(၃၈) ေယာက္ (သို႔မဟုတ္) အေၾကာက္တရားကို ရင္ဆိုင္ျခင္း

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ဂ်ဳလိုင္လဟာ မိုးရြာတတ္လို႔ မနက္ကတည္းက မိုးရြာမွာကို က်ေနာ့့္ရင္ထဲမွာ အနည္းငယ္ စိုး ရိမ္ေနမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရာသီဥတုက က်ေနာ္တို႔ဘက္မွာပါ။ ေကာင္းကင္ဟာ ၾကည္လင္ၿပီး သာယာေန တယ္။ ဒီေန႔ ဂ်ဳလိုင္ (၂) ရက္ေန႔ ၁၉၉၁ ခု က်ေနာ္တို႔ အေၾကာက္တရားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ အစီအစဥ္တခု ဒီေန႔မနက္မွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူစုဖို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာက ေတာ့ ရမ္ဂန္ဟန္လို႔ေခၚတဲ့ ရပ္ကြက္က (၅၃) လမ္းမွာရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အိမ္မွာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအစီအစဥ္ကို ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က JRS (Jesuit Refugee Service) ႐ံုးခန္းမွာ အေခ်ာသတ္ ေဆြးေႏြးၿပီး ဆံုး ျဖတ္ခ်က္္ခ်ခဲ့တယ္။ JRS ဆိုတာ ဘန္ေကာက္ေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကို လူမႈေရးအရ အေထာက္ အပံ့ေပးေနတဲ့ ဌာနတခုပါ။

ဂ်ဳလိုင္ (၁) ရက္ေန႔ ညမွာ က်ေနာ္တို႔ ့မနက္ျဖန္လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္အတြက္ အလုပ္မ်ားေနၾကသလို က်ေနာ္ တို႔အားလံုးရဲ႕ စိတ္ေတြလည္း လႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္။ စိိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို ေတာ့ မနက္ျဖန္အစီအစဥ္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲ၊ အဆံုးသတ္ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလို႔ပါပဲ။ အဓိက အစိုးရိမ္ဆံုးကေတာ့ ဒီေန႔ညမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ထိုင္းရဲက ဖမ္းေနက်အ တိုင္း လာဖမ္းသြားမွာကိုပဲ။ တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရင္ မနက္ျဖန္လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္ပ်က္ၿပီ။

အဲဒီကာလကလည္း ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ ထိုင္းရဲက ေန႔တိုင္း တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ျမန္မာေက်ာင္းသား ေတြကို ဖမ္းေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘန္ေကာက္ေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ ထိုင္းရဲနဲ႔ လိုက္တမ္း ေျပးတမ္း ကစားေနရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳး၊ အခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ အခ်ဳပ္နဲ႔ အျပင္မွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ တြက္ၾကည့္ရင္ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေနရတဲ့ရက္က ပိုမ်ားေနတယ္။ ထိုင္းရဲက ဖမ္း၊ အခ်ဳပ္ထဲ ပို ့၊ ထိုင္းဥပေဒ အရ တရားမ၀င္ ခိုး၀င္လာတဲ့ ပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္ခ်၊ ရက္ေစ့ (သို႔) ရက္ေက်ာ္ၿပီးမွ ျပန္လႊတ္၊ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ အပို႔ခံရၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ နအဖစစ္တပ္က ဖမ္းမိၿပီး ေထာင္ခ်ခံရ၊ အခ်ိဳ႕ ဘန္ေကာက္ကို ျပန္ခိုးတက္လာ ၾက၊ တခါ ထိုင္းရဲက ျပန္ဖမ္းနဲ႔ သံသရာလည္ေနတဲ့ ဘ၀၊ ဒီသံသရာကို ထိုင္းအစိုးရက ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္ ေတြနဲ႔ အက်ိဳးတူပူးေပါင္းကာ ဖမ္းမိတဲ့ ေတာ္လွန္ေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို နအဖ(န၀တ)ေတြဆီ ျပန္ပို႔ ၿပီး အဆံုးသတ္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ ဘန္ေကာက္ေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျခအေနအခ်ဳိ႕ကို ေဖာ္ျပပါရ ေစ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးအေရးေတာ္ပံုအတြက္ ေန၀င္းစစ္အာဏာရွင္အစိုးရအား လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏြဲဖို႔ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ေဒသသို႔ ေရာက္ရွိလာတဲ့အခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔ဟာ စစ္အာဏာ ရွင္စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္၊ ပါးစပ္ပိတ္ဘ၀မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့အတြက္ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ အဆက္အ သြယ္ျပတ္ေနခဲ့တယ္။ နယ္စပ္မွတဆင့္ ဘန္ေကာက္ရွိ UNHCR ( United Nations High Commissioner for Refugees) ရဲ႕ အေထာက္အပံ့နဲ႔ ေနထိုင္ခြင့္ရတာ သိလာၾကၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို တျဖည္း ျဖည္း ေရာက္လာေတာ့မွပဲ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ တိုက္႐ိုက္အဆက္အသြယ္ရေတာ့တယ္။ (၂၆) ႏွစ္ၾကာ ေလွာင္ပိတ္ခံ ထားရၿပီးမွ ပထမဦးဆံုး သိတဲ့အသိကေတာ့ မ်က္စိပြင့့္၊ နားပြင့္၊ ပါးစပ္ပြင့္သြားျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ ဆိုလိုတာက ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္၊ ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့လမ္းေပၚကို ယံုၾကည္တဲ့အတိုင္း ေဖာ္ေဆာင္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ ပြင့္လင္းမႈ ရျခင္းကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ျဖန္လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္ဆိုတာလည္း ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ဆက္သြယ္ခြင့္ရခဲ့ တဲ့အက်ိဳးရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲလို႔ဆိုရမယ္။

က်ေနာ္တို႔ အိပ္ရာေစာေစာထၿပီး အားလံုးေရခ်ိဳးကာ တကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းၿပီးေနၿပီ။ အခ်ိန္ကလည္း နံနက္ (၈) နာရီေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ အျခားသူေတြလည္း ေရာက္ဖို႔သင့္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ပါ။ သိပ္မ ေစာင့္ရပါဘူး၊ အားလံုး အလွ်ဳိလွ်ဳိနဲ႔ ့ေရာက္လာၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အစည္းအေ၀းလုပ္က တည္းက ဆႏၵရွိသူေတြ စုေပါင္းထားေပမယ့္ မတူတဲ့အုပ္စုငယ္ေလးေတြ (၆) စု (၇) စုေလာက္ ေပါင္းထားတာ ဆိုေတာ့ ဒီေန႔လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္အတြက္ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္လာမယ္ဆိုတာ တိတိက်က်ေတာ့ မသိေသး ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အစည္းအေ၀းမွာေတာ့ လူ (၃၀) လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုအစီအစဥ္မ်ိဳး အတြက္က အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ လူလည္းေရြးရပါတယ္။ တူညီတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တခုအေပၚမွာ အားလံုး ညီ ၫြတ္မႈကို တည္ေဆာက္ယူရတယ္။

ထံုးစံအားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ညီၫြတ္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းရွိရင္ ညီလို႔ရတာ က်ေနာ္ တို႔ သိထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူစုဖို႔ျဖစ္လာတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းမွာ ထိုင္းအစိုးရက ဖမ္းဆီးခံံ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကို ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္ေတြလက္ထဲ ရက္ရက္စက္စက္ ဖမ္းဆီးျပန္ပို႔ခဲ့ၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးစိတ္ထဲမွာ ဘယ္မွာေနေန မလုံျခံဳေေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားလာရတဲ့အျပင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ရဲေ႒းလည္း န၀တလက္ထဲ ဖမ္းဆီးျပန္ပို႔ခံရတဲ့အထဲမွာ ပါခဲ့တယ္။ နဂိုကတည္းကလည္း မဟုတ္ ရင္မခံတတ္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြကလည္းရွိထားေတာ့ တခုခုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိလာတယ္။ ဒီေနရာမွာ မဟ တၱမဂႏၵီရဲ႕ အနစ္နာခံၿပီးလုပ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး (passive resistance) အေတြးအေခၚေလး ေရးျပခ်င္ပါတယ္။

“အေၾကာက္တရားနဲ႔ ေသမလား၊ စိတ္ထဲမွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့့အတိုင္း တခုခုထလုပ္မလား” ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ ေလးပါ။ လူတိုင္းမွာ အေၾကာက္တရားရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ေန၀င္းက မ တရားဖိႏိွပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အေၾကာက္တရားဟာ ျမန္မာျပည္သားေတြ အားလံုးအတြက္ေတာ့ အေလ့အက်င့္၊ အေလ့အထတခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့အတိုင္း အေၾကာက္တရားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွန္အ တိုင္းေျပာရရင္ အဲဒီအေၾကာက္တရားေတြ၊ စိုးရိမ္မႈေတြနဲ႔ပဲဲ ဒီေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့တယ္ဆိုတာ အ သက္ (၄၀) ေက်ာ္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလာပါတယ္။

က်ေနာ့္အေၾကာက္တရားက ေန၀င္းစစ္တပ္က လက္နက္မဲ့့ ျပည္သူေတြကို လက္နက္နဲ႔ အႏိုင္က်င့္ေနေတာ့ သူတို႔ကို ရင္ဆိုင္တိုက္ဖို႔အတြက္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဆီသို႔ ထြက္လာေပမယ့္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး မွာ စစ္တပ္ကပဲ ဖမ္းမလား၊ ငါျပန္ခ်ႏိုင္မလား၊ ငါတို႔သြားခ်င္တဲ့ေနရာအထိ သြားလို႔ရပါ့မလား စသျဖင့္ ရင္ထဲ က အေၾကာက္တရားမ်ိဳးစံုကို ငါေယာကၤ်ားပဲ၊ ျမန္မာျပည္သူေတြ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္ကလြတ္ေျမာက္ ဖို႔အတြက္ ငါထြက္လာတာပဲဆိုၿပီး အားတင္းၿပီးလာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို ေတာ္လွန္ဖို႔ ထြက္မလာျပန္ရင္လည္း စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးရင္ အဖမ္းခံရမလားဆိုၿပီး ေၾကာက္စိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလိုအေၾကာက္တ ရားေတြကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ။
ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာက အဲဒီအေၾကာက္တရားေတြကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မလဲဆိုတာကိုသိဖို႔ပဲ။ ေဒၚစုလည္း ‘ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမွ လြတ္ကင္းေရး’ ဆိုၿပီး စာအုပ္ေရးထားသလို ဦး၀င္းတင္ကလည္း “မေၾကာက္တရားလက္ နက္၊ အေၾကာက္တရားကို စြန္႔ၿပီး မေၾကာက္တရားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကပါ။ ရဲရဲတင္းတင္းႀကီးကို ရင္ဆိုင္ၾကပါ။ အ ေၾကာက္တရားရွိရင္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ လုပ္ကိုင္ၾကပါလို႔တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ မေၾကာက္တရားလက္ နက္နဲ႔ စစ္အစိုးရကို တြန္းလွန္ေခ်မႈန္းဖို႔၊ ရင္ဆုိင္ဖို႔ တလမ္းပဲရွိပါတယ္” လို႔ ေျပာထားသလိုပါပဲ။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ အေၾကာက္တရားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ စိတ္တူကိုယ္တူ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးနဲ႔ တိုက္ပြဲကာလအတြင္း မွာ အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းမကြဲဖို႔ကို အဓိကထားၿပီး လူေတြစုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အက်ႌအျဖဴေရာင္ေတြ ၀တ္မယ္၊ ဆံပင္တိုတိုညႇပ္ၿပီး ထိုင္းဘုရင္ ဘူမိေဘာရဲ႕ ပံုေတြကို က်ေနာ္တို႔ ရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားဖို႔ စီစဥ္ထား တယ္။ တကယ္ေတာ့ ထိုင္းနိုင္ငံဟာ ျမန္မာျပည္နဲ႔စာရင္ အပံုေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဒီမိုကေရစီရွိတယ္လို႔ ေျပာ လို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေအာက္မွာပဲ ထိုင္းရဲနဲ ့ထိုင္းစစ္တပ္ေတြေၾကာင့္ မတရားသျဖင့္ အသက္ေပ်ာက္သြားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ၊ ဥပေဒမဲ့ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံထားရတာေတြ၊ မတရားသျဖင့္ အႏိုင္ က်င့္ခံရတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ပ်က္မႈေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ရွိေနတာကို က်ေနာ္တို႔ မ်က္၀ါးထင္ထင္ သိ ထားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း ထိုင္းဥပေဒရဲ႕ေနာက္ကြယ္က ျဖစ္ရပ္ေတြထဲ ေခၚေဆာင္သြားမွာ စိုးရိမ္မိ လို႔ ထိုင္းျပည္သူေတြရဲ႕ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာေတြ ရရွိဖို႔အတြက္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ထိုင္းဘုရင္ပံုေတြ ရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားတာဆို ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။

အားလံုးစံုစံုညီညီ ေရာက္မေရာက္ေမးၿပီး က်ေနာ္တို႔အစီအစဥ္ မစခင္မွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေၾကညာခ်က္နဲ႔ စာရြက္ ေပၚမွာ အားလံုးသေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုးဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း အားလံုးကို လက္မွတ္ထိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ လိုက္ပါတယ္။

“ထိုင္းႏိုင္ငံအစိုးရမွ မိမိတို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအား လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံတြင္ ျပည္သူ႔အစိုးရတရပ္ ေပၚေပါက္လာသည့့္အခ်ိန္အထိ မိမိတို႔ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအား လူသားတ ဦးအေနအျဖင့္ လြတ္လပ္စြာ ေခတၱေနထိုင္ခြင့္ျပဳေပးပါရန္ႏွင့္ မိမိတို႔့၏ ဆႏၵသေဘာထားမပါဘဲ အလံုပိတ္စ ခန္းသြင္းျခင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ျခင္းမ်ားကို မျပဳလုပ္ပါရန္” ခိုင္မာစြာ ေတာင္းဆိုထားၿပီး မိမိ သေဘာဆႏၵအေလွ်ာက္ လက္မွတ္ေရးထိုးပါတယ္လို႔ု (၃၈) ေယာက္ လက္မွတ္ထိုးလိုက္ၾကပါတယ္။

လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဦးဇင္း ဦးဥတၱရရဲ႕ တရားေတာ္နာယူကာ မိမိတို႔လုပ္မယ့့္အလုပ္ ဟာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြအားလံုးအတြက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မိမိတို႔အလုပ္ကို ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာလုပ္ေဆာင္ဖို႔ သံႏၷိဌာန္ခ်လိုက္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို ့စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း လူခြဲၿပီး ရမ္ဂန္ဟန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းကို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾက ပါတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစုရပ္ပါ။ ရမ္ဂန္ဟန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ လူစုဖို႔ ေနရာရွာထား ၿပီး က်ေနာ္တို႔အတြက္ ငွားထားတဲ့ နံပါတ္(၇၁) ဘတ္စ္ကားအစိမ္းေရာင္ေလး ေရာက္အလာကို ေစာင့္ေနၾကပါ တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဟာ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္အတြက္ ေက်ေက်နပ္နပ္ျဖစ္ေနတာ အားလံုးရဲ႕မ်က္ႏွာေတြမွာ အထင္သားေပၚေနပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရင္တမမနဲ႔ပါ။ လူ (၃၈) ေယာက္ ထိုင္း ေက်ာင္းထဲမွာ ဟိုနားတစု ဒီနားတစု ျဖစ္ေနလို႔ ရဲေတြ႔သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနတာပါ။ မိမိတို႔ လုပ္မယ့္အလုပ္ မ လုပ္ျဖစ္ဘဲ ရဲအဖမ္းမခံႏိုင္ပါ။

ဒီအလုပ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔မွာ အမ်ားႀကီး ျပင္ဆင္ခဲ့ရပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး ဆႏၵရွိသူေတြ စုစည္းဖို႔အ တြက္ တာ၀န္ခံႏိုင္သူေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ေဆြးေႏြးၿပီး ဒီလိုလုပ္သင့္မသင့္၊ လုပ္ရင္ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးရမလဲ၊ တကယ္ေကာ လုပ္ရဲပါ့မလား၊ ဘာေၾကာင့္လုပ္တာလဲ စသျဖင့္ ေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကို ေဆြးေႏြးတိုင္ ပင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဆြးေႏြးမႈေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ႀကီးပဲမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ထက္ပိုၿပီး ဗဟုသုတရွိသူ၊ ဒါ့အ ျပင္ ႏိုင္ငံျခားသားအခ်ဳိ႕ေတာင္ ပါပါေသးတယ္။ အဲဒီလိုေဆြးေႏြးၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးမႈမွာ က်ေနာ္တို႔ လုပ္မယ့္အလုပ္အတြက္ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြကိုလည္း ေလ့ လာၾကပါေသးတယ္။ သတင္းလံုျခံဳမႈ၊ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးစုေဆာင္းမႈ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီအလုပ္ ေအာင္ျမင္ေခ်ာ ေမြ႔ေအာင္ စီစဥ္မႈ စတာေတြ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ဂုဏ္ယူစရာတခုရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မိန္းက ေလး (၃) ေယာက္က သူတို႔လည္းပါမယ္ဆိုၿပီး အေရးဆိုလာတာပါ။ ေယာက်ၤားေလးေတြလုပ္တဲ့အလုပ္ကို သူ တို႔လည္း လုပ္ရဲတယ္လို႔ဆိုလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ေခါင္းကိုက္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာ ဆန္တဲ့ ျမန္မာေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ မိန္းခေလးေတြနဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔နားလည္ထားသလို တကယ္ လို႔ထိုင္းရဲက တစံုအရာ ေစာ္ကားတာမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း က်ေနာ္တို႔အတြက္ မေကာင္းဘဲ ျပႆနာေတြလည္း ပိုလာနိုင္တယ္ေပါ့ေနာ္။၊ ဒါေပမယ့္ အာဂအမ်ဳိးသမီးေတြပါ။ စစ္အာဏာရွင္ကိုေတာင္ အံတုရဲတဲ့ မိန္းကေလး (၃) ဦးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း သေဘာတူ လက္ခံေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

အခ်ိန္က မနက္ (၁၀) ေက်ာ္လာပါၿပီ။ ငွားထားတဲ့ကားက ေရာက္မလာေသးပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔အထဲ မွာ ေစာင့္ရတဲ့အတြက္ စိတ္ေျပာင္းခ်င္တဲ့သူလည္းရွိလာပါတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီလူကို စိတ္မပ်က္ဖို႔နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ်ထားၿပီးရင္ စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားဖို႔ ေဖ်ာင္းျဖရပါတယ္။ တကယ္လို႔ တစံုတေယာက္က ေဖာက္ၿပီးျပန္ခဲ့ရင္ က်န္တဲ့သူေတြ စိတ္ဓာတ္က်သြားႏိုင္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ အေနရခက္ေနပါတယ္။ ငွား ထားတဲ့ကား ျမန္ျမန္ေရာက္လာဖို႔သာ စိတ္ေစာေနပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ငွားထားတဲ့ကား ေရာက္လာပါ ၿပီ။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကားေပၚတက္အၿပီးမွာ က်ေနာ္႔ရင္ထဲက စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြလည္း ေလ်ာ့က်လာပါၿပီ။ သြားရမယ့္ ခရီးလမ္းမွာလည္း ရဲအဖမ္းခံရႏိုင္ေသးေတာ့ ေဘးက ကားေတြကို သိပ္မၾကည့္ဖို႔နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ က သံသယရွိမသြားဖို႔ ေအးေအးေဆးေဆး သြားဖို႔ အားလံုးကို ခဏခဏ သတိေပးေနမိပါတယ္။

အခုသြားေနတဲ့ခရီးဟာ က်ေနာ္ အာဏာရွင္ကို တိုက္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာတုန္းက ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ နည္းနည္းဆင္ တယ္။ ေသခ်ာတာက တိုက္ပြဲတခုကို သြားေနတဲ့ ရဲေဘာ္တဦးရဲ႕ ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ ပိုတူပါေနတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း ခံစားမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက အားလံုးလည္း က်ေနာ္႔လိုပဲ သူတို႔ရင္ထဲ မွာ ခံစားမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ကားက က်ေနာ္တို႔သြားမယ့္ ခရီးဆံုးေနရာကိုေရာက္ဖို႔ လမ္းထဲကို ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ပါၿပီ။ မၾကာခင္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ ေရာက္ပါေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ရင္ေတြခုန္လာပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္္ခြင့္ရေတာ့မွာပါ။ ဘတ္စကားမွတ္တိုင္ကို ေရာက္ပါၿပီ။

က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ပါတယ္။ စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး (IDC – Immi -gration Detention Center) ႐ုံး၀င္းထဲကို လမ္းေလွ်ာက္၀င္သြားၾကပါၿပီ။ တျခားအခ်ိန္ေတြမွာဆို ဒီ႐ုံးကို ရဲ အဖမ္းခံရတဲ့အခ်ိန္ကလြဲလို႔ မေရာက္ၾကပါဘူး။ အခုေတာ့ ရဲလည္း မဖမ္းဘဲ ဒီ႐ုံးထဲကို ျမန္မာေက်ာင္းသား (၃၈) ေယာက္ အက်ႌအျဖဴေတြ၀တ္ထားၿပီး ရင္ဘတ္မွာလည္း ထိုင္းဘုရင္ပံုေတြကို ထိုးထားၿပီး ၀င္လာေနတာ ျမင္ေနရပါၿပီ။ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး၀န္ထမ္းေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ဘာမွန္းလည္း သိပံုမရပါဘူး။ လ၀က ၀န္ထမ္းေတြက တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းခြင့္ရွိပါတယ္။ သူတို႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ကို အိမ္ေတြမွာ လိုက္ဖမ္းေနတာပါ။ အခုေတာ့ သူတို႔ ႐ုံး၀င္းႀကီးထဲကို ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ၀င္လာေနတာျမင္ေနရေတာ့ ဖမ္းပို႔ေမ့ေနပံုရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီကိုလာေနၾကတာလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေန တာလည္း ျဖစ္မွာပါ။

ထူးဆန္းတာက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အားလံုးဟာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတာ က်ေနာ္ျမင္ေနရေတာ့ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲကအတိုင္း ျဖစ္ေန ၾကမွာပဲ။ ပံုမွန္ဆို ဘန္ေကာက္မွာ က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာျပည္က က်ီးကန္းေတြလိုပဲ အျမဲတမ္း ေတာင္ေတာင္ ေျမာက္ေျမာက္ ၾကည့့္ေနၾကည့္သြားရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ရဲအစာ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဲဒီလိုေနရတဲ့ ဘ၀ေၾကာင့္ ရဲတို႔ လ၀ကတို႔ ျမင္ရင္ အလိုလို ရင္ခုန္ၿပီး ရင္လည္းတုန္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္အျမဲတမ္း ေၾကာက္ေနရတဲ့ လ၀ကကို တည့္တည့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ရင္ဆိုင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ မရွိေတာ့့သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။

ဒီလိုခံစားမႈမ်ိဳးကို က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ၈၈ ခု မတ္လ (၁၆) ရက္ တံတားနီအေရးအခင္းမွာ ေန၀င္းစစ္တပ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္တုန္းက တခါခံစားဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း (၂၆) ႏွစ္ေက်ာ္ ျမန္မာျပည္သူေတြကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္အုပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေန၀င္းအစိုးရကို က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အေၾကာက္တရားကင္းစြာနဲ႔ အမွန္တရားအ တြက္ရင္ဆိုင္တာ အဲဒါပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ပါပဲ။ က်ေနာ္ ေၾကာက္ရမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း တံတားနီ ေရွ႕မွာ စစ္တပ္က ပိတ္ထားေတာ့ သံဆူးႀကိဳးကိုေက်ာ္ၿပီး စစ္ဗိုလ္နဲ႔ သြားစကားေျပာခဲ့မိတာေပါ့။
အခုလည္း ထိုင္းလ၀က႐ံုးထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ သတ္မွတ္ထားတဲဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္ သြားေန ပါတယ္။ အဲဒီေနရာလည္းေရာက္ေရာ က်ေနာ္တို႔ (၅) ေယာက္ (၆) ေယာက္ တတန္းစီ ထိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ စစထိုင္လိုက္ခ်င္းမွာ ထိုင္းလ၀ကေတြက နားမလည္ေသးပါဘူး။ ပထမဦးဆံုး က်ေနာ္တို႔ကို ေမးပါတယ္။ ဘာ ေၾကာင့္လာတာလဲလို႔။ က်ေနာ္တို႔ ဆႏၵလာျပတယ္ပဲ ထင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က ဒီေနရာမွာ ဆႏၵလာျပ လို႔မရဘူးေျပာပါတယ္။ တကယ္က ဆႏၵျပတယ္ဆိုတာ ျပၿပီးရင္ ျပန္ၾကတာပဲ။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔က ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လာအဖမ္းခံတာပါလို႔။ ဆႏၵသြားျပတာထက္ က်ေနာ္တို႔က သြားအဖမ္းခံတာပါ။ ဒီလို လာအဖမ္းမခံရင္လည္း တခ်ိန္မွာ၊ တေနရာမွာ အဖမ္းခံရမွာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဖမ္းခံရ မွာခ်င္းအတူတူ အခုလို လာအဖမ္းခံတာဟာ အေၾကာက္တရားကို ရင္ဆိုင္လိုက္တာပဲ။

အဲဒီေတာ့ လ၀က က ဘာေျပာတယ္ထင္သလဲ။ no no no တဲ့၊ မင္းတို႔ကို ဖမ္းလို႔မရဘူးလို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ တို႔ကလည္း ျပန္ေျပာတယ္။ ဘာလို႔မရရမွာလဲ မင္းတို႔ဖမ္းထားတဲ့ တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဟာဒီအခ်ဳပ္ထဲမွာ ရိွ ေနတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ငါတို႔က ထိုင္းႏုိင္ငံကို ၀င္လာၾကတာ အားလံုးအတူတူပဲ။ သူတို႔ကို မင္းတို႔ ဖမ္းလို႔့ရရင္ အခု ငါတို႔ကိုလည္း ဖမ္းလို႔ရရမယ္။ မင္းတို႔ဖမ္းတဲ့ ဥပေဒက အတူတူပဲလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ထိုင္း လ၀ကလည္း သေဘာေပါက္ပါေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အခုလို IDC ကို ေရာက္လာသလဲဆိုတာ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အဖမ္းသံသရာလည္ေနတဲ့ ဘ၀ကို ေဖာက္ထြက္ဖို႔ သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္လိုက္တာပါ။ သံသရာလည္တဲ့ စက္၀ိုင္းတခုရွိေနရင္ ေဖာက္ထြက္ဖို႔ နည္းလမ္းတခု ရွိေနရမွာပါ။ အဲဒီနည္းလမ္းကို ေတြ႔ ေအာင္ရွာႏုိင္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။

မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သတင္းေထာက္ေတြလည္း ေရာက္လာပါတယ္။ လ၀က အႀကီးအမွဴးေတြလည္း ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုျပန္ဖို႔ ေဖ်ာင္းျဖပါေတာ့တယ္။ သူတို႔က ဒီေနရာဟာ ဆႏၵျပလို႔မရဘူး၊ မင္းတို႔ကို လည္း ဖမ္းလို႔မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စထိုင္တဲ့ အခ်ိန္ ဟာ နံနက္ (၁၁) နာရီေက်ာ္ေလာက္ကျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အစားအေသာက္အခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တို႔ မိတ္ေဆြမွ ယူလာၿပီး ေကြၽးပါတယ္။ ထိုင္းလ၀က ၀န္းထမ္းအားလံုးကလည္း အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ ဖို႔သာ တိုက္တြန္းေနရင္း တဘက္မွာလည္း ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ဒီကိစၥကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမလဲဆိုတာ တိုင္ပင္ ေနၾကတယ္။ သတင္းသမားေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ေမးေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထဲက အမ်ားအားျဖင့္ ကိုညီ ညီေအာင္မွတဆင့္ အဂၤလိပ္လို စကားျပန္လုပ္ခိုင္းရပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ေတာ္လွန္ေသာ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး ထိုင္းတယ္လီဗီရွင္းသတင္းေတြေၾကာင့္ သိေနၾကပါၿပီ။

ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြက ဒီကိစၥကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ့ေျဖရွင္းလိုပါတယ္။ ပထမတနည္းက က်ေနာ္တို႔ကို ေခ်ာ့ ေျပာၿပီး ျပန္ခိုင္းတာပါ။ တကယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔က သေဘာတူၿပီး ျပန္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႔ကို လမ္းမွာတင္ လူမသိ သူမသိနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ထားလိုက္ၿပီး ျမန္မာျပည္ေတာင္ ျပန္ပို႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယတနည္းက က်ေနာ္တို႔ကို ထိုင္ေနတဲ့ အတန္းထဲကေန တေယာက္ခ်င္းစီ ဆြဲထုတ္ၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းေတြ ခြဲၿပီးထည့္ဖို႔ပါ။ ဒါဆို က်ေနာ္တို႔ ေထာင္ေတြကဲြၿပီး ေရာက္ကုန္ႏုိင္ပါတယ္။ ထိုနည္း (၂) နည္းစလံုးက က်ေနာ္တို႔လုပ္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈကို မေအာင္ ျမင္ေအာင္ လုပ္တာႀကီးပါပဲ။ က်ေနာ္ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့သလို က်ေနာ္တို႔က အဲဒီနည္း (၂) ခုစလံုးကို ေလ့လာထား ၿပီးမွ လာလုပ္တာျဖစ္ေတာ့ သူတို႔မေအာင္ျမင္ပါဘူး။

အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းေရးရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ၿခိမ္းေျခာက္ပါေတာ့တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ကလည္း မျဖံဳေတာ့ အစြန္မွာထိုင္ေနတဲ့ လူေတြကို စဆြဲတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း စထိုင္ကတည္းက (၅) ေယာက္တန္း (၆) ေယာက္တန္းေတြမွာ အဲဒီလိုဆြဲရင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ျပန္ဆြဲဖို႔ တိုင္ပင္ထားၿပီးသားပါ။ အ ၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းေရးရဲက ဆြဲလိုက္ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ျပန္ဆြဲလိုက္နဲ႔ လမ္းေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဒရြတ္ တိုက္ျဖစ္ေနတယ္။ ရဲက ဆြဲတဲ့အခါတိုင္း အသံေပးေပးၿပီးဆြဲေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ လန္႔စရာေကာင္းပါတယ္။ သတင္းသမားေတြကလည္း ဆြဲလိုက္တိုင္း ကင္မရာေတြနဲ႔ ပံုေတြလိုက္လိုက္႐ိုက္ပါတယ္။

(၁) နာရီျခားေလာက္ (၁) ခါ ဆဲြလားရမ္းလားျဖစ္ေနရာမွ ညေန (၃) နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္ နင္းေရးရဲေတြ ျပန္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ိုး႐ိုးရဲေတြ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန (၅) နာရီေလာက္ မွာ သတင္းေထာက္ေတြကို ျပန္္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း တခုခုေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ စိတ္နည္းနည္းယိုင္ခ်င္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ့ အခ်ဳိ႕က ျပန္ဖို႔ ကို စေျပာလာတာ သတိထားမိတယ္။ ဒါလည္း အျပစ္ေျပာလို႔မရဘူး၊ မနက္ (၁၁) နာရီကေန ညေန (၅) နာရီ ေက်ာ္အထိ အစိုးရတခုနဲ႔ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာ အခုအနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး။ အားလံုးကို ျပန္ခိုင္း လိုက္ၿပီ။ ထိုင္းရဲက ႐ိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း ခံ႐ံုပဲရွိေတာ့တယ္။ သူ႔တို႔လုပ္သမွ် လူမသိသူမသိ ခံရေတာ့မွာပဲ ဒါ့ အျပင္ အာဏာပိုင္ေတြက အိမ္ျပန္ဖို႔ကို တေယာက္ခ်င္းခြဲၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္စည္း႐ုံးေနတယ္။ ျပန္ခ်င္တဲ့သူကို သူတို႔ေပးျပန္မယ္။ လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ စည္း႐ံုးေနတာ၊ ဒါေၾကာင္ ့အခ်ိဳ႕စိတ္ယိုင္တာကို အျပစ္ေျပာလို႔မရဘူး။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ထဲက စိတ္ဓာတ္ပိုခိုင္တဲ့သူအခ်ိဳ႕က လွမ္းေအာ္တယ္ “က်ေနာ္တို႔လာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ၊ အဖမ္းခံဖို႔ လာတာ၊ ဘာလို႔လွည့္ျပန္ရမွာလဲ”

က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ လွမ္းေအာ္တဲ့သူေတြကို၊ အဲဒါနဲ႔ အားလံုးအားျပန္တက္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ ငါတို႔လာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး အားလံုးတညီတၫြတ္တည္း တၿပိဳင္တည္း သတိၱေမြး လိုက္ၾကၿပီးေတာ့ လ၀ကေတြကို ငါတို႔မျပန္ဘူးလို႔ ရဲရဲရင့္ရင့္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ ဆံုးအေျဖ ျဖစ္သြားတယ္။ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြကို စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ က်ေနာ္တို႔ အႏုိင္ရလိုက္ၿပီ။ က်ေနာ္ တို႔အားလံုး ညေန (၆) နာရီေလာက္မွာ IDC မွာရွိတဲ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကို ေအာင္ျမင္စြာ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့ တယ္။ က်ေနာ္္တို႔ရဲ႕ နွလံုးရည္တိုက္ပြဲေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာလည္း ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

အဲဒီလိုလုပ္လိုက္လို႔ က်ေနာ္တို႔တေတြ စံျပေထာင္ (ပံုစံေထာင္-ခပ္တခြက္ေလာင္းေထာင္)၊ ဘန္ေကာက္ဗဟို ေထာင္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြသာထားတဲ့ သီးသန္႔ေထာင္တို႔မွာ (၉) လနီးပါး ေနခဲ့ရၿပီး ေထာင္ထဲမွာ ေနာက္ ထပ္တိုက္ပြဲေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ထိုင္းျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးတို႔ သေဘာတူညီမႈရၿပီး ထိုက္သင့္ သေလာက္ ေနထိုင္ခြင့္ကို ထိုင္းနိ္ုင္ငံံမွာ ရသြားတယ္။ အေသအခ်ာ ေျပာနိုင္တာက အေၾကာက္တရားတခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး အဖမ္းသံသရာလည္ေနတဲ့ စက္၀ိုင္းတခုေတာ့ ျပတ္ထြက္သြားတယ္ဆိုတာပါပဲ။

က်ေနာ္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးရျခင္း အဓိကအေၾကာင္း (၂) ခ်က္ ရွိပါတယ္။

ပထမတခ်က္က ေဒၚေဆာင္ဆန္းစုၾကည္အား ေမလ (၅) ရက္၂၀၀၉ ခုႏွစ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား William Yettaw နဲ႔ အမႈဆင္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ပို႔ထားခ်ိန္အတြင္း ဦး၀င္းတင္နဲ႔လူငယ္အခ်ိဳ႕ ေန႔စဥ္အင္းစိန္ေထာင္ ေရွ႕သြားၿပီး အားေပးေနတဲ့အေပၚ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ခံစားမႈကေန လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၈) ႏွစ္ကာလအခ်ိန္က ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ (၃၈) ေယာက္လႈပ္ရွားမႈကို ယေန႔ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ ျပန္လည္ခ်ိန္ထိုး သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လည္း ေကာင္း၊

ဒုတိယတခ်က္က (၃၈) ေယာက္အတြင္းမွ က်ဆံုးသြားတဲ့ ေက်ာ္နီ (ခ) ေက်ာ္ဦး (ေအာက္တိုဘာ ၃ ရက္ ၁၉၉၉ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ နအဖသံ႐ုံးအား ၀င္ေရာက္စီးနင္းသိမ္းပိုက္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ အလံကို ျဖဳတ္ခ် ကာ တိုက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ကို တလွဴလွဴ လႊင့္ထူခဲ့တဲ့ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူ) သည္ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တေနရာ၌ ေတာ္လွန္ေရးသစၥာမဲ့သူအခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆံုး (အသတ္ခံရသည္ဟု ယံုၾကည္ရ) သြားျခင္း၊ ဧၿပီလ (၆) ရက္ေန႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တေနရာ၌ ညီငယ္ေငြစိုး အဆုတ္ေရာဂါ နဲ႔ ေသဆံုးသြားျခင္း၊ ေဇာ္ေဇာ္(လင္းၾကည္) ေသဆံုး၊ ကို၀င္းျမင့္ ေသဆံုး .. စတဲ့အေျခအေနေတြကို မွတ္တမ္း ျပဳထားခ်င္တဲ့ ဆႏၵတို႔ေၾကာင့္ ေရးမိပါတယ္။

စစ္အာဏာရွင္အုပ္စု က်ဆံုးဖို႔ …
ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံု ေအာင္ျမင္ဖို႔ …

ျပည္သူမ်ား စစ္အာဏာရွင္ေျခဖ၀ါးေအာက္မွ မိမိတို႔ဆႏၵအရ တြန္းလွန္တိုက္ပြဲ၀င္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဦး၀င္းတင္ ေရးတ ဲ့“ဘာလဲဟဲ့ … လူ႔ငရဲ” စာအုပ္ထဲမွ အေရးေတာ္ပံုတပ္သားစိတ္မ်ား ေမြးျမဴႏိုင္ၾကၿပီး “နင္လားဟဲ့ ငရဲ၊ ငါကြေဟ့ အေရးေတာ္ပံုတပ္သား” လို႔ ၾကံဳး၀ါးႏိုင္ၾကပါေစ။

ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ NLD အဖြဲ႔၀င္အားလံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူ အားလံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း (သို႔မဟုတ္) တတိုင္းျပည္လံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း ေထာင္ထဲမသြင္းထား ႏိုင္ပါဘူး။ ။

စိုးလြင္
ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕
၂၆၊ ဧၿပီလ၊ ၂၀၁၀

ဟီး႐ိုးမွ ဇီး႐ိုးသို႔

က်ဳပ္တို႔ ဗမာေတာသားေတြအတြက္ေတာ့ အေပါင္းေဖာ္ေတြနဲ႔ မိုးဦးက်မွာ ဖား႐ိုက္ ထြက္ရတာ ဘ၀အရသာတခုပဲ၊ အဆိုေတာ္ ကိုထြန္းေရႊက “တအား႐ိုက္မေလ ဖားမိုက္ေတြ အရီးတုတ္ရဲ႕တဲနေဘးမွာ ခ်က္ျပဳတ္စားကာ ဆုိၾကကၾက ေပ်ာ္သလိုေနႏိုင္ၾကေပ” လို႔စပ္ဆိုခဲ့တာ အေတာ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပဲ၊ အခုထိလဲ မ႐ိုးႏိုင္ေသးဘူး။
ဖား႐ိုက္တယ္ဆိုလို႔ သိပ္ေတာ့လြယ္တယ္ မထင္နဲ႔၊ သူ႔မွာလည္း ပညာနဲ႔သတိ ရွိဖို႔လို တယ္။ ေပါ့ေပါ့သြားလုပ္ရင္ ေကာက္ေကြးသြားမယ္။ ဖားေတြရဲ႕သဘာ၀နဲ႔ အထာကို သိဖို႔လို တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖားေတြကိုႀကိဳက္တတ္တဲ့ ေျမြေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ကိုလည္း သတိရွိဖို႔ လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိုးဦးက်ဆိုရင္ ေျမြကိုက္ခံရတဲ့ ဖား႐ိုက္သမားေတြ နည္းမွမနည္းပဲ။
ဖားေတြရဲ႕သဘာ၀က ေတာ္လွန္ေရးတံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ လုပ္စား ေတြနဲ႔ တူတယ္ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ဘူး။ သိတဲ့အတိုင္း ဖားဆိုတာက ေရေနကုန္းေန သတၱ၀ါ မွန္ေပမယ့္ ေရမရွိရင္မေနႏိုင္ဘူး၊ မရွင္သန္ႏိုင္ဘူး၊ ေရသိပ္ႀကိဳက္တယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ သဘာ၀ တရားက သူ႔ကိုမ်က္ႏွာသာေပး ဗီဇသတၱိတခု ေပးထားတယ္။ ေရရွိတဲ့ေနရာကိုသိတယ္၊ ေရခန္းေတာ့မွာကို သိတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ခ်ိန္မွာ မိုးရြာမယ္ဆိုတာကို ႀကိဳသိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗမာေတာသား လယ္သမားေတြက ဖားေအာ္သံကို နားေထာင္ၿပီး မိုးေလကို တြက္ခ်က္ၾကရတာပဲ။
ဖားဆိုတာကလဲအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္၊ အြန္အြန္နဲ႔ တခ်က္တခ်က္ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ေအာ္တတ္တဲ့ ႏွစ္ခ်ဳိ႕စားဖားႀကီးေတြရွိတယ္၊ ‘အုံအိုင္ အုံအိုင္’ နဲ႔ ဆက္တိုက္ေအာ္လို္က္ ခဏနားလိုက္ ျပန္ေအာ္လိုက္နဲ႔ ဖားအိုင္းေတြရွိတယ္၊ ‘ကက္ကက္ ကက္ကက္’ နဲ႔ ေအာ္တတ္ၿပီး ေရအ၀ေသာက္ ေျမထဲယက္ၿပီး ဇိမ္ရစ္ေနတတ္တဲ့ သဲဖားဆုိတာ ရွိတယ္၊ တေနရာထဲမွာ အၿငိမ္မေန ဟုိခုန္ဒီလူးနဲ႔ ဖားေပါင္စင္းအေသးစား ေက်ာ္စံေကးဆိုတာရွိတယ္၊ အဲဒါအျပင္ ဖား႐ိုက္သမားေတြကို ဒုကၡအေပးဆုံးကေတာ့ ဖားလတက္ပဲ။ အရြယ္ကေလးက လက္မ ေလာက္နဲ႔ တကြင္းလုံးဆူညံေနေအာင္ ေအာ္ႏိုင္စြမ္းတယ္။ စားလည္းမစားေလာက္ တုတ္ လည္းမ႐ိုက္ေလာက္၊ ဒါေပမဲ့ ဆူညံေနတဲ့ သူတို႔အသံေၾကာင့္ ဖား႐ိုက္သမားေတြ တျခား စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ ဖားႀကီးေတြရဲ႕အသံကို ဖမ္းရအေတာ္ခက္ေစတယ္။
ဖားဆုိေပမဲ့ ေလ်ာ့ေတာ့မတြက္နဲ႔ သူလည္းအသားစားသတၱ၀ါ၊ သူထက္ငယ္တဲ့ သူႏိုင္တဲ့ အေကာင္မွန္သမွ် အကုန္စားတယ္။ တခ်ဳိ႕ႏွစ္ခ်ဳိ႕စားဖားႀကီးေတြဆိုရင္ ငါးပုစြန္ ေတြသာမက ေတာ္ေတာ့အရြယ္ ပုတ္သင္တို႔ ငွက္တို႔ကိုေတာင္ ဖမ္းစားႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သိပ္အကင္းပါးတယ္၊ တေနရာအေျခအေနမဟန္ တေနရာ အေျပာင္းျမန္တယ္။ အေျခဟန္ မည့္ေနရာေတြ႕လို႔ကေတာ့ သူမ်ားတြင္း (ပုစြန္လိုဟာမ်ဳိး) လည္း အဓမၼ လုယက္ေနထိုင္ တတ္တယ္။
ေျပာပါပေကာ ဖားေတြရဲ႕သဘာ၀က က်ဳပ္တို႔ေတာ္လွန္ေရးတံဆိပ္ကပ္ လုပ္စားေတြနဲ႔ တူပါတယ္လို႔။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာႏုိင္ငံေရးေ၀ါဟာရေတြထဲမွာ ဖားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စကားလုံး ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတာပဲ။ “ တုံးေအာက္ကဖား” “အထက္ဖား ေအာက္ဖိ” “ေဖာ္လံဖား” “ စားဖားႏိုင္ငံေရး” “ ႏိုင္ငံေရးစားဖား” “ကပ္ဖားရပ္ဖား” “ ဖားစည္းငါးစည္း” ဆုိၿပီး မ်ားမွမ်ား။ က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေတာင္ “ စားဖား ညီညြတ္ေရး အလိုမရွိဘူး” လုိ႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား မိန္႔ခြန္းထဲ ထည့္ေျပာခဲ့ရေသးတာပဲ။
ဖားအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ကာတြန္းခ်စ္ေဆြရဲ႕ စကားတခုက ေပၚလာျပန္တယ္။ သူေျပာတာက “ စားဖားေတြ စားဖားေတြ၊ စားဖားေတြကို ဖားစားသူေတြ သိပ္ႀကိဳက္တယ္” တဲ့။ သ႔ူစကားအတိုင္းဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အဖိႏွိပ္ခံလူထုကို ဗန္းျပၿပီး စားဖားေတြနဲ႔ ဖားစားသူေတြ ေပါင္းၿပီးလုပ္စား ေနတဲ့ ႐ိုက္စားလုပ္ငန္းႀကီးလို႔ ေျပာရမလိုပါပဲ။ အားလုံးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး အဓိကေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ပညာကို သိသာသိၿပီး တတ္လည္း မတတ္ ၪာဏ္ေလးေကာင္းပါရဲ႕နဲ႔ ပညာရွိျဖစ္ဖို႔လဲ အလားလာမရွိတဲ့ လူတတ္ဆိုသူေတြ၊ ကြ်မ္းက်င္သူ ဆုိသူေတြေပါ့။ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ထုနဲ႔ တကယ္႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဘာအက်ဳိးကိုမွ မေမွ်ာ္ကိုးပဲ ဘ၀ေတြ အသက္ေတြ ေပးဆပ္ၿပီး အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲ၊ ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကဆဲပါ။ ဒီရဲေဘာ္ေတြ အက်အဆုံးမ်ားၿပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာေလ ေခါင္းေဆာင္စားဖားေတြ ဂြင္ၾကေလပဲ အေတာ္ကို ရင္နာစရာလည္းေကာင္း၊ ရြံစရာလည္းေကာင္းပါတယ္။
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတဲ့ ေပါကၡရ၀ႆမိုးႀကီး ရြာေတာ့မလိုလို မိုးၿခိမ္းသံေပးကာ ရွိေသး ဖားမ်ဳိးစုံတုိ႔ အကုန္ညီ ပလုံစီေအာင္ ေအာ္ေနလိုက္ၾကတာ တေလာကလုံးကို ဆူညံ ပြက္လို႔ပဲ။ ကိုယ္လာရာလမ္းကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ တခ်ဳိ႕ေသာ မက်က္တက်က္ ( Half Baked) သတင္းသမားေတြ ဖြတာလဲ ပါသေပါ့။ သူတို႔ကသာ အေမရိကန္ေဘာပြဲက ဖင္ေလးတြန္႔လိမ္တြန္႔လိမ္နဲ႔ (Cheer Leader) ေတြလို ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို ခုန္ေပါက္ခ်ီးပ ေရႊႀကဳိလုပ္ေနၾကေပမဲ့ ၿပိတၱာႀကီးသန္းေရႊက ခုထိ ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒတို႔ အခ်ိန္တို႔ကို မေၾကျငာေသးဘူး။ ပုဆိုးထဲ မိုးႀကိဳေသးေပါက္တဲ့သူလို လူထုၾကားမွာ ေစာက္ရွက္ကြဲၾကမွာ ျမင္ေယာင္မိပါေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ ဘယ္ကာလမွာ ဘယ္လိုလုပ္မယ္မွန္းမသိတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ကို မိုးဦးက်ဖားမ်ားလို တုတ္မျမင္ ေျမြမျမင္ ကြတ္ကြတ္ကက္ကက္၊ အုံအုံအိုင္အိုင္နဲ႔ ခ်ီးပ ေရႊ ႀကိဳလုပ္ေနၾကသူအားလုံးဟာ တခ်ိန္ကေတာ့ သူရဲေကာင္း ဟီး႐ိုးေတြေပါ့။ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲေခတ္ကေန ဒီေန႔ေခတ္ (၈၈) ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကာလအထိ ဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ တိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ တခ်ိန္ကဟီး႐ိုးေတြေပါ့။ ကာလေတြ ၾကာလာေတာ့ လူထုကို ဗန္းျပၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာခ်င္တဲ့ ၪာဥ္ေတြ၊ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းနဲ႔ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဗီဇေတြ၊ အေခ်ာင္သမားဇာတိေတြ၊ ဖုံးမရ ဖိမရေပၚလာၾကၿပီ။ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ စစ္အုပ္စုကို ဖားရင္းယားရင္းနဲ႔ ဇီး႐ိုး ( ဖိုးသုည ) ေတြ ဘ၀ကို ေရာက္သြားၾကရွာၿပီ။ ဇီ႐ိုးမွ အႏုတ္လကၡဏာမည္းမည္းႀကီး ထိပ္ပိတ္ထားတဲ့ ဇီး႐ိုး၊ က်န္တဲ့ ဇီး႐ိုးေတြနဲ႔မတူဘူး။ ႐ူပေဗဒ သင္ဖူးသူတိုင္းသိတယ္၊ ႐ိုး႐ိုးဇီး႐ိုးက တစ္ေနာက္မွာထား လိုက္ရင္ တစ္ ဆယ္လုံးရဲ႕အဓိပၸါယ္ တဆယ္ျဖစ္ေပမဲ့ အႏုတ္လကၡဏာနဲ႔ ဇီး႐ိုးကေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ကိန္းဂဏန္းေတြ ႀကိဳက္သေလာက္ျဖည့္ တစ္ ေတာင္ျဖစ္မလာဘူး။
အေဟာသိကံ အနႏၱပဲ။
လူထုကို ႏွိပ္စက္႐ုံမက ဘုရားေရႊခြာ ဌာပနတိုက္ ေဖါက္ေနတဲ့ ပုဂံေခတ္က စကား နဲ႔ေျပာရရင္ ငရဲမွာ သစ္ငုတ္ျဖစ္မဲ့ စစ္အုပ္စုကို အတၱအက်ိဳးအတြက္ ဖားရင္းနဲ႔ ဒီဘ၀ေရာက္သြားၾကတာေပါ့။
အဲဒီအထဲမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ သံေျခခ်င္း၀တ္ ပေရာဟိတ္လိုလို သုခမိန္လိုလို ေမာင္စူးစမ္း တို႔ သခင္တင္ျမတို႔ ထိပ္ဆုံးကေပါ့၊ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ ဟီး႐ိုးဘ၀ကေန ပ်က္ေရြ႕သြားတဲ့ ဇီး႐ိုးအႀကီးစားႀကီးေတြေပါ့ ေၾကာက္တတ္ရင္ အခါခါေသတယ္ဆိုတဲ့ စကားလို ဘ၀မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသေနရတဲ့သူေတြ။ ဖဆပလ၊ မဆလ ေခတ္ေတြကေန ဒီေန႔ေခတ္ န၀တ/ နအဖစတဲ့ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အုပ္စိုးသူအဆက္ဆက္ကို ေမွာက္ခ်ီလွန္ခ်ီ အသံုးေတာ္ခံ ေနၾကရတဲ့ သူေတြေပါ့။
အႏွီဇီး႐ိုးႀကီးေတြက အခုလာမယ့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးရင္ ျဖစ္ထြန္းလာမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းသစ္မွာ သူတို႔စကားအတိုင္းေျပာရရင္ Space (ေနရာ) ရွိသတဲ့။ အရပ္သားပါတီ (လူထု) ေတြအတြက္ ႏွီးျပားတေထာက္စာေတာင္ ေနရာမရွိတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံတက် စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို စစ္အုပ္စုအတြက္ ေျဗာင္လိမ္ေပးေနၾကတယ္၊ ဖားတာေပါ့။ သူစကားသူနင္း တေနရာက်ျပန္ေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲဟာ တျခားပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ေရြးေကာက္ပြဲေတြနဲ႔မတူဘူး၊ ႏုိင္တဲ့ပါတီ အစိုးရဖြဲ႕ဖို႔ မဟုတ္ဘူးဆိုျပန္တယ္။ အဲဒီအခင္းအက်င္းသစ္မွာ Institution သုံးခုေပၚလာမယ္၊ အဲဒါေတြက တပ္မေတာ္၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားဆိုပဲ။ တိုင္းျပည္ကို တကယ္စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မဲ့ အစိုးရ ဖြဲ႕စည္းေရးက်ေတာ့ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေျပာေတာ့မလဲ အဲဒီထဲမွာ လူထု (ပါတီ) ေတြရဲ႕ အခန္းက႑မွ မပါေတာ့ဘဲ။ သူတို႔ အေၾကာင္းေတာ့ အထူး၀ိတၱာခ်ဲ႕စရာမလိုပါဘူး၊ ဒီဇီး႐ိုးႀကီးေတြဟာ ပီသုံးလုံး (PPP= Professional Political Prostitute) ေတြဆိုတာ အမ်ားကသိၿပီးသားပါ။
ေနာက္ ပီသုံးလုံးပိုင္ရွင္ ႏွစ္ခ်ဳိ႕စားဖားႀကီးကေတာ့ ျပည္ပက ဟန္ေညာင္ေရႊပါ။ စစ္အာဏာရွင္အလုိက် ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွမေလး ကုိစိတ္ဒုကၡမ်ိဳးစံုေပးေနတ့ဲ၊ ဂုဏ္သေရ ၾကီးျမတ္တ့ဲ အမိအဖေတြရ့ဲ မ်ိဳးဆက္မပီ ေသြးဆုိးျပည္ပုပ္ သားယုတ္ေအာင္ဆန္းဦးနဲ႕ ပိန္မသာလိမ္မသာ၊ ဗမာျပည္ ပထမဆုံး သမၼတႀကီးစ၀္ေရႊသိုက္ရဲ႕ သားဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ပဲေလွာ္နဲ႔လဲစားေနတဲ့သူေပါ့။ အျပင္ပန္း အေတာ္လယ္၀ယ္ ရည္မြန္တယ္၊ စနစ္က်တယ္၊ လုပ္စားတာလဲ ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။ သူရဲ႕ကမၻာ ပတ္လည္ ႐ိုက္စားလုပ္ငန္းႀကိီးကို စားဖားနဲ႔ ဖားစားသူေတြရဲ႕ သီးသန္႔အင္ပါယာ (Exclusive Class) ျဖစ္ေအာင္ ထူေထာင္ထားတယ္။ ဘယ္ေတာ္လွန္ေရးသမားမွ ကပ္လို႔မရဘူး၊ လက္ရွိမွာေတာ့ မ်ားစြာေသာ သူရဲ႕အင္ပါယာေတြထဲမွာ အဓိက အင္ပါယာက အီးဘီအို (EBO= Euro-Burma Office) ဆိုတာေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ ဗမာဆိုလို႔ သူတေယာက္ပဲ ဟုတ္ဟုတ္ ျငားျငားရွိတယ္။ က်န္တာ ႏိုင္ငံတကာ စားဖားေတြ ဖားစားသူေတြနဲ႕ ဖြဲ႕ထားတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အိႏၵိယဘက္ ေဒလီမွာေတာင္ အဲဒီအီးဘီအို႐ုံးတခု လာဖြင့္ထားေသးတယ္၊ ဗမာတစ္ေယာက္ မွ မပါဘူး။ ေဒလီမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမွ ႐ုံးခန္းေတာင္ တူတူတန္တန္မဖြင့္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ အီးဘီအုိ ႐ုံးခြဲကေတာ့ ေဒလီျမိဳ႕ရဲ႕ ေစ်းအႀကီးဆုံးဆိုတဲ့ (South Extension) မွာ အက်အနဖြင့္ထားတယ္။ ကုလားအရာရွိေတြေတာင္ မမွန္းႏိုင္တဲ့ လခစား ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ေဒလီက ႏိုင္ငံေရးစားဖားတခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔မွ အဆက္အဆံ မလုပ္ဘူး။
ဟိုတေလာကေတာင္ ဟန္ေညာင္ေရႊနဲ႔ အသင္းအပင္း စားဖားတသိုက္ ေဒလီကို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေရာက္လာၿပီး ေဒလီက လက္သင့္ရာတသိုက္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ႐ိုက္စား ေရြးေကာက္ပြဲေရႊႀကိဳအလုပ္ေတြ လုပ္သြားၾကေသးတယ္။ သူတို႔က လာမယ့္ေရြး ေကာက္ပြဲ ဟာ ပကတိ အေျခအေန (Reality) မွန္ျဖစ္တယ္၊ ဗမာျပည္သူေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္းတခု ( Opportunity ) ျဖစ္လို႔ ေထာက္ခံေၾကာင္း ကုလားဧည့္သည္ေတြကို မ်က္စိထဲ သဲပက္ သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဟိုတုန္းက သူတို႔ပဲ ဗမာျပည္ရဲ႕ျပႆနာဟာ ဖြဲ႕စည္းပုံျပႆနာ လို႔ေျပာခဲ့ၾကၿပီး အခုေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ၂၀၀၈ စစ္ကြ်န္ဖြဲ႕စည္းပုံက ျပႆနာမဟုတ္ ေတာ့ဘူးတဲ့။ ျပႆနာက မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအသိပညာ( Voter Education) ကသာ အဓိကျပႆနာတဲ့။ Voter Education ကို အဓိကလုပ္ရမယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ျပီး မဲဆႏၵရွင္ေတြကို ႏိုင္ငံေရးအသိပညာ ေပးရမယ္၊ သူတုိ႔အေနနဲ႔ ေရြး ေကာက္ပြဲ၀င္မယ့္ အင္အားစုေတြကိုလဲ ေငြေၾကးကအစ ကူညီေထာက္ပံ့သြားမယ္လို႔ ေျပာသြားၾကတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါေတြလုပ္ႏိုင္ဖို႔ လူထုလူတန္းစားအဖြဲ႕အစည္း (Civil Society) လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုပါလား။ ႏြားျပာႀကီးအေၾကာင္းသိထားေတာ့ ဒါဟာ လာမည့္ ေပါကၡရ၀ႆမိုးႀကီးကို တြက္ၿပီး စားခြက္သစ္ထြင္လိုက္ျပန္ၿပီဆိုတာ လူေတြက သိၾကပါတယ္။ ဖားစားသူေတြကေတာ့ စားရႏိုးနဲ႔ မေျပာတာ၊ စားလက္စေလးေတြ ေက်းဇူးနဲ႕ မေျပာၾကတာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အင္ဂ်ီအိုနဲ႔သူတို႔ၾကားက “ကိုယ့္ေဖာက္သည္နဲ႔ ကိုယ္ဆက္ဆံေရး” ကိုသိၿပီး ေျပာလည္းမထူးမွန္းသိလုိ႔ မေျပာၾကတာပါ။
ေနာက္ ႏွစ္မခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ စားဖားလား ဖားစားလား မကြဲျပားတဲ့ ေက်ာ္၀င္းတုိ႔လို ပညာရွင္ဘြဲ႕ခံ ဇီး႐ိုးေတြေပါ့။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေက်ာခိုင္းမယ္ဆိုရင္ NLD ဟာ သမိုင္းတရားခံျဖစ္ေတာ့မေယာင္ ေတာင္တလုံးေျမာက္တလုံး အဂၤလိပ္စကားေတြ ညွပ္ညွပ္ၿပီး ေတာေျခာက္သံေပးၾကတယ္၊ သူတို႔ထဲက တေယာက္ဆိုရင္ ကိုယ့္အျမင္ကို ေျပာမိတဲ့ အျပစ္နဲ႔ လူႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုကိုေတာ့ မ်က္ေမႊးေထာ္ ေလာ္လို႔မွ မၾကည့္၀ံ့ပဲ၊ ႀကံ႕ဖြံ႕လိုစြမ္းအားရွင္လို လက္ကိုင္တုတ္ေတြကေတာင္ မထင္မထင္ သလို ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရတဲ့ NLD ပါတီကိုပဲ ေခါင္းမာသလိုလို၊ လက္ေတြ႕မက်သလိုလုိ ေ၀ဖန္ အပုတ္ခ် သတိၱျပေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ NLD နဲ႕ေဒၚစု ေနာက္မွာရွိတဲ့ လူထုအားကိုေတာ့ သိပုံရတယ္၊ ေၾကာက္ပုံရတယ္။ သူက စစ္အုပ္စုကိုယ္စား အလံ႐ႈးလုပ္တာက NLD ဟာ တကယ္႔အမ်ဳိးသား ရင္ၾကားေစ့ေရး လုပ္ခ်င္ရိုးမွန္ရင္ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲဆႏၵနယ္ (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းထက္မေက်ာ္ဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္သင့္သတဲ့၊ ဒါဆို အာဏာမမက္ဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ၿပီးေတာ့ နိဂုံးသိပ္လွသြားမယ္ ဆိုပါလား။ ၀မ္းေရစပ္ခံ ေမြးထုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ေမြးသမိခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးဂုဏ္ကိုမွ မေထာက္ ေအာ့ႏွလုံးနာေလာက္ေအာင္ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဦးေႏွာက္ပါပဲ၊ ဘယ္တရားနဲ႔ သံေ၀ဂယူရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ တကြင္းလုံးဆူေအာင္ ေအာ္ေနတဲ့ ၈၈ ထြက္ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဖားလတက္ ေတြေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ စစ္အုပ္စုမ်က္ႏွာရဖို႔ဆိုရင္ ဘုရားခန္းလဲ ေသးပန္းမယ္ ဆိုတဲ့ ဇီး႐ိုးဖားလတက္ေတြ။ ေစ့ေစ့ငုငု ေျပာရရင္ အထဲမွာ တတိယအုပ္စုလိုလို ၈၈ လိုလို ပုံမွား႐ိုက္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြနဲ႔ အျပင္မွာ ဟိုေက်ာင္းဒီေက်ာင္းေတြက ေခြး၀င္စားဘြဲ႕ေလး ေတြကိုင္ထားၿပီး လူတတ္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူေတြေပါ့။ ညွိၿပီး တိုင္ပင္ကိုက္ေနသလား၊ တိုင္ပင္ ကိုက္လို႔ ညီေနသလားေတာ့ မသိဘူး။ အတြင္းအျပင္ကြဲေပမဲ့ အလုပ္တာ့ ညီၾကတယ္။ သူတို႔က ေရြးေကာက္ပြဲ ဆန္႔က်င္တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ပစ္မွတ္ထား တုိက္ခိုက္ ၾကတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦး၀င္းတင္နဲ႔ လူထုဦးစိန္၀င္းတို႔လို ဖက္ဆစ္စစ္အုပ္စုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ငရဲခန္းေတြကို မေၾကာက္မရြံ႕ဘဲ မူေပၚမွာ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနတဲ့ အစဥ္အလာရွိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီး ေတြကို က်ားကိုေခြးေဟာင္သလို ေဟာင္ေနၾကတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးဖားလတက္ေတြနဲ႔ အျဖစ္တူ ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္ထဲက ၀က္တေကာင္အေၾကာင္း ေျပာရအုံးမယ္၊ ဇာတ္ေတာ္ကိုေတာ့ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သေဘာသြားကေတာ့ တခါက ေတာအုပ္တခုမွာ ၀က္ တေကာင္ ရႊံ႕လူးေနတယ္။ အပုပ္ႀကိဳက္တဲ့ သတၱ၀ါဆိုေတာ့ ရႊံ႕ပုပ္ပဲေနမွာေပါ့။ ဒီအခ်ိိန္မွာပဲ ျခေသၤ့တေကာင္ သူရွိရာကို ျဗဳန္းကနဲ ေရာက္လာတယ္။ ၀က္လဲ အေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့က ၀က္ကိုဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ဒေရာေသာပါး ၀က္အပါးက ခြာသြားတယ္၊ ဒါကို ငေရႊ၀က္က ျခေသၤ့ႀကီးက သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ ေျပးသြားတယ္လို႔ ထင္သြားတယ္။ အသိေခါင္းပါး မိုက္မဲတဲ့ ဒီ၀က္ဟာ အေျခာက္တိုက္ဘ၀င္ျမင့္ၿပီး၊ ျခေသၤ့ႀကီးကို ဘယ္လိုမွ နား၀င္ပီယံ လည္းမျဖစ္ ၾသဇာလည္းကင္းတဲ့ သူ႕အသံနဲ႔ ဟိန္းေဟာက္သတဲ့၊ စိန္ေခၚေလသတဲ့။ အခုဖားလတက္ မ်ားလိုေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ျခေသၤ့ႀကီးက အသင္၀က္ ရွိေနတာကို ငါသိလည္းမသိ၊ ျမင္လည္း မျမင္၊ ဂ႐ုလည္းမစိုက္။ အခုခ်ိန္မွာ ငါဂ႐ုစိုက္ေနတာ ေတာအုပ္တဖက္က ဆင္႐ိုင္းတအုပ္ပဲလို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါေတာင္ ၀က္အႏၶက ျခေသၤ့ႀကီးကို တေကာင္ခ်င္းတိုက္ဖို႔ စိန္ေခၚျပန္သတဲ့။ ဒီေတာ့ျခေသၤ့ႀကီးက အိုေကေပါ့။ အခုေတာ့အခ်ိန္မရွိလို႔ ဘယ္ေန႔ဘယ္ေနရာမွာ တိုက္ၾက မယ္လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။
ဒီတင္ ဘ၀င္႐ူး၀က္အႏၶဟာ ျခေသၤ့ႀကီးသူ႔ကို ေၾကာက္ၿပီး ေျပးသြားေၾကာင္း၊ ဘယ္ေန႔မွာ တေကာင္ခ်င္းတိုက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားေၾကာင္း ၾကြားလုံးထုတ္ေတာ့ တာေပါ့။ မသိတဲ့ သတၱ၀ါေတြကေတာ့ ၀က္အႏၶကို အထင္ႀကီးသြားၾကတယ္၊ ျခေသၤ့ႀကီးကိုေတာင္ စိန္ေခၚ တယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားေလာင္းပညာရွိ ယုန္မင္းနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ယုန္းမင္းက ျခေသၤ့ေတြရဲ႕ အစြမ္းသတၱိကို ေျပာျပတယ္။ တခ်က္ခ်င္း ေျပာေျပာၿပီး၊ မင္းမွာေကာရွိသလား လို႔ေမးတယ္။ မရွိဘူး မရွိဘူးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျခေသၤ့အစြမ္းသတၱိကို သိၿပီး အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္လာတယ္။ ယုန္မင္းကိုပဲ ကယ္ပါကူပါ ပူဆာတယ္။ ဒါနဲ႔ ယုန္မင္းလည္း ဒီ၀က္အႏၶကို ငါကယ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ဂ႐ုဏာနဲ႔ အႀကံတခု ေပးလိုက္တယ္။ ၀က္အႏၶလည္း ယုံမင္းေပးတဲ့ အႀကံအတိုင္း ခ်ိန္းတဲ့ေန႔မွာ ျခေသၤ့ႀကီးနဲ႔ သြားရင္ဆိုင္ေလသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ျခေသၤ့ႀကီးက အဲဒီ ၀က္အႏၶကို အနားေတာင္ ကပ္မခံဘူး ၀က္ သူ႔အနား ခ်ဥ္းကပ္လာရင္ပဲ ေရွာင္ခြာသြားေတာ့ သတဲ့။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ယုံမင္းေပးတဲ့အႀကံက ေကသရာဇာျခေသၤ့မင္းတို႔ဟာ မစင္ဘင္ပုပ္ကို အလြန္စက္ဆုတ္ရြံရွာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္၀က္ကို မစင္ဘင္ပုပ္ေတြ ကိုယ္လုံးျပည့္လူသြားဖို႔ အႀကံေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၀က္အႏၶလည္း သူတို႔အႀကိဳက္ မစင္ဘင္ပုပ္ လူးသြားတာနဲ႔ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရသြားသတဲ့။ အခုလည္း ဖားလတက္ဇီး႐ိုးေတြ မစင္ဘင္ပုပ္က်င္းေတြ ရွာထားဖို႔ အႀကံေပး လိုက္ပါတယ္။
ဇီး႐ိုးေတြ အထူးသျဖင့္ အတြင္းအျပင္က လူတတ္လိုလို ပညာရွင္လိုလိုေတြ သိဖို႔က ဗမာလူထုဟာ ဇီး႐ိုးဖားအေပါင္းေလာက္ ႏိုင္ငံေရးမညံ့ပါဘူး၊ အကင္းပါးပါတယ္။ ဟိုေက်ာင္း ဒီေက်ာင္းေတြမွာ ဖုံတက္စာအုပ္ႀကီးေတြဖတ္ၿပီး ဖီလစ္ပိုင္ကဘယ္လို၊ ေတာင္အာဖရိကတုံးက ဘယ့္ႏွယ္၊ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ဘယ္သုိ႔နဲ႔ ကိုယ္နားလည္သေလာက္ သေဘာတရား အတိုအစ ေလးေတြနဲ႔ မကိုက္တိုင္း လူထုက ႏုိင္ငံေရးစိတ္မ၀င္စားဘူး ေၾကာက္သေလးဘာေလး ပုတ္ ခတ္မေနပါနဲ႔ သမိုင္းတျဖတ္တည္းကို ၾကည့္ၿပီး မႏႈိင္းယွဥ္ပါနဲ႔။ ဗမာလူထုဟာ အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္ေတြထဲက ႀကိဳက္တဲ ့ျပည္သူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ ႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ေခတ္ မွာၾကည့္ၾကည့္ သူေခတ္နဲ႔သူ တာ၀န္သိခဲ့ၾကတယ္၊ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ ေရးေခတ္၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးေခတ္၊ လြတ္လပ္ေရးေခတ္၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔ ႏိုင္ငံတကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ၾကည့္မလား၊ ေဒသတြင္းမွာ ထိပ္ဆုံးကရွိေန ပါတယ္။
ျပႆနာရဲ႕ အရင္းမူလဘူတက ဦးေဆာင္အခန္းက႑ ျခစားပ်က္စီးမႈပဲ၊ ကိုလိုနီေခတ္ ကစလို႔ ဒီေန႔ေခတ္အထိ ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ကို စားဖားေတြနဲ႔ ဖားစားသူေတြကပဲ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႀကီးစုိးခ်ယ္လွယ္ ေနခဲ့ၾကတယ္။ ပေယာဂပူးကပ္တာလဲ ပါတာေပါ့။ က်န္တာ မၾကည့္နဲ႔ အနီးကပ္ဆုံး က်ဳပ္တို႔ ျပည္ပလႈပ္ရွားမႈကိုပဲၾကည့္။ ေခတ္သစ္ မစ္ရွင္နရီ (Missionary) လို႔ဆိုရမဲ့ အင္ဂ်ီအိုေျမွာက္စားသူက ၾသဇာေပါက္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပကတိအေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ကိုက္ မကိုက္ကိုက္ အထက္ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ေဖာ္နည္းကား မ်ဳိးစုံနဲ႔ တခုမဟန္ တခုႀကံ ရမ္းကုအပ္ပုန္းေတြလို ဗမာျပည္ျပႆနာကို အေျဖရွာ ကုစားရင္း အႏွစ္၂၀ ေက်ာ္ ကုန္ခဲ့တယ္။ လက္တဆုပ္စာေတာ့ သူေဌးျဖစ္သြား ၾကၿပီး လူထုကေတာ့ ပိုေတာင္ဖြတ္သထက္္ညစ္သြားခ့ဲရတယ္။
ဗမာလူထုဟာ အဂၤလိပ္လို အေပ်ာ့ဆြဲ ပါးပါးလွီးတဲ့ ကိုလိုနီေအာက္မွာလည္း ေနဖူးတယ္၊ အတုံးအတစ္လိုက္ ခုတ္ထစ္တဲ့ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေအာက္မွာလည္း ေနဖူးတယ္၊ ေနာက္ ကယ္တင္ရွင္တျဖစ္လဲ အသြင္မတူ ရန္သူဆိုတဲ့ ဖဆပလ ဆိုရွယ္လစ္ေတြ ေအာက္မွာ လည္း ေနဖူးတယ္။ အခုေနာက္ဆုံး အၾကမ္းဆုံး အရမ္းဆုံး အယုတ္ကန္းဆုံး စစ္အုပ္စု ေအာက္မွာ ေနေနရတယ္။ အေတြ႕အႀကဳံေတြ မ်ားလွေပါ့။
ဘယ္ေခတ္မွာ ၾကည့္ၾကည့္ လူထုဟာ သူ႔က႑ေရာက္လာရင္ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကတယ္၊ ေဖါက္ျပန္တဲ့ အုပ္စိုးသူ အဆက္ဆက္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္ အကင္းပါးပါးနဲ႔ ဆုံးမခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာလူထုရဲ႕ႏိုင္ငံေရး အကင္းပါးမႈကို ၁၉၆၀ျပည့္နဲ႕ ၁၉၉၀ျပည့္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တယ္။ စစ္၀ါဒကို တိုက္ဖို႔ ၁၉၆၀မွာ ဦးႏုကို မဲေပးခဲ့ဲၾကေပမဲ့ ၁၉၉၀ၾကေတာ့ စစ္အုပ္စုကို တကယ္တုိက္ႏိုင္မယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မဲေပးခဲ့ၾကတယ္။ ၆၀ခု သူရဲေကာင္း ဦးႏုကို မဲမေပးၾကေတာ့ဘူး၊ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ ၁၃၅၀ ျပည့္ (ရွစ္ေလးလုံး) အေရးေတာ္ပုံေတြက ဗမာလူထုရဲ႕ သမိုင္းတာ၀န္သိမႈနဲ႔ ေက်ပြန္မႈကို သက္ေသထူေနတယ္။ လူထုဟာ တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ိဳးကုိ ခ်စ္ျပီး ေစတနာမွန္တ့ဲ ေခါင္းေဆာင္ေတြေနာက္ကို လိုက္ဖို႕၀င္မေလးပါဘူး။ ၂၀၀၂/၂၀၀၃ တုန္းက ေဒၚစုရဲ႕ျပည္တြင္းစည္းရံုးေရးခရီးစဥ္ေတြမွာ အထင္အရွားျပခ့ဲတယ္။ ဒါေတြကို မျမင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ရဲ႕အျမင္ဟာ အတၱ ေလာဘေတြ၊ ေမာဟေတြ ပိတ္ဖုံးေနတာ ျဖစ္ပါလိိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အ႐ိုးအေရေတြထဲမွာ ငပိဓာတ္ ကုန္ခန္းၿပီးေတာ့ ေထာပတ္ေလခ်ဥ္ တက္တာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးအေပါင္းကို ဗမာလူထုရဲ႕ သမိုင္းနဲ႕ခ်ီၿပီး ဆုံးမတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးကို ေျပာရအုံးမယ္။ ဗမာလူထုဟာ ျပည္သူကို အက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ ေစတနာထားခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ သို႔မဟုတ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ၊ ျပည္သူေပၚမွာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ အျမတ္ထုတ္ခဲ့သူေတြကို ေကာင္းရင္ ေကာင္းတဲ့အေလ်ာက္ ဆုိးရင္ဆုိးတဲ့အတိုင္း ေနာက္ေႏွာင္းလူေတြအထိ သိေအာင္ တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ခ်ီမြန္းေျခေက်ာက္ ဆုံးမတတ္တယ္။ ျပည္သူအေပၚမွာ အက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ အေနာ္ရထာကို ေနာ္ရထာေစာလို႔ ေခၚသလို က်န္းစစ္သားကို မင္းက်န္စစ္ လို႔ ခ်စ္ၾကည္ေလးျမတ္ေခၚတယ္၊ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို အေလာင္းမင္းတရားရယ္လို႔ တံဆိပ္ကပ္ ခ်ီးေျမွာက္ၾကတယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ နရသူကိုေတာ့ ကုလားက် သို႔မဟုတ္ စေလငေခြးလို႔ တံဆိပ္ကပ္ ေျခေက်ာက္တယ္။ ည႔ံဖ်င္းတဲ႔ သီေပါကုိေတာ႔ မဒရပ္ပါမင္းလုိ႔ ကဲ႔ရဲ႕သမုတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုပဲ ႏုိင္ငံလုံးမေက်ာ္ေပမဲ့ လူထုအၾကားမွာ စြဲထင္ေနတဲ့ ဟီး႐ိုးနဲ႔ ဇီး႐ိုးပုံရိပ္ေတြဟာ ဗမာျပည္အႏွံ႔ ေဒသတုိင္းမွာ ရွိေနတယ္။ ႀကဳံႀကဳိက္တဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း ဟီး႐ိုးေတြကုိ ခ်ီးေျမွာက္လို႔ ဇီး႐ိုးေတြအေၾကာင္း ကဲ့ရဲ႕ေျခေက်ာက္ ေနၾကတယ္။ မ်ဳိးဆက္ေတြ တခုၿပီးတခု လက္ဆင့္ကမ္း သြားၾကအုံးမွာလည္း ျဖစ္တယ္။
က်ဳပ္တုိ႔ေခတ္နဲ႔ အနီးဆုံး နမူနာကေတာ့ ပမညတေခါင္းေဆာင္ သခင္ခ်စ္ေမာင္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔အျဖစ္ကေတာ့ လူတေယာက္ထဲရဲ႕လုပ္ရပ္ကိုပဲ လူထုက အေကာင္း အဆုိးအလိုက္ ခ်ီးမြမ္းေျခေက်ာက္ ၾကတာပါ၊ ၁၉၅၈ ၀င္ဒါမီယာ အာဏာသိမ္းမႈႀကီးကို ဦးႏုက ပါလီမန္မွာ တင္ေတာ့ သခင္ခ်စ္ေမာင္က ၀ိဒူရဇာတ္ေတာ္နဲ႔ ပမာေဆာင္ၿပီး အာဏာသိမ္းမႈကို ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ပါလီမန္မွာ သူ႐ႈံးပါတယ္၊ လူထုႏွလုံးသားကိုေတာ႔ ေအာင္ႏိုင္ပါတယ္။ အာဏာသိမ္းတာကို ဆန္႔က်င္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ေကာင္းမႈကို လူထုက ၀ိဒူရသခင္ခ်စ္ေမာင္ ရယ္လို႔ ဘြဲ႔တပ္ ခ်ီးေျမာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းတာကိုၾကေတာ့ သခင္ခ်စ္ ေမာင္က ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ကိုသာ သြားမယ္ဆိုရင္ ေခြးကတက္ကပဲ လုိက္ရလိုက္ရလို႔ ေထာက္ခံမိတဲ့အတြက္ ၀ိဒူရဘြဲ႕ေပ်ာက္ၿပီး ေခြးကတက္ခ်စ္ေမာင္လို႔ ကဲ့ရဲ႕တံဆိပ္ကပ္ၿပီး လူထုက ေျခေက်ာက္ကဲ့ရဲ႕ဆုံးမလိုက္ပါတယ္။
ဒါ သတိခ်ပ္စရာ သိမွတ္ဖြယ္ရာ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ လူထုႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း တေစ့ တေစာင္းပါပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ စားဖားလား ဖားစားသူလား မကြဲျပားေတာ့တဲ့ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးမ်ားသိဖို႔က ဖားေတြရဲ႕လားရာဟာ ႏွစ္လမ္းပဲ ရွိပါတယ္။

တလမ္းက တုတ္စာ။
တလမ္းက ေျမြစာ။
ဒါပဲ။

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
၂၉.၁.၂၀၁၀။
Kyaw_than2004@yahoo.com
Kyaw_t@hotmail.com

Hero to Zero-1

LOVE < >

အခ်စ္ဆိုတာကို အတိအက် မသိပဲနဲ႔ `ငါ မင္းကို ခ်စ္တယ္´ လို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ လူေတြ အားလံုးအတြက္ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္လို႔ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္ေနတာလား။ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ျဖစ္ေနတာလား။ ေျပာဖုိ႔ စကားေတြက ရင္ေခါင္းထဲကေနကို မထြက္ဘူး ျဖစ္ေနတာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ သေဘာက်တာပါ။

မင္းရဲ႕ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္ကို မခံႏိုင္ဘူး။ တစ္ခဏေလး လက္တြဲျဖဳတ္ရမွာကို သိပ္စိုးရိမ္ေနတယ္။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ရမၼက္ပါ။

ဂုဏ္ယူၿပီး သူ႕ကို ထုတ္ႂကြားမယ္။ အဲဒီလို ထုတ္ႂကြားရတာကိုပဲ သေဘာက်ေနတယ္။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ကံေကာင္းလို႔ပါ။

မင္းရဲ႕ အနားက တစ္ဖ၀ါးမွ မကြာ သူ႕ကုိ ေနေစခ်င္တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အထီးက်န္လို႔ေလ။

လူတိုင္း လိုလားအပ္တဲ့ အရာတစ္ခုမို႔ သူ႕ကို မင္းအနားမွာ ရွိေစခ်င္တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ ပုိင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ပါ။

သူက မင္းကုိ အနမ္းေလး ေပးတယ္။ မင္းရဲ႕ လက္ကေလးကို ျမဲျမဲ ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔ မင္း သူ႔အနားမွာ ရွိေနတာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ နည္းေနလို႔ပါ။

အခ်စ္ပါလို႔ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးၿပီး သူ႔အနားမွာ မင္းေနေပးတာ သူ႔ကို လံုး၀ မထိခုိက္ေစခ်င္လို႔ မဟုတ္လား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ သနားတာေလ။

သူ႔ရဲ႕ အၾကည့္တစ္ခ်က္မွာ ရင္ခုန္သံ ရပ္တန္႔မတတ္ ျဖစ္သြားလို႔ သူ႔ကုိ ပံုအပ္လိုက္ခ်င္တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အ႐ူးအမူး စြဲလမ္းတာ ေလာက္ပါ။

သူ႔ကို သိပ္ ဂ႐ုစိုက္လို႔ သူ႔အျပစ္ေတြကို ခြင့္လြတ္ေပးႏိုင္တာလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈပါ။

အေတြးထဲမွာ ေန႔တုိင္းလိုလို သူ႔တစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိေနတယ္လို႔ မင္း သူ႔ကုိေျပာသလား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ လိမ္ေနတာ။

သူ႔အတြက္ ကိုယ့္ႀကိဳက္တဲ့ အရာအားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ၀န္မေလးဘူး မဟုတ္လား။
ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ေပးကမ္း စြန္႔ၾကဲ ရဲတဲ့ စိတ္ဓါတ္ပါ။

သူ ၀မ္းနည္းတဲ့အခါ မင္း အသည္းေႂကြမတတ္ ခံစားရသလား။
ဒါမွ အခ်စ္ေလ။

သူရဲ႕ နာက်င္မႈေတြ အတြက္ အျပင္ပန္း မဟုတ္ေတာင္ စိတ္ထဲက က်ိတ္ ငိုေကၽြးခဲ့ရသလား။
အဲဒါ အခ်စ္ေလ။

မင္းရဲ႕ ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္နဲ႔ မင္းရဲ႕ ရင္တြင္း ခံစားခ်က္ေတြကို သူ ျမင္ႏိုင္ရဲ႕လား။
ဒါမွ အခ်စ္ေလ။

ဒုကၡေတြ သုခေတြနဲ႔ စည္းေႏွာင္ထားၿပီး အဲဒီ ႀကီးမားတဲ့ အားေတြက မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ လက္တြဲညီညီ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားတာလား။
ဒါဆို အခ်စ္ေလ။

သူ႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို သူ႔ရဲ႕ အစိတ္အပုိင္း တစ္ခုအေနနဲ႔ လက္ခံထားတာလား။
အဲဒါ အခ်စ္ပါ။

တျခားသူေတြကုိ စြဲေဆာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ သူ႔ကိုပဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ သစၥာရွိရွိနဲ႔ အတူ လက္တြဲေနသလား။
ဒါဆို အခ်စ္ေလ။

မင္းရဲ႕ ႏွလံုးသား၊ မင္းရဲ႕ အသက္နဲ႔ မင္းရဲ႕ ဘ၀ကို သူ႔ကို ေပးဖုိ႔ ၀န္မေလးဘူးေလ။
ဒါဟာ အခ်စ္ပဲေပါ႔။

အခု အခ်စ္ဟာ သိပ္ ခါးသီး နာက်င္ေနေစမယ္ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္ၾကဦးမလဲ။
ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ဒါႀကီးကို တစ္ဘ၀လံုး ရွာေနဦးမလဲ။
က်ေနာ္တို႔ ဒါကို ဘာလုပ္ဖုိ႔ ေတာင့္တေနဦးမလဲ။
ဒီအနာတရ၊ ဒီမခ်ိမဆံ့ ေ၀ဒနာ၊ ဒီဒုကၡေတြက ဘာေၾကာင့္လဲ။
ကိုယ့္ရဲ႕ အတၱကိုေတာင္ ဆန္႔က်င္ရဲတဲ့ သတၱိနဲ႔ေလ။ အဲဒါ ဘာအတြက္လဲ။
အေျဖက သိပ္႐ိုးရွင္းပါတယ္။ အဲဒါ အခ်စ္ေၾကာင့္ေလ။
ဘယ္ေလာက္ထိ စြဲေဆာင္အား ေကာင္းသလဲဆိုရင္ အခ်စ္ မရွိဘူး ဆိုတဲ့လူေတြေတာင္ ခံစားၾကည့္ခ်င္တယ္။ ရွိၿပီးသား လူေတြက သူမ်ားကိုလည္း ခံစားေစခ်င္တယ္ေလ။



You will find ur true love

You'll be blessed !!

မ်ွေ၀ေပးတာပါ

နယ္စပ္လမ္းက ဝမ္းတထြာ ၁၁-ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ ဇန္န၀ါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၀

ရာဘာၿခံေတြထဲမွာ လူသတ္၊ ဓားျပတိုက္၊ လုယက္၊ မုဒိမ္းက်င့္တာေတြဟာ ေဆာင္းနဲ႔ ေဆာင္းအကုန္ကာလေတြမွာ အျဖစ္မ်ားပါတယ္။ လက္သည္မေပၚတဲ့ လူသတ္မႈ၊ လုယက္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးၾက သူေတြ၊ ဘဝပ်က္ၾကသူေတြလည္း ရာဘာၿခံေတြထဲမွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ …
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ စံခလဘူရီနဲ႔ ဘုရာသံုးဆူ ေဒသတဝိုက္မွာ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ရာသီမလပ္ စိမ္းစိမ္းၫို႔ၫို႔ အုပ္အုပ္ဆိုင္း ဆိုင္းရွိေနတာက ရာဘာၿခံက်ယ္ႀကီးေတြပါ။ ဘုရားသံုးဆူနဲ႔ မဲကဆၾကားက မ်က္ေစ့တဆံုး တေမွ်ာ္တေခၚျမင္ရတဲ့ ရာဘာၿခံႀကီိးေတြထဲမွာေတာ့ မြန္ျပည္နယ္ မုုဒံု၊ သံျဖဴဇရပ္၊ ဘီလူးကြၽန္းနယ္ေတြကလာ မြန္တိုင္းရင္းသား ရာဘာၿခံအလုပ္သမားေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႔ မိသားစုေတြရွိပါတယ္။
သူတို႔ဟာ ရာဘာၿခံေတြပိုင္တဲ့ ထိုင္းသူေဌးေတြ၊ ကုပဏီေတြက ေနရာခ်ေပးတဲ့ ရာဘာၿခံက်ယ္ႀကီးေတြထဲက ေျမကြြက္ လပ္ေတြမွာ မိသားစုအလိုက္၊ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ရာ အစုအဖြဲ႔လိုက္ေနထိုင္ၾကၿပီး ရာဘာေစးျခစ္၊ ရာဘာေစးေတြကေန ရာဘာျပားေတြျဖစ္ေအာင္ ထုေထာင္း၊ စက္နဲ႔ႀကိတ္၊ အေျခာက္လွန္းတဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ၾကပါတယ္။
မြန္လူမ်ဳိးေတြဟာ ရာဘာၿခံအလုပ္ကို သူတို႔ရဲ႔ မိဘဘိုးဘြားေတြဆီက လက္ဆင့္ကမ္း အေမြရခဲ့တာပါ။ သူတို႔ထဲက တခ်ဳိ႔ဟာ တခ်ိန္က ရာဘာၿခံပိုင္ရွင္ေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ပိုင္တဲ့ ရာဘာၿခံေတြကို စစ္အစိုးရက မတရားသိမ္း ယူတာ၊ ေစ်းႏွိမ္ဝယ္ယူတာ၊ ေဒသခံ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ အစည္းေတြနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုင္တာေတြေၾကာင့္ သူတို႔ပိုင္တဲ့ ရာဘာၿခံေတြ ဆံုးရႈံးခဲ့ရသလို တခ်ဳိ႔လည္း စားဝတ္ေနေရး အၾကပ္အတည္းေၾကာင့္ ဘိုးဘြားမိဘပိုင္ ရာဘာၿခံေတြကို ေရာင္း ခ်ၿပီး မိသားစုအလိုက္ နယ္စပ္ေဒသကို ေရာက္လာၾကတာပါ။
အခုေတာ့ သူတို႔ ရာဘာၿခံအလုပ္ကို ထိုင္းသူေဌးေတြ၊ ကုပဏီေတြပိုင္တဲ့ ရာဘာၿခံေတြထဲမွာ ထက္ဝက္စား၊ လစား၊ ေန႔စား အဆင္ေျပသလို လုပ္ကိုင္ၿပီး မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေျဖရွင္းေနၾကတယ္လို႔ မုဒံုနယ္ကလာတဲ့ ရာဘာၿခံလုပ္ သားႀကီးတဦးက ေျပာပါတယ္။
“ရာဘာၿခံအလုပ္က က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ မိရိုးဖလာလုပ္ငန္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မြန္လူမ်ဳိးေတြ ကြၽမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္တခုပဲ။ က်ေနာ္ အရင္ကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ၿခံကို ကိုယ္တိုင္ဦးစီးလုပ္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ၿခံ မရွိေတာ့ဘူး။ အစိုးရ သိမ္းလို႔ကုန္ၿပီ။ စားဝတ္ေနေရး အခက္ခဲျဖစ္လာလို႔ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုေတြ ထိုင္းကိုေရာက္လာတာ။ ဒီမွာေတာ့ ရာဘာၿခံအလုပ္ကို ၿခံပိုင္ရွင္နဲ႔ ထက္ဝက္စားလုပ္တယ္။ အခုလို ရာသီမွာ တလကို ဘတ္(၁)ေသာင္းခြဲေလာက္ေတာ့ ရတယ္”လို႔ အသက္(၅ဝ) ေက်ာ္ အရြယ္ရွိတဲ့ ရာဘာၿခံလုပ္သားႀကီး တဦးက ေျပာပါတယ္။
ရာဘာၿခံလုပ္သားႀကီးေျပာတဲ့ အခုလို ရာသီဆိုတာက ေဆာင္းရာသီကာလကို ေျပာတာပါ။ ေဆာင္းရာသီဟာ ရာဘာၿခံသမားေတြ လက္ဖ်ားေငြသီးခ်ိန္၊ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြ အလုပ္မ်ားၿပီး ဝင္ေငြမ်ားမ်ားရတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရာဘာေစးဟာ မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူးနဲ႔ ေဆာင္းရာသီကာလေတြမွာ အထြက္မ်ားပါတယ္။ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြ လုပ္ငန္း ဂြင္ဝင္ရတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ရာဘာေစးေတြထြက္တဲ့ ညအခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။
ရာဘာေစးအထြက္မ်ားတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြဟာ ေစာင္ထူထူၿခံဳၿပီး အိပ္ယာထဲ ေကြးေနလို႔ မရပါဘူး။ ည(၁ဝ)နာရီ၊ ည(၁၁)နာရီ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး အိပ္ယာကေန ထၾကရၿပီး ဘထရီမီးလံုးေလးေတြ ေခါင္းမွာတပ္၊ ဓားေကာက္ကို ခါးမွာခ်ိတ္ၿပီး ရာဘာေစးခံတဲ့ ပုံးေတြကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ရာဘာၿခံထဲ ဝင္ၾကရပါတယ္။
ရာဘာၿခံေတြထဲ ညဘက္ မီးစိမ္းေလးေတြ လင္းလက္ၿပီး တပင္နဲ႔တပင္ ကူးေျပာင္းေနၾကတာဟာ ပိုးစုန္းၾကဴးေလး ေတြ ပ်ံဝဲေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘထရီမီးလံုးေလးေတြ ေခါင္းမွာခိ်တ္ထားတဲ့ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြ ရာပင္ေတြတပင္ၿပီး တပင္ ကူးကာေျပာင္းကာ ရာဘာေစး ျခစ္ေနၾကတာပါ။
“အေစးျခစ္ဖို႔ ည(၁ဝ)နာရီေက်ာ္တာနဲ႔ က်မတို႔ အိမ္ကထြက္ရတယ္။ မနက္မိုးလင္းထဲ့အထိ တညလံုး ျခစ္တာ လက္ျမန္ရင္ ျမန္သလို အပင္ ၁ဝဝဝ ေက်ာ္၊ ၁၂ဝဝ ေလာက္ၿပီးတယ္။ မနက္(၇)နာရီေလာက္ဆိုရင္ ျခစ္ထားတဲ့ရာ အေစးေတြ ကို ျပန္စုၿပီး ရာဘာျပားျဖစ္ေအာင္ စက္နဲ႔အထပ္ထပ္ႀကိတ္၊ ေရအထပ္ထပ္ေဆးၿပီးေတာ့ ေနလွန္းရတယ္။ မနက္ ၉ နာရီ၊ ၁ဝ နာရီေက်ာ္ေလာက္ဆိုရင္ က်မတို႔ အလုပ္သိမ္းၿပီ”လို႔ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ အေႏြးထည္အထူႀကီး ဝတ္ထားတဲ့ အမ်ဳိး သမီးတဦိးက ေျပာပါတယ္။
ၿခံရွင္ေတြနဲ႔ ထက္ဝက္စားလုပ္ၾကတဲ့ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြဟာ အခုလို ေဆာင္းကာလမွာ မိသားစုထဲက ဓားကိုင္ ႏိုင္တဲ့ အရြယ္ကစလို႔ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သူ မွန္သမွ် ရာဘာၿခံထဲ ဆင္းၾကရပါတယ္။ ဒါကလည္း မိုးတြင္းစာ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ရ ေအာင္ ေငြႀကိဳ စုေဆာင္းၾကတာလို႔ သူတို႔က ဆိုပါတယ္။
“ရာဘာၿခံအလုပ္က မိုးတြင္းဆိုရင္ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ မိုးအရမ္းႀကီးရင္ တလလံုး ထိုင္စားပဲ။ မိသားစုမ်ားတဲ့လူ၊ အသံုး မ်ားတဲ့လူဆို အေၾကြးေတာင္ တင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိုးတြင္းစာကို အခုထဲက လူကုန္လုပ္ၿပီး စုေဆာင္းၾကတာ”လို႔ ရာဘာ ၿခံလုပ္သားေတြက ေျပာၾကပါတယ္။
ေဆာင္းရာသီကာလဟာ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြ ဝင္ေငြမ်ားတဲ့ ကာလျဖစ္သလို ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြ အထူးသတိ ထားရတဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရာဘာၿခံေတြထဲမွာ လူသတ္၊ ဓားျပတိုက္၊ လုယက္၊ မုဒိမ္းက်င့္တာေတြဟာ ေဆာင္းနဲ႔ ေဆာင္းအကုန္ကာလေတြမွာ အျဖစ္မ်ားပါတယ္။ လက္သည္မေပၚတဲ့ လူသတ္မႈ၊ လုယက္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးၾက သူေတြ၊ ဘဝပ်က္ၾကသူေတြလည္း ရာဘာၿခံေတြထဲမွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
ဒီအေျခအေနကို သိေနၾကတဲ့ ရာဘာၿခံလုပ္သားေတြဟာ တခ်ဳိ႔ ဇာတိရပ္ရြာေတြရွိရာကို တပ္ျပန္ေခါက္ၾက၊ တခ်ဳိ႔ အဆင္ေျပမယ္ထင္တဲ့ အလုပ္သစ္ေတြ ေျပာင္းလုပ္ၾက။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ရြာအျပန္လွ၊ အိမ္အျပန္လွဖို႔ ရာဘာၿခံေတြထဲမွာပဲ သတိရွိရွိနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေနၾကသလို မိသားစုမ်ားသူေတြ၊ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ အေၾကြးေတြ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ကာ ျပန္မရ၊ ေျပာင္းမရ၊ ေျပးမရ ျဖစ္ေနသူေတြကေတာ့ ရာဘာၿခံေတြထဲမွာပဲ က်ဳိးစားရုန္းကန္ ရွင္သန္ေနၾကဆဲပါ။
# Posted by leoninedragon on ဇန္နဝါရီ 21, 2010 at 11:00am