးႏွင့္
ရတ္စဘယ္ရီသီးတို႔ထဲမွာလည္း အသံုး၀င္လွမယ့္ အက္ဆစ္ေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနပါတယ္၊
Phenol လို ဓာတ္တိုးဆန္႔က်င္မႈ သဘာ၀ေဆာင္ယူရာ လူေတြအတြက္ အလြန္အဖိုးတန္
လွမယ့္ဓာတ္ေတြ စပ်စ္သီးထဲမွာ ျပည့္၀ေနတာေႀကာင့္လည္း လူကိုဒုကၡေပးမယ့္
ေသြးခဲမႈေတြကို အရည္ေဖ်ာ္ခ် ေစႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္
အဆိုးကိုလက္စထေရာ (LDL)ေတြကို ျဖစ္ပါတယ္။

( ၇ ) ဖရဲသီ၊ သခြားသီး
ကင္ဆာကို ကာကြယ္ႏိုင္မယ့္ အသီးအႏွံေတြကို ေလ့လာခဲ့ရာမွာ ဟင္းသီး
ဟင္းရြက္စိမ္းတို႔လို ထက္ျမက္တဲ့ ဖရဲသီးတို႔ သခြားသီးတို႔ကိုပါ
ျမင္ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္၊ ဖရဲသီး၊ သခြားသီးတို႔ထဲမွာ ျပည့္၀တဲ့ဓာတ္ကေတာ့
Carotenoids ႏွင့္ Cantaloupes တို႔ ျဖစ္ႀကပါတယ္၊ ကင္ဆာကို
တိုက္ခိုက္ႏိုင္တဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ ကြန္ေပါင္းေတြ ျဖစ္ႀကပါတယ္၊
တရုတ္ျပည္မွာေတာ့ ကတိုးသခြားဟာ အသည္းေရာင္ ေရာဂါ၊ ကင္ဆာႏွင့္
မိန္းမသားေတြ ဓမၼတာထိန္းညႇိဖို႔ရာ ကိစၥေတြမွာ အသံုးခ်ရမယ့္
ေဆးဖက္၀င္ပစၥည္းတခု ျဖစ္ေနပါတယ္၊ ႀကက္သြန္နီ ႀကက္သြန္ျေဴနဲ႔
ဂ်င္းတို႔လိုပဲ Adenosine ေခၚ ေသြးခဲမႈကို အရည္ေပ်ာ္ေစတဲ့ သဘာ၀ေကာင္းေတြ
ပါ၀င္ေနတာေႀကာင့္ ႏွလံုးနဲ့ပတ္သက္တဲ့ ေရာဂါေတြ ကုစားရာမွာပါ
ဆက္စပ္သံုးစြဲခဲ့ပါတယ္။

( ၈ ) ပဲပိစပ္
ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ မ်ိဳးပြားေအာင္ ပံ့ပိုးေနတဲ့ ေသြးေတြကို ျဖတ္ေတာက္ေပးရာမွာ
ပဲပိစပ္ဟာ အသံုး၀င္တဲ့ပစၥည္း တခုလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္၊ ပဲပိစပ္ပဲတို႔ထဲမွာ
Genistien ဓာတ္သဘာ၀ေတြ ျပည့္၀စြာ ပါ၀င္ေနတာေႀကာင့္လည္း
ကင္ဆာေရာဂါမျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ရာမွာ ထူးထူးျခားျခား အသံုး၀င္ေနပါတယ္၊
ပဲပိစပ္ဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြ မေတာ္တဆ ႀကံဳဆံုလာႏိုင္တတ္မယ့္ ရင္သားကင္ဆာႏွင့္
သားအိမ္ကင္ဆာတို႔ကို စြန္႔စားမႈႀကီးမျဖစ္ေစေအာင္ ေျဖေလွ်ာ့ေပးတတ္ပါမယ္၊
Genistien ဓာတ္ဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို အက်ိဳးျပဳတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာထဲက ထုတ္လုပ္ရာ
အီစထရိုဂ်င္ ဓာတ္သဘာ၀ေတြနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူပါတယ္၊ ပဲပိစပ္ကို
အဲဒီေဟာ္မုန္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲရယူႏိုင္ ပါမယ္၊ တိုဟူး၊ ပဲက်ပ္ပ်ဥ္၊ ပဲႏို႔
စသည္တို႔ထဲမွာ Genistien ဓာတ္ အျပည့္အ၀ ပါရွိပါတယ္၊ ေျမပဲ၊
လူဆန္ပဲပင္ႏွင့္ ေဒါက္ခြရြက္တို႔ထဲမွာလည္း အဲဒီဓာတ္သဘာ၀ေတြ တည္ရွိပါတယ္။

( ၉ ) လက္ဖက္
လက္ဖက္ရြက္၊ အထူးသျဖင့္ ဂရင္းတီး လက္ဖက္ထဲမွာ လူကိုအက်ိဳးျပဳရာ
ေရာဂါတိုက္ဖ်က္ျပီး က်န္းမာမႈတိုးျမႇင့္ ေစမယ့္ Polyphenols ဓာတ္ေတြ
ပါ၀င္ေနပါတယ္၊ အကယ္၍ ပံုမွန္ဆဲလ္ေတြကေန ကင္ဆာဆဲလ္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းျပီး
ဆက္လက္ပြားတိုးလာေတာ့မယ့္ အခါေတြမွာ Catechin ေခၚ ပိုလီဖီေနာလ္ ဓာတ္သဘာ၀
ေတြကပဲ မျပန္႔ပြားေအာင္ တားဆီးကာကြယ္ေပးတတ္ပါတယ္၊ ကင္ဆာအျဖစ္
ဖြဲ႔စည္းေပးေတာ့မယ့္ ကာစီႏိုဂ်င္ ေတြကိုလည္း တိုက္ထုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္၊
ဂရင္းတီးကို ေသာက္စရာအေအးအျဖစ္ ဖန္တီးေသာက္ခဲ့ရင္ အာနိသင္
ပိုထက္ျမက္ႏိုင္ပါမယ္။

( ၁၀ ) ခရမ္းခ်ဥ္သီး
လူကို ေရာဂါတိုးပြားေအာင္ ဖန္တီးေနမယ့္္ ပိုယ္ထဲက ဖရီးရယ္ဒီကယ္
အညစ္ေတြကို ဖယ္ရွားေပးႏိုင္မယ့္ ဗီတာမင္စီဓာတ္ဟာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးထဲမွာ
အမ်ားဆံုး ေပ်ာ္၀င္ေနတတ္ပါမယ္၊ ဗီတာမင္စီဟာ အသီးအရြက္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
ပါ၀င္ေနေပမယ့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမွာ ထူးျခားတာတခုက Lycopene အျဖစ္
ပါ၀င္တာျဖစ္တယ္၊ ကင္ဆာျဖစ္ေစတဲ့ ႏိုက္ထရစ္အက္ဆစ္ေတြကို ဖယ္ရွားေစမယ့္
Pcoumaslic အက္ဆစ္ႏွင့္ Chlorogenic အက္ဆစ္တို႔လည္း ခရမ္းခ်ဥ္သီး
နီနီထဲမွာ ျပည့္၀စြာတည္ရွိေနပါတယ္၊ အလားတူ အဲဒီသဘာ၀ေတြကို ဖရဲသီး၊
စေတာ္ဘယ္ရီနဲ႔ မုန္လာဥ၀ါ တို႔ထဲမွာလည္း ေတြ႔ႏိုင္ေႀကာင္း
တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

၂၀ တန္အခ်ိန္

လူတစ္ေယာက္
အလုပ္ကို မိုးခ်ဳပ္တဲ့ထိ အခ်ိန္ပို လုပ္ျပီး ေမာေမာနဲ႔ အိမ္ကိုျပန္လာတယ္။
ပင္ပန္းလို႔ စိတ္ေတြလဲ တိုေနတယ္။ ငါးႏွစ္အရြယ္ သူ႔သားေလးက အိမ္ေပါက္ဝမွာ
သူျပန္အလာကို ေစာင့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
သား - “ေဖေဖ၊ ေဖေဖ့ကို သားတစ္ခု ေမးလို႔ ရမလား”
ဖခင္ - “ေမးေလသားရဲ႕၊ ဘာေမးမလို႔လဲ”
သား - “ေဖေဖ၊ တစ္နာရီ အလုပ္လုပ္ရင္ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရလဲ”
ဖခင္ - “ဒါ မင္းအလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာ ကိစၥနဲ႔ မင္းက သိခ်င္ရတာလဲ” ဖေအျဖစ္သူက
ေဒါသနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။
သား - “သားသိမွ ျဖစ္မွာမို႔လို႔ပါ ေဖေဖရာ။ ေက်းဇူးျပဳျပီး ေဖေဖ တစ္နာရီ
အလုပ္လုပ္ရင္ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရလဲ ဆိုတာသာ ေျဖေပးပါဗ်ာ”
ဖခင္ - “ေအး၊ မင္းသိမွ ျဖစ္မွာဆိုလဲ ေျဖရတာေပါ့ကြာ။ တစ္နာရီကို ႏွစ္ဆယ္ ရတယ္”
“အိုး” ခေလးငယ္က ေခါင္းငံု႔ခ်လိုက္ရင္း ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းေမာ့ျပီး သူ႔အေဖကို မရဲတရဲ ၾကည့္ျပီး ေမးလိုက္တယ္။
“ေဖေဖ၊ သား ပိုက္ဆံ တစ္ဆယ္ေလာက္ ေဖေဖ့ဆီက ေခ်းလို႔ ရမလား”
ဖခင္ျဖစ္သူက ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲသြားတယ္။ “မင္းဒီလိုေမးတာက ေငြေခ်းျပီး ဘာမဟုတ္တဲ့
အရုပ္ေတြ၊ တျခား အဓိပၸါယ္ ဘာမရွိတဲ့ ဟာေတြ ဝယ္ဖို႔ သက္သက္ပဲ ဆိုရင္
အခုခ်က္ခ်င္း မင္းအခန္းထဲမွာ ျငိမ္ျငိမ္ သြားေန ေနေတာ့။ မင္းကိုယ္မင္း အတၱ
ၾကီးလား မၾကီးဘူးလား ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစား။ ငါ ေန႔တိုင္း ဒီေလာက္ အလုပ္ကို
အပင္ပန္းခံ လုပ္ေနတာ မင္းရဲ႕ ခေလးဆန္တဲ့ ဒီ ပူဆာတာေတြ သက္သက္ အတြက္ပဲလား”
ေကာင္ကေလးလဲ သူ႔အခန္းထဲ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ေလး ဝင္သြားျပီး အခန္းတံခါးကို
ပိတ္လိုက္တယ္။ အေဖၾကီးကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း သူ႔သားရဲ႕ေမးခြန္းကို
စဥ္းစားမိေလ၊ ေဒါသထြက္ေလ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေလးက သူ႔ဆီက ပိုက္ဆံ
ေတာင္းခ်င္တာကိုမ်ား ဒီေမးခြန္း လာေမးေနရေသးတယ္။ နာရီပိုင္းေလာက္ၾကာေတာ့ သူလဲ
ေဒါသေျပသြားတယ္။သူ႔သားက သူ႔ဆီကေန ေငြေတာင္းခဲတယ္။ အခု ဒီေငြတစ္ဆယ္ ေတာင္းတာ
သူ႔သား တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ တစ္ခုခုကို ဝယ္ဖို႔မ်ားလား လို႔ စျပီး စဥ္းစား မိလာတယ္။
ဒါနဲ႔ သူ႔သား အခန္းထဲကို တံခါးေခါက္၊ ခြင့္ေတာင္းျပီး ဝင္သြားလိုက္တယ္။
“သား အိပ္ေနျပီလား” သူ႔သားကို ျငင္ျငင္သာသာ ေမးလိုက္တယ္။
“မအိပ္ေသးပါဘူး ေဖေဖ” သားက ျပန္ေျဖတယ္။
“ေစာေစာ က ေဖေဖ သိပ္ျပီးမ်ား ေဒါသၾကီး သြားသလား စဥ္းစားမိလို႔ပါ” အေဖၾကီးက
ေခ်ာ့တယ္။ “ေဖေဖ ဒီေန႔ အလုပ္ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းလာလို႔ စိတ္မရွည္ႏိုင္ပဲ သားကို
ေအာ္ေငါက္မိသြားတယ္။ ေရာ့၊ ဒီမွာ သားလိုခ်င္တဲ့ ေငြတစ္ဆယ္”
သားကေလးလဲ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ အိပ္ယာကေန ေငါက္ကနဲ ထထိုင္လိုက္တယ္။ “အိုး၊
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ေဖေဖရာ” အျပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေအာ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေခါက္ထားတဲ့ ေငြစကၠဴေလးတစ္ခ်ိဳ႔ကို သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္ကေန
ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။
အေဖၾကီးက သူ႔သားဆီမွာ ေငြတစ္ခ်ိဳ႕ရွိေနျပီးသားဆိုတာ သိသြားေတာ့ ေဒါသေတြက
ထပ္ထြက္လာျပန္တယ္။
ေကာင္ကေလးကေတာ့ သူ႔လက္ထဲက ေငြေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရတြက္ျပီး သူ႔အေဖကို
ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
“မင္းဆီမွာ ေငြေတြ ရွိေနျပီးသားကို ဘာလို႔ ထပ္ျပီး လိုခ်င္ေနရတာလဲ” သူ႔အေဖက
ေဒါသသံနဲ႔ အံၾကိတ္ျပီး ေမးတယ္။
“သားမွာ ေငြမေလာက္လို႔ေပါ့၊ ခုေတာ့ ျပည့္ပါျပီ” ေကာင္ကေလးက ျပန္ေျဖတယ္။
“ေဖေဖ၊ ခု သားမွာ ေငြႏွစ္ဆယ္ျပည့္ျပီ။ ေဖေဖ့ဆီက အခ်ိန္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို သား ဝယ္လို႔
ရမလားဟင္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ ေဖေဖ အိမ္ကို ေစာေစာ ျပန္လာခဲ့ပါေနာ္။ သားေလ၊ ေဖေဖနဲ႔
အတူတူ ညစာ စားခ်င္လို႔ပါ”

ဒီပံုျပင္ေလးကို သင္ခ်စ္ခင္တဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မွ်ေဝေပးပါ။ ပိုေကာင္းတာက
ေငြႏွစ္ဆယ္တန္တဲ့ သင့္ရဲ႔ အခ်ိန္ တစ္နာရီကို သင္ ခ်စ္တဲ့ သူေတြအတြက္
မွ်ေဝေပးလိုက္ပါ။
ဒီပံုျပင္ေလးက အလုပ္တာဝန္ေတြ အျမဲ ဖိစီးျပီး မအားမလပ္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးအတြက္ သိမ္ေမြ႕တဲ့ သတိေပးမႈေလး တစ္ခုပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘဝရဲ႔ အေရးပါတဲ့၊ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူေတြအတြက္ ေပးရမဲ့ အဖိုးတန္
အခ်ိန္ေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္ထဲကေန ခြ်တ္ေခ်ာ္က်ျပီး ေပ်ာက္ဆံုးမသြားေအာင္
ဂရုစိုက္ရမွာပါ။
တကယ္လို႔မ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ မနက္ျဖန္လိုမွာ ေသဆံုးသြားျပီ ဆိုပါစို႔။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခုအလုပ္လုပ္ေပးေနတဲ့ ကုမဏီက ရက္မၾကာခင္မွာပဲ တစ္ျခား
လူတစ္ေယာက္ကို အစားထိုး ခန္႔လိုက္မွာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ခ်န္ရစ္ ခံခဲ့ရတ့ဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ကေတာ့
အစားထိုး မရႏိုင္တဲ့ ဆံုးရွံဳးမႈ အျဖစ္ ခံစားၾကရပါ့မယ္

မိတ္ေဆြေရ ဒီပုံျပင္ေလးကုိမိတ္ေဆြခ်စ္တဲ့
လူကုိေျပာျပျပီး

မိတ္ေဆြခ်စ္တဲ့လူကုိနွစ္ဆယ္တန္အခ်ိန္

ေလးကုိအလကားေပးလုိက္ပါလားေနာ္။


forward mail ကရတာကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးတာပါ။

လူ႕ဘ၀ဆိုတာ

ေလာကႀကီးထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ်ကိစၥအားလံုးက တစ္ခုကိုရရင္ အျခားတစ္ခုကို
ဆံုး႐ႈံးရတာခ်ည္းပဲ။ အခ်စ္က လူကိုေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြေပးသလို
ဝမ္းနည္းေၾကကဲြမႈကိုလည္း ေပးတယ္။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာျခင္းက လူကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစသလို
စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈေတြကိုလည္း ေပးတယ္။ ေအာင္ျမင္ျခင္းက လူကိုဝမ္းသာဂုဏ္ယူေစသလို
႐ႈံးနိမ့္ျခင္းက လူကိုဝမ္းနည္းေစတယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုခုကို ပိုင္ဆိုင္ရတာဟာ
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ အလားတူ ဆံုး႐ံႈးသြားခဲ့ရင္
ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့အဆအတိုင္း ျပန္ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဥပမာ- ရယူပိုင္ဆိုင္တုန္းက ၈မွတ္
ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရင္ ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ၈မွတ္ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြလိမ့္မယ္။
ေနာက္ဆံုးရတဲ့ကိန္းက အတူတူပဲျဖစ္တယ္။

လူတခ်ဳိ႕က ပစၥည္းဥစၥာကို ရယူပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ က်န္းမာေရး၊ မိသားစု
သို႔မဟုတ္ အခ်စ္ေရးမွာ ဆံုး႐ႈံးသြားၾကတယ္။ လူတခ်ဳိ႕က စီးပြါးေရး၊
ေအာင္ျမင္ေရးမွာ ၃မွတ္ေလ်ာ့ခဲ့ေပမယ့္ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔
ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္မႈမွာ ၃မွတ္တိုးလာခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕အရာေတြက
မတရားဘူးလို႔ထင္ရေပမယ့္ ေသခ်ာခ်င့္ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ တရားတာေတြခ်ည္းပါပဲ။

တခ်ဳိ႕က ေငြရွိရင္ ပိုေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။

ဆင္းရဲသားတစ္ဦးက ေငြရာေက်ာ္ေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုရႏိုင္တယ္။ အဲဒီဆင္းရဲသား
သူေဌးျဖစ္ၿပီးေနာက္ တူညီတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေငြေထာင္ေသာင္းသံုးမွ ဒါမွမဟုတ္
သိန္းရာေက်ာ္သံုးမွ သူရႏိုင္ေတာ့မယ္။ အရသာျပင္းျပင္းႀကိဳက္ေလ
အဲဒီပစၥည္းေတြရဲ႕အရသာက ညံ့ေလေလျဖစ္တယ္။ ေငြေၾကးမ်ားေလေလ အဲဒီေငြေတြရဲ႕တန္ဖိုးက
ေသးေလေလျဖစ္တယ္။ ဗိုက္အရမ္းဆာခ်ိန္မွာ ေပါက္စီတစ္လံုးရဲ႕ အရသာက
အရမ္းခ်ဳိၿမိန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပါက္စီငါးလံုးစားၿပီးေနာက္ ေပါက္စီရဲ႕
ခ်ဳိၿမိန္တဲ့အရသာကို သင္ခံစားမိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ေငြမ်ားေလ သူခိုးဓျမရန္ကိုေၾကာက္ေလ၊ အိမ္ႀကီးေလ
ထိန္းသိမ္းလွဲက်င္းရမွာေၾကာက္ေလ၊ မ်ားမ်ားစားတဲ့လူက ဝမွာေၾကာက္တယ္။
ေကာင္းေကာင္းစားရတဲ့လူက ေသမွာေၾကာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုေခတ္ ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြက
ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီးဝလံေတြ စားၾကတယ္။ ပဲ၊ ေျပာင္း၊ ဂ်ံဳေတြကို
အဓိကထားစားၾကတယ္။ အဲဒီအစားအစာေတြ အားလံုးက ဆင္းရဲတုန္းက စားခဲ့တဲ့အစာ ဒါမွမဟုတ္
တိရစာၦန္ေတြကို ေကြၽးတဲ့အစာေတြ မဟုတ္ပါလား?

အားလံုးသိၿပီျဖစ္တဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္က ဒီလိုဆိုပါတယ္။

ေျမေခြးတစ္ေကာင္ဟာ ၿခံစည္းရိုးထဲက စပ်စ္သီးကိုေတြ႔ေတာ့ အရမ္းစားခ်င္ခဲ့တယ္။
အပင္ထက္က စပ်စ္သီးေတြရဲ႕ ဆဲြေဆာင္မႈေၾကာင့္ ေျမေခြးဟာ ၿခံထဲဝင္ဖို႔
ဝင္ေပါက္ကိုလိုက္ရွာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး စည္းရိုးနားက ဝင္ေပါက္တစ္ခုကို
သူေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဝင္ေပါက္ကေသးေနလို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ဝင္မရခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေျမေခြးက
ဝင္ေပါက္ေသးေသးေလးထဲ ဝင္ရဖို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေသးငယ္သြားေအာင္
စည္းရိုးအျပင္မွာ(၆)ရက္ၾကာ အဆာငတ္ခံခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေျမေခြးဟာ
ၿခံထဲဝင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး စပ်စ္သီးေတြကို အားရပါးရ စားသံုးခဲ့တယ္။ စားၿပီးမွ
ျပည့္တင္းေနတဲ့ခႏၶာနဲ႔ ၿခံအျပင္ထြက္ဖို႔ မရမွန္းသိေတာ့ ေျမေခြးဟာ (၆)ရက္ၾကာ
အဆာငတ္ခံျပန္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးရကိန္းက အတူတူပဲလို႔ ေျပာရျခင္းျဖစ္တယ္။

ေခ်ာင္းအထက္ပိုင္းမွာ ေန႔တိုင္းေရေသာက္ေနတဲ့ ရွဥ့္တစ္ေကာင္နဲ႔
ေခ်ာင္းေအာက္ပိုင္းမွာ ေန႔တိုင္းေရေသာက္ေနတဲ့ ရွဥ့္က ဘာမွမျခားနားဘူး။
ရွဥ့္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေရဘယ္ေလာက္ဆန္႔မလဲ? ေရပိုေသာက္တဲ့သူက
ဗိုက္ကားၿပီး ေသရံုကလဲြလို႔ ဘာျဖစ္ႏိုင္ဦးမလဲ?

ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကို ကုိယ္ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ့္အတြက္က
တစ္ေန႔ထမင္းသံုးနပ္နဲ႔ ညအိပ္ရင္ ကုတင္တစ္လံုးပါပဲ။ ကုတင္အလံုးတစ္ရာ
ပိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ညအိပ္ရင္ ကုတင္တစ္လံုးပဲ သင္အိပ္ႏိုင္မယ္။
ဖိနပ္အရံတစ္ေထာင္ ပိုင္ထားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ တစ္ႀကိမ္မွာ ဖိနပ္တစ္ရံပဲ
သင္စီးလို႔ရမယ္။ ဟင္းအပဲြရာေက်ာ္ကို သင္မွာႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္
သင္ဘယ္ေလာက္စားႏိုင္မလဲ? အလြန္ဆံုး အစာအိမ္တစ္ခုပဲ သင္ထည့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား?

လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ လူဘဝဆိုတာကို ေတြ႔ႀကံဳခံစားၾကည့္ဖို႔ပါပဲ။ လူ႔ေလာကထဲ
ေရာက္လာသူေတြအားလံုးမွာ ဥစၥာ၊ ရာထူးေတြသာ အနိမ့္အျမင့္ဆိုၿပီး
အဆင့္အတန္းခဲြထားၾကမယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုေတာ့
အနိမ့္အျမင့္ခဲြျခားလို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေငြရွိတဲ့လူရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက
ပိုရႈပ္ေထြးမယ္။ ဆင္းရဲတဲ့လူရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ပိုရိုးရွင္းမယ္။ ဒီေလာက္ေလးပဲ
ကြာျခားပါတယ္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ ေယာက္်ား ဒါမွမဟုတ္ မိန္းမ
သံုးေလးေယာက္ပိုင္ဆိုင္သူက တစ္ေယာက္တည္းပိုင္ဆိုင္သူေလာက္
ရိုးရွင္းေပ်ာ္ရႊင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

သင္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္မွာ ဝမ္းနည္းျခင္းက တစ္ေနရာမွာ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနလိမ့္မယ္။
ဝမ္းနည္းေၾကကဲြျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ထပ္ၾကပ္မခြါလိုက္လို႔ေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ အရာရာတိုင္းက သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အံဝင္ခြင္က် ဒြန္တဲြေနတယ္ဆိုတာကို
သင္သတိျပဳမိလိမ့္မယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တာ ဝမ္းနည္းတာ၊ ပိုင္ဆိုင္တာ ဆံုးရႈံးတာ၊
ေကာင္းတာ ဆိုးတာ၊ တိုးတာ ေလွ်ာ့တာ ေနာက္ဆံုးရတဲ့ကိန္းက တူညီေနပါလိမ့္မယ္။

တခ်ဳိ႕လူက အခ်ိန္ေစာၿပီး ရယူပိုင္ဆိုင္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေနာက္က်မွ
ရယူပိုင္ဆိုင္တယ္။ တခ်ဳိ႕က အခ်ိန္ေစာၿပီး လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးရတယ္။ တခ်ဳိ႕က
ေနာက္က်မွ ဆံုးရႈံးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးရတဲ့ကိန္းက အတူတူပဲျဖစ္တယ္။
ရယူပိုင္ဆိုင္တုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေလာက္ ဆံုးရႈံးခ်ိန္မွာ
ဝမ္းနည္းရမွာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေသဆံုးခ်ိန္မွာ လူတိုင္း၊ အရာတိုင္းက
တူညီသြားပါတယ္။ ေသဆံုးျခင္းက အရာအားလံုးကို တရားမွ်မွ် ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေသဆံုးျခင္းမွာ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ခဲြမထားပါဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့လူက
သက္ေတာင့္သက္သာေသရၿပီး ဆင္းရဲသူက နာက်င္ခံစားၿပီး ေသမွာမဟုတ္ပါဘူး။

လူတခ်ဳိ႕က (၁ဝ)မွတ္အျပည့္ရတယ္။ သူေသဆံုးထြက္ခြါခ်ိန္မွာ (၁ဝ)မွတ္အျပည့္
ဆံုးရႈံးရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ လံုးဝတရားပါတယ္။

လူတခ်ဳိ႕က (၃)မွတ္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က (၇)မွတ္ရတယ္။
(၃)မွတ္ရသူက (၃)မွတ္ေသာဥစၥာကိုရၿပီး (၇)မွတ္ေသာက်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုရမယ္။
(၇)မွတ္ရသူက (၇)မွတ္ေသာဥစၥာကိုရၿပီး (၃)မွတ္ေသာက်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုရမယ္။
တခ်ဳိ႕က အရင္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေနာက္က်မွရတယ္။ တခ်ဳိ႕က လံုးဝမရဘူး။

အရင္ရသူက အရင္ဆံုး႐ႈံးမယ္။ ေနာက္က်ရသူက ေနာက္မွဆံုး႐ႈံးမယ္။ လံုးဝမရသူက
ဆံုး႐ံႈးေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ဘာအၿငိဳးအေတးမွ
မထားနဲ႔။ သူမွန္တယ္၊ ငါမွားတယ္၊ သူညံ့တယ္၊ ငါေတာ္တယ္နဲ႔
တြယ္ကပ္တြက္ခ်က္မေနပါနဲ႔။ လူဘဝဆိုတာကို ေတြ႔ႀကံဳခံစားၾကည့္ဖို႔ပါပဲ။


ဦးဇင္းေလး ပို႕ေပးတာကိုျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးတာပါ

ျမင့္ျမတ္ေသာဘ၀ေနနည္း

ၿမင့္သူေတြထဲမွာ နိမ့္သူၿဖစ္ပါ။
နိမ့္သူေတြထဲမွာ ၿမင့္သူၿဖစ္ပါ။
မေနသူေတြထဲမွာ ေနပါ။
ေပ်ာ္သူေတြထဲမွာ မေပ်ာ္ပါနဲ့။

မိမိဖတ္ဖူးထားတဲ့
ဘုရားရွင္လက္ထက္က အရွင္ပိယဥၹဟေထရ္ ရဲ့ ခ်စ္စရာ၊အတုယူစရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀ေနနည္းေလးေတြပါ။ အရွင္ဟာ လိစၦ၀ီမင္းမ်ဳိးက ေပါက္ဖြားလာခဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါ။ စစ္တုိက္တာ အလြန္၀ါသနာသန္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္လုိ့ သူရဲ့ ဘ၀မွာေတာ့ စစ္ပဲြတုိင္းကုိ ေအာင္နုိင္သူႀကီးတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ၀ါသနာအရင္းခံရင္ေတာ့ ေအာင္ၿမင္မွဳရရွိတာ မ်ားပါတယ္။ ႀကဳိးစားအားထုပ္မွဳေလးပဲ ေရာထဲ့ေပးလုိက္ရုံပါ။ အရွင့္ဘ၀ရဲ့ ေန့တစ္ေန့မွာေတာ့ ဘုရားရွင္နဲ့ေတြ ့ဆုံခဲ့လုိ ့ ရဟန္း၀တ္ၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ အရွင့္အတြက္လည္းလာၿခင္းေကာင္းသူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေလာကမွာ လူရယ္လုိ ့ၿဖစ္လာရင္ အားလုံးအတြက္ မဟုတ္ေတာင္မွ မိမိရဲ ့မိသားစု၊ မိမိရဲ့ ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ေလး အတြက္ေတာ့ မိမိဟာ အပုိ၊အရုွပ္ထုပ္ မဟုတ္ဘဲနဲ ့ ေကာင္းက်ဳိးၿပဳနုိင္မယ့္လာၿခင္းေကာင္း သူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေအာင္ႀကဳိးစားဖုိ ့လည္းလုိပါတယ္။ အရွင္ဟာ ၀ိပသနာတရားကို ႀကဳိးစားအားထုပ္လုိ ့ ရဟႏၱာ ၿဖစ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါက အရွင့္ရဲ့ ဘ၀သမုိင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ခပ္တုိတုိေလးပါ။ အခုေၿပာခ်င္တာက အရွင့္ရဲ့ ဘ၀ ေနနည္း ေလးေတြ အေႀကာင္းပါ။ ၿမင့္သူေတြထဲမွာ နိမ့္သူၿဖစ္ပါတဲ့။ ေလာကမွာဘ၀င္ ၿမင့္ႀကသူေတြ မာနႀကီးသူေတြ စသၿဖင့္ မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ၿမင့္ေနႀကတဲ့ သူေတြထဲမွာ မိမိက ဘ၀င္မၿမင့္ မာနမႀကီးဘဲ နိမ့္ခ်တဲ့ စိတ္ထားနဲ ေနရမွာပါ။ စပါးႏွံလို အႏွစ္ရွိေလနိမ့္ေလၿဖစ္ရမွာပါ။ နိမ့္သူေတြထဲမွာေတာ့ ၿမင့္သူၿဖစ္ေအာင္ ေနရမယ္တဲ့။ ေလာကမွာ ပ်င္းလုိ ့ ႀကဳိးစားအားထုပ္မွဳ မရွိလုိိိ ့ စိတ္ဓာတ္ မေကာင္းလုိ ့ နိမ့္ႀကသူေတြ ထဲမွာေတာ့ မိမိက ႀကဳိးစား အားထုပ္မွဳစိတ္ဓာတ္ၿမင့္ ၿမတ္ေအာင္ လုပ္ယူၿပီး စိတ္ထားၿမင့္ၿမတ္သူ၊ သေဘားထားႀကီးသူ အၿဖစ္ ၿမင့္ၿမတ္ေသာ ဘ၀ပုိင္ရွင္ ၿဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားရမွာပါ။ မေနသူေတြထဲမွာ ေနပါတဲ့။ ေကာင္းေသာေနနည္း၊ အရိယာသူေတာ္စဥ္တုိ ့ရဲ့ ေနနည္းေတြနဲ ့ မေနသူေတြထဲမွာေတာ့ မိမိက ေကာင္းတာေတြနဲ ့ ပဲေနသူ၊ မေကာင္းတာေတြကို အတက္နုိင္ဆုံးႀကဳိးစား ေရွာင္ႀကဥ္ၿပီးေနသူ၊ ဘုရားရွင္ရဲ့ အဆုံးအမ ႀသ၀ါဒအတုိင္း ေနနုိင္သူ ၿဖစ္ေအာင္ ေနရမွာပါ။ ေနာက္ဆုံးတစ္ခုက ေပ်ာ္သူေတြထဲမွာေတာ့ မေပ်ာ္ပါနဲ ့တဲ့။ အပူေပ်ာ္ၿဖစ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အာရုံေတြနဲ ့ ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူေတြထဲမွာ
မိမိပါလုိက္ၿပီး မေပ်ာ္မိဘုိ ့ပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေလာကီ၊ေလာကုတၱရာႏွစ္ၿဖာ ဘာအက်ဳိးမွ မိမိအတြက္ မၿဖစ္ေစတဲ့
အေပ်ာ္ေတြနဲ ့ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ ေငြအကုန္ခံၿပီး အကန္းေပ်ာ္၊ ေပ်ာ္ေနႀကတာပါ။ ေပ်ာ္စရာ အာရုံေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ ေခတ္ႀကီး
မွာ အေပ်ာ္ေတြနဲ ့ႀကီး ဘ၀ကုိ နိဂုံးမခ်ဳပ္မိဘုိ ့ လုိပါတယ္။ လူ ့ဘ၀ အခ်ိန္ခပ္တုိတုိေလးမွာ တရားနဲ ့ေပ်ာ္ဘူးသူၿဖစ္ေအာင္
ေတာ့ ႀကဳိးစားႀကရမွာပါ။ အရွင့္မိန္ ့ႀကားခဲ့တဲ့ ဘ၀ေနနည္း ေလးေတြနဲ ့သာ အတက္နုိင္ဆုံး ႀကိဳးစား ေနလုိက္မယ္
ဆုိရင္ေတာ့..... www.newmawkun.blogspot.com
# Posted by ေမာ္ကြန္းသစ္ on ဒီဖင္ဘာ 31, 2009 at 1:21pm

စဥ္းစာပါေနာ္

(၁)ကြၽန္ေတာ္တို႔က အစာသာစုေဆာင္းတတ္တဲ့ ပုရြက္ဆိတ္နဲ႔ မတူသင့္ဘူး။ ဗိုက္ထဲကအမွ်င္ကိုသာ ေထြးထုတ္တတ္တဲ့ ပင့္ကူလိုလည္း မျဖစ္သင့္ဘူး။ ဝတ္မႈန္ကိုစုပ္ယူ ေက်ညက္ေအာင္ဝါးမ်ဳိၿပီးမွ ေမႊးႀကိဳင္ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ ပ်ားရည္အျဖစ္ ျပန္ထုတ္ေပးတဲ့ပ်ားေတြလို က်င့္ႀကံသင့္တယ္။

(၂) ဘယ္လိုအေတြးအေခၚရွိရင္ ဘယ္လိုအျပဳအမႈရွိမယ္။
ဘယ္လိုအျပဳအမႈရွိရင္ ဘယ္လိုအေလ့အထရွိမယ္။
ဘယ္လိုအေလ့အထရွိရင္ ဘယ္လိုအက်င့္စရိုက္ရွိမယ္။
ဘယ္လိုအက်င့္စရိုက္ရွိရင္ ဘယ္လိုကံၾကမၼာရွိမယ္။

(၃) စာအုပ္ေကာင္းဆိုတာ ဆရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တူတယ္။ ကိုယ့္ေဘးမွာအစဥ္ရွိၿပီး ကိုယ့္ဘဝကို အသိပညာ၊ ဗဟုသုတေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေစတယ္။ မေကာင္းတဲ့စာအုပ္က ကိုယ့္အေပၚမေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ကိုယ့္အက်င့္၊ ကိုယ့္စရိုက္ကို ပ်က္ျပားေစၿပီး ေမွးမွိန္တဲ့ဘဝလမ္းဆီ တြန္းပို႔ေပးတယ္။

(၄) စင္ေပၚ(၃)မိနစ္အတြက္ စင္ေအာက္မွာ(၁ဝ)ႏွစ္ က်င့္ရတယ္။ အဲဒီေအာင္ျမင္မႈက ႀကိဳးစားမႈရဲ႕ရလဒ္ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုႀကိဳးစားေအာင္ျမင္တဲ့လူကို ကုိယ့္ရဲ႕ဝမ္းသာမႈေတြ ေပးသင့္တယ္။

(၅) "သတင္းေကာင္းက အိမ္ထဲေအာင္းေနခ်ိန္၊ အတင္းက ကမာၻပတ္ၿပီးေနၿပီ"
ထိခိုက္မႈေတြထဲမွာ အတင္းစကားနဲ႔ ထိခိုက္တာေလာက္ နာက်င္တာမရွိဘူး။ ကိုယ့္ပါးစပ္မဟခင္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ပါ။ ပါးစပ္ကထြက္မယ့္စကားေတြ ဦးေႏွာက္ကိုအရင္ျဖတ္ပါေစ။

(၆) "ေတာင္ေတြကို ေရြ႕လ်ားဖို႔လြယ္ေပမယ့္ အက်င့္စရိုက္ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ခက္ခဲတယ္"
မေကာင္းတဲ့အက်င့္ကို ေမြးျမဴမိၿပီးရင္ ျပဳျပင္ဖို႔ ခက္သြားတတ္တယ္။ ခက္တယ္ဆိုတာကလည္း လူေတြက ကိုယ့္အျပစ္ကို ကိုယ္မျမင္တတ္ၾကလို႔ပါပဲ။

(၇) "ကိုယ့္အတြက္" လို႔ စဥ္းစားမိတာနဲ႔တစ္ၿပိဳက္နက္ တစ္ဖက္လူရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုလည္း ထည့္တြက္သင့္တယ္။ သူ႔အတြက္ ပိုစဥ္းစားေပးသင့္တယ္။ ဒါေတြက ၾကင္နာ၊ ယဥ္ေက်းတဲ့အျပင္ တစ္ဖက္လူကို ေလးစားရာလည္းေရာက္တယ္။ လင္မယားၾကားမွာ ဒါကုိပိုအေလးထားသင့္တယ္။

(၈) လူ႔ဘဝမွာ ေနသာရက္၊ မိုးအံု႔ရက္ေတြရွိတယ္။ ေနသာတယ္ဆိုတိုင္း အၿမဲတမ္းေနသာေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတေလ မိုးႀကီးေလႀကီးလည္း က်တတ္တယ္။ မိုးမိသြားတဲ့လူကို လက္ညိႇဳးထိုး ဟားတိုက္မရယ္ပါနဲ႔။ ထီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သူ႔ကိုအကာအကြယ္ေပးလိုက္ပါ။

(၉) စကား၊ စာလံုးေတြက စာအုပ္အျဖစ္ ပံုႏွိပ္ၿပီးရင္ အေသျဖစ္သြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ လူ႔ဦးေႏွာက္က ရွင္ေနေသးတယ္။ ေသေနတဲ့ စကား၊ စာလံုး၊ နည္းလမ္းေတြကို ရွင္ေနတဲ့ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ထဲ သြတ္သြင္းပါ။

(၁ဝ) ေအာင္ျမင္လိုစိတ္၊ ႀကီးပြားလိုတဲ့ဆႏၵေတြက ကူးစက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါေတြကို ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္၊ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္မွာ ကူးစက္ထားပါေစ။ အဲဒါေတြက ကိုယ္သြားရာလမ္းက ဆူးေညႇာင့္ခလုတ္၊ အဖ်က္အဆီးေတြကို ေခ်ဖ်က္ေပးၿပီး ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို အေရာက္ပို႔ေပးမယ့္ အရာေတြျဖစ္တယ္။
# Posted by ေအာင္ေက်ာ္ေဇယ်ာမိုးဟိန္းထြန္း on January 6, 2010 at 5:10pm